'

  

Na de controlescan in augustus j.l. blijkt de tumor nog steeds stabiel te zijn. Uiteraard was en is dat een hele opluchting. Omdat de alvleesklier in mijn geval onvoldoende insuline produceert, ben ik vorig jaar ook tot het diabetesgilde toegetreden. Inmiddels is mijn bloedsuikerspiegel zo sterk gedaald, dat ik vooralsnog diabeet af lijk te zijn en geen Metformine meer hoef te slikken. Van de sterke pijnstiller Oxycodon ben ik ook al maanden af, dus nu slik ik alleen nog enzymen voor de spijsvertering (die niet optimaal is)  “and that’s it”.  Het is dat we beter weten, maar soms zeg ik wel eens:  “ik mankeer niets”.

De volgende CT-scan is in november dus tot die tijd zijn we “vrij”! Reden genoeg om de camper te pakken en er een week of wat op uit te trekken.

 

 

Zaterdag 2 september: traject New Fun -> Vianen

 

Aan het einde van de dag steken we de Lekbrug over om de 3 à 4 kilometer naar Vianen te overbruggen. Dan zijn we  tenminste van huis en kunnen we morgenvroeg direct aankarren. Vianen kent tegenwoordig een 3-tal camperplekken en wij willen aan de Lek gaan staan. Daar is echter geen plek meer vrij, dus dan maar naar het grote parkeerterrein waar een stuk of 9 campers staan. We doen nog wat boodschappen bij AH en gaan ’s avonds een pizza eten bij King George in de Voorstraat. 

Vermeldenswaard is wellicht dat vandaag de officiële opening is van de tentoonstelling “Rembrandt in zwart-wit” in het Gemeentemuseum waar 100 etsen uit een privéverzameling getoond worden. De tentoonstelling, die eerder te zien is geweest in musea in Brussel en Berlijn, loopt tot 7 januari 2018.

 

 

Zondag 3 september: traject Vianen -> Thieu (249 km.)

 

Vanmorgen worden we al vroeg gewekt door Ineke die ons nog even gedag komt zeggen.  Wij zijn niet van die vroege vogels, maar dankzij Ineke waren we wel op tijd op weg. Na het gas tanken aan de A27 houden we een stuk verderop een koffiepauze om goed wakker te worden.  Zitten we lekker in de zon van de koffie te genieten, ziet Jan dat de dop van de buitenvulaansluiting ontbreekt. “Hoe kan dat? Ik weet zeker dat ik hem erop heb gedaan,” beweert hij. We rijden terug en ja hoor, de dop ligt nog op de pomp.  Twee jaar geleden toen de satellietschotel van het dak is gewaaid bij Burgos, vonden we het te veel van het goede om 100 km. om te rijden omdat we er vanuit gingen dat de schotel de duikvlucht niet overleefd zou hebben. En dan rijden we nu ruim 20 km. heen en weer voor een l*llige dop. Enfin, via Antwerpen en Brussel rijden we mét dop naar Thieu (Wallonië), iets ten noorden van Mons (oftewel Bergen) en niet ver van de Belgisch-Franse grens. Er staan 7 campers, tot onze verbazing allemaal Duitsers.

Gratis cp in Theu

 

De cp is zeer rustig gelegen aan de kade van het Canal du Centre bij de Ecluse de Thieu, een historische sluis en hydraulische scheepslift die ’s avonds zeer mooi verlicht is. In 1882 is begonnen met de aanleg van het Centrumkanaal  om de bekken van Maas en Schelde met elkaar te verbinden. Het kanaal overbrugt een hoogteverschil van zo’n 66 meter over een afstand van 7 kilometer dankzij 4 hydraulische scheepsliften. In 1917 werd het kanaal opengesteld voor de scheepvaart. Het werd ooit een van de meest nutteloze werken van België genoemd omdat het kanaal bedoeld was om de scheepvaart te bevorderen maar dat doel schijnt nooit bereikt te zijn.  

 

De hydraulische scheepslift van Thieu 

 

 

Maandag 4 september: Thieu -> Saint Imoges (221 km.)

 

Vanwege een aantal wegwerkzaamheden en dientengevolge omleidingsroutes, plus een  wegdek dat veel te wensen overlaat , hebben we bijna 4 uur gereden. Tegen half drie komen we aan in Saint  Imoges waar een vrij nieuwe camperplaats is voor ca. 8 campers (gratis met voorzieningen). De cp, iets ten noorden van Epernay in de Marne-streek, ligt aan de rand van een bosgebied. Na een leuke boswandeling, hebben we geen zin meer om nog naar het dorp te lopen. Volgens onze informatie is er ook niets te zien. Er is zelfs geen bakker, en dat voor Frankrijk notabene. Ondanks de bewolking is het toch 23 graden en dan zitten we liever buiten met een boek erbij.

gratis cp in St. Imoges (met voorzieningen)

 

 

Dinsdag 5 september: traject Saint Imoges -> Auxerre (187 km.)

 

Rond half elf willen we vertrekken, maar raken aan de klets met een Nederlands stel dat in Torrevieja woont. Dan willen we de vuilwatertank legen, schoon water tappen e.d., staat er een Nieuw-Zeelands echtpaar dat met een Franse huurcamper rondtuft, enorm te stuntelen bij het vullen van  hun watertank met plastic literflessen vanwege een niet-passende aansluiting van de waterslang. Het duurt een eeuwigheid, dus het wachten beu, legen we de poepdoos en laten de vuil- en schoonwatertank voor wat het is. We hebben nog voldoende water en de vuilwatertank kan ook nog wel een poosje mee. 

Via Epernay, Troyes en nog wat plaatsen, komen we rond 15.00 uur aan in Auxerre, de hoofdstad van het departement Yonne.  We parkeren op het parkeerterrein bij de haven aan de rivier de Yonne, een leuke plek op loopafstand van de oude stad.

 

parking aan de Yonne                                                                                          zicht op Auxerre en kathedraal St.Etienne

 

Vanaf de voetgangersbrug heb je goed zicht op de kathedraal Saint Etienne, de Saint Pierre-kerk en de abdij Saint Germain.  Door de bronzen plaatjes in de trottoirs te volgen, de zgn. Route Cadet Roussel*),  kom je langs deze bezienswaardigheden.  Wij volgen de route  slechts voor een deel naar Rue de l’Horloge, Place Hotel de Ville en naar de Cathédrale Saint Etienne die op dat moment gesloten is. Vervolgens slenteren we door oude straatjes met mooie vakwerkhuizen maar ook panden die nodig aan een opknapbeurt toe zijn.  

*) de bon vivant Cadet Roussel (1743-1807) werd op 20-jarige leeftijd deurwaarder in Auxerre. Een vriend schrijft een spottend maar vriendelijk liedje over hem, getiteld “Cadet Rousselle”. Dat liedje gaat van Auxerre over naar het leger en wordt het oorlogslied van het noordelijke leger.

   

een van de bronzen plaatjes in het trottoir                                      Tour de l'Horloge                                                        Kathedraal St. Etienne

 

Het weer is vergelijkbaar met dat van gisteren, alleen laat de zon zich vandaag wat vaker zien en met 24 graden is het wel een graadje warmer.  Na afloop van de stadswandeling eten we wat op een terras aan de rivierkade (om 20.00 uur is het namelijk nog steeds zeer aangenaam buiten)  waarna we de rest van de avond in de camper doorbrengen met ramen en deur open want het is broeierig warm.

 

 

Woendag 6 september: traject Auxerre -> St. Pourҫain-sur-Sioule (207 km.)

 

Vannacht heeft het even flink geregend. De eerste regen sinds we onderweg zijn. Als ik stokbrood ga halen bij supermarkt LeClerq, die vlakbij de camperplaats is, is het al weer aangenaam weer.  Na het ontbijt zeggen we onze Nederlandse buren gedag en gaan verder zuidwaarts over de N151 door de graanschuur van Frankrijk. Het is een vrij saaie route met veel akkerbouw en af en toe een paar koeien.

Bij Nevers nemen we de N7 die tot voorbij Moulins grotendeels 4-baans is. Dan is het nog maar een klein stukje naar St.Pourҫain-sur-Sioule (Auvergne), ware het niet dat er weer eens een deviation is. Hoewel het deze keer niet zo heel veel om is, ontstaat er daardoor 4 km. voor St. Pourҫain wel een file die zeker een half uur vertraging oplevert. 

  

Behalve snoeiwerkzaamheden, levert een file ten gevolge van een omleiding ook aanzienlijke vertraging op. 

 

Om 14.30 uur komen we aan op de camperplaats. Er is nog voldoende keuze aan vrije plekken. We stallen de camper aan de rivier en gooien onmiddellijk de stoelen naar buiten want de zon schijnt en het is 22 graden. Wanneer we rond 18.00 uur terugkomen van een wandeling door het leuke stadje en een terrasbezoek, zijn alle plaatsen bezet en moeten veel camperaars hun heil elders zoeken. Het staat er bomvol. 

gratis cp St.Pourcain-sur-Sioule

 

de route naar de cp wordt op ludieke wijze aangegeven

 

 

Donderdag 7 september: St. Pourҫin-sur-Sioule -> La Canourgue (240 km.)

 

Omdat de voorraad behoorlijk begint te slinken, gaan we eerst boodschappen doen bij de Lidl. Tegenwoordig zijn we (m.n. mijn persoontje) wat voorzichtiger met alcohol maar de Montepulciano d’Abruzzo voor € 1,99 kunnen we echt niet laten staan.

Vervolgens rijden we tot  Clermond Ferrand nog route nationale, waarna we de A75 nemen, een mooie snelweg door het Central Massif. Eigenlijk zouden we naar Marvejols gaan. Onderweg besluiten we echter om door te rijden naar het 40 km. zuidelijker gelegen La Canourgue (Cevennes, departement Lozère). Als we daar arriveren, vragen we ons even af of dat een verstandige beslissing is geweest. Het staat er namelijk erg vol en dicht op elkaar. Op het naastgelegen veldje vinden we toch nog een aardige plek naast een perenboom. Als het goed is, krijgen we daarom geen buren en staan we aan beide kanten lekker vrij.

  

gratis cp La Canourgue (met voorzieningen) 

 

La Canourgue wordt wel het klein Venetië van de Lozère genoemd. Nu zijn er wel meer plaatsen met dat predikaat, dus we gaan kijken of er deze keer iets van waarheid schuilt in deze betiteling. Nou, overdrijven is ook een kunst. Op zich is het een zeer charmant, weliswaar toeristisch, plaatsje dat prat gaat op zijn historie. Niets op tegen natuurlijk, maar om de kleine stroompjes die op één hand te tellen zijn, grachten te noemen? Geef ons dan maar de Utrechtse grachten met de mooie bruggen, werfkelders en terrassen.  Er staan wat mooie panden die de moeite waard zijn en zoals in zo veel plaatsen hebben ze ook hier een Tour de l’Horloge en een kerk. Vanwege de smalle straatjes en de auto’s die lukraak staan geparkeerd, valt er echter geen behoorlijke foto te maken.  Hoewel dat natuurlijk ook aan onze fotografeerkunst kan liggen. 

 

  

 enkele grachtjes

   

Tour de l'Horloge                                                                                     Een van de opvallendste panden van La Canourgue

 

 

Vrijdag 8 september: La Canourgue -> St. Pierre-la-Mer (212 km.)

 

Je merkt wel dat je in het binnenland en in de bergen zit. Voor het eerst moet de verwarming aan. Na een koude nacht, is het slechts 9 graden als we aan het ontbijt zitten.  Daarna verlaten we de cp die al met al best mooi ligt, op loopafstand van een bijzonder aardig plaatsje. Bovendien ligt het zeer gunstig aan de route.

We karren verder zuidwaarts over de A75 en over het Viaduct van Millau over de rivier de Tarn (departement Aveyron). Enkele jaren terug betaalden we met de Magirus al zo’n € 24,- tol, nu met de Hymer slechts € 15,10. Nou ja, slechts? Voor zo’n klein stukje toch nog behoorlijk aan de prijs. De brug is namelijk 2,5 km. lang. Met een hoogte van 343 meter, is het de hoogste tuibrug ter wereld wat betreft de constructiehoogte, d.w.z. de hoogte van de brugpijlers.

 

Viaduc de Millau

We zijn niet de enigen die op pad zijn. Zowel op de weg als op de aire waar we een lunchstop houden, stikt het van de campers.

 

We rijden nog een uurtje door,  waarna we via het Massif de la Clape aankomen in St.Pierre-la-Mer. Dan is de temperatuur inmiddels opgelopen van 21 naar25 graden. Met een klein windje erbij is het goed toeven in de zon. 

Net zoals elders deze week, staat ook de cp in St. Pierre behoorlijk vol. Het zal in de loop van de dag/avond wel voller worden want het weekend staat voor de deur.

 

 

 cp St. Pierre-la-Mer (€ 9,- inclusief voorzieningen)

 

Zaterdag is het bewolkt en slechts 18 graden. Met enige regelmaat vallen er buien maar de hevige regen die we verwacht hadden, blijft uit. De enige buitenactiviteit van vandaag is een wandeling door de bossen en langs de wijngaarden. En we gaan nog even uit een (ander) vaatje tappen bij de wijntapperij. De rosé grenache van domein Sarrat de Goundy is daar heerlijk en kost slechts € 1,95 per liter.

 

 

Zondag schijnt de zon weer volop, het is 23 graden maar er staat een onaangename, harde wind (minimaal windkracht 5) die af en toe gepaard gaat met flinke windstoten. Het stof stuift alle kanten op. Om te voorkomen dat de camperdeur telkens dicht knalt, moeten we hem met een touwtje vastmaken aan de olijfboom  naast ons. Het is de tramontana (komt van het Latijnse transmontanus wat de overkant van de bergen betekent), een noordwestelijke wind die in de Languedoc-Roussillon meestal na een periode van slecht weer opsteekt. Men beweert dat hij in een veelvoud van 3 dagen waait, waarna een periode van mooi weer volgt. Nu maar hopen dat het bij 3 dagen blijft en dat het er geen 9, of 12, of 15, of… worden.

 

Ondanks de harde wind is het loeidruk op de zondagmarkt. Zo druk hebben we het nog nooit meegemaakt. Na wat geschuifel tussen de kramen, beginnen we claustrofobische neigingen te vertonen. Jan zoekt een beschut terras op, ik sla het hoognodige aan groenten in, waarna ook ik de markt laat voor wat hij is. Na de koffie op het terras, lopen we terug naar de cp. De bloemen in de hangmanden aan de lantaarnpalen staan nog volop in bloei, de oleanders wat minder (foto's boven). 

   

Het koeienpismeer (Etang de Pissevaches) staat kurkdroog. Waar in het voorjaar water staat en vogels broeden, kun je nu dwars doorsteken naar het strand. 

 

Aanvankelijk lijkt de wind dinsdagmorgen te zijn gaan liggen, maar ’s middags steekt hij de kop weer op. Desondanks is het toch 26 graden en schijnt de zon volop. Gisteren (maandag) leek het wat rustiger te worden op de camperplaats, maar vandaag staat het weer barstensvol. Een beetje té vol naar onze zin. Hoewel we niet verkeerd staan en ruimte genoeg hebben, denken we toch een dezer dagen te vertrekken. Woensdag vindt een Nederlands echtpaar het nodig  om naast ons te komen staan en met hun deur naar onze deur te parkeren. Als we vragen om zoals iedereen met de neus dezelfde kant op te gaan staan, krijgen we de reactie “aso’s” naar ons hoofd geslingerd. Gezelliger kan het niet worden. Morgen wegwezen.

 

 

Donderdag 14 september: traject St. Pierre-la-Mer -> Colombiers (47 km.)

 

Volgens de voorspelling zou rond 14.00 uur een krachtige wind opsteken. Dat wachten we niet af en vertrekken op tijd uit St. Pierre. In Gruissan is een nieuwe, zeer grote Lidl gekomen, waar we eerst boodschappen doen. Daarna drinken we koffie op een parking om vervolgens een stukje van de kust af te gaan. We belanden in Colombiers aan het Canal du Midi.  

 

gratis cp Colombiers                                                                                              Colombiers en de cp gezien vanaf de dijk

 

De camperplaats is een verademing vergeleken met St.Pierre. We staan op het kleine terrein met zo’n 6 campers maar het is er heerlijk stil. Het is een eenvoudige aire de camping-car, zonder voorzieningen. Tegen betaling van € 5,- kun je eventueel  gebruikmaken van de servicevoorziening op de nabij gelegen camping Les Peupliers. En laat dit nu uitgerekend de camping zijn waar Gon en ik ruim 5 jaar geleden tijdens onze fietstocht van west- naar oost-Frankrijk in een “hutje” hebben overnacht. Zie verslag Veloroute des 2 Mers 2012

En de voorspelling wat de wind betreft klopt. Rond 14.00 uur steekt er inderdaad een keiharde wind op, die aan het begin van de avond weer gaat liggen. We trotseren de wind en lopen via de wijngaarden naar de dijk langs het kanaal en steken het bruggetje over het plaatsje in. Bij de haven drinken we wat op een terras en wandelen vervolgens weer terug naar de camper.

 

brug vanaf de cp naar Colombiers                                                                            haven van Colombiers

 

Vrijdag is het bewolkt en slechts 18 graden. Fijn wandelweer.  Langs de rechterkant van het kanaal, d.w.z. rechts gezien vanaf de camperplaats, lopen we over het jaagpad naar Tunnel de Malpas, een van de laatste ontwerpen van Pierre-Paul Ricquet, de architect van het Canal du Midi.  De tunnel is in 1679 gegraven en was de eerste bevaarbare tunnel in Europa. Door de 165 meter lange tunnel loopt een zeer smal voetgangerspaadje. Midden in de tunnel is het pikdonker. Als we er uit zijn, klimmen we de stenen trappen op en lopen via het jaagpad aan de andere kant van het kanaal over de zgn. Via Domitia*) terug naar Colombiers. Alles bij elkaar hebben we zeker 8 km. gelopen, wat zeker voor mij heden ten dage een hele prestatie is.

*) De Via Domitia is een 500 km. lange Romeinse weg die Colombiers doorkruist. De gehele route is gemarkeerd door mijlpalen. De weg dateert uit het jaar 118 voor Christus en is van oorsprong een militaire verbindingsroute van de Alpen naar de Pyreneeën naar Spanje wat destijds een Romeinse provincie was. Later werd hij vooral gebruikt voor handelsdoeleinden.

  

Tunnel de Malpas (die echt 165 meter lang is, al zou je dat a.d.h.v. de foto's niet zeggen)

 

’s Avonds wordt er op de deur geklopt. Wie zal dat zijn? Het blijken André & Marjos te zijn die we van naam kennen van het camperforum en die nu in levende lijve voor onze neus staan. Tijdens de koffie, gevolgd door een glaasje lekkere wijn uit hun voorraad, kletsen we wat af. Het was gezellig!

 

Zaterdag is weer een zonnige dag (ca. 21 graden) die we grotendeels in luiheid doorbrengen. Omdat we bang zijn om ons fijne plekje kwijt te raken, laten we de camper staan en gaan te voet met het boodschappenkarretje naar de camping om de cassette te legen en een paar kannetjes water te halen.  We hebben de mazzel dat de receptie gesloten is, zodat we voor de service niet eens kunnen betalen, zelfs al zouden we dat willen.

 

Het bloeiende pampagras kom je overal tegen

 

Zondag trekken André en Marjos verder, wij blijven nog een dag plakken. Hoewel het 21 graden is en overwegend zonnig, staat er wel weer veel wind. In de zon is dat niet erg, maar zodra de zon even weg is, is het aan de frisse kant. Dus houden we geen rustdag, maar gaan aan de wandel. Deze keer nemen we het jaagpad richting Beziers. Na anderhalf uur lopen, komen we bij het gehucht Gourgasse en zien in de verte de kathedraal van Beziers boven het landschap uittorenen.  Eigenlijk willen we via de andere kant van het kanaal teruglopen naar Colombiers, maar dat is ons letterlijk een brug te ver. We keren om en lopen terug door de wijngaarden van Domaine d’Ensérune naar de cp. Niet bepaald de kortste route want ook daar doen we ruim een uur over. Onderweg doen we ons te goed aan de druiven die nog aan de struiken hangen en nemen een trosje mee voor in de camper. De bladeren van de druivenplanten beginnen al mooie herfstkleuren te vertonen.

 

 

Overdag staan er hier gemiddeld 4 campers. ’s Nachts staan er zo’n 8 à 9 waarvan de meeste de volgende ochtend weer vertrekken. Zo ook een Fransman, die elke ochtend vertrekt om echter na een paar uur weer terug te keren. Hoewel de man moeilijk te verstaan is zonder boventanden, maken we - voor zover mogelijk – af en toe een babbel met hem. Of hij eigenlijk met ons. De man heeft de meest fantastische verhalen. Hij beweert een groot huis in Beziers te hebben,  even later blijkt hij ook een restaurant in Narbonne te bezitten en laat ter illustratie foto’s zien van een bord eten dat in zijn restaurant geserveerd wordt. Vandaag krijgen we een foto afgedrukt op een A-4’tje te zien van zijn 56-jarige vrouw. Hij is gek op Luna en zij op hem. Niet zo verwonderlijk want hij voert haar royale stukken worst. Zelf heeft hij 3 honden (zegt hij), waarvan we ook foto’s te zien krijgen. Op onze vraag waar die honden zijn, volgt een vaag antwoord. Jan krijgt een glas wijn aangeboden (7 jaar oud, volgens de man) en ik krijg een tak laurier! Wel aardig natuurlijk, maar wat moet je ermee?  

 

 

Maandag 18 september: traject Colombiers -> Bédarieux (46 km.)

 

Onze Belgische buren (die een Beagle hebben eveneens Luna genaamd, maar dat terzijde) vertellen dat er een leuke camperplek is aan de rivier de Orb in Bédarieux, met voorzieningen. Omdat het toch een druilerige dag lijkt te worden, gaan we daar een kijkje nemen. Het eerste gedeelte van de route daarnaartoe is saai, naarmate we verder de Haut Languedoc inrijden, wordt het landschap echter steeds mooier.

In Bédarieux staat de camperplek aangegeven als Campotel, een benaming die we niet kennen voor een aire de camping-car. Volgens het boekje zijn er 10 plaatsen. Als wij aankomen, staan er al zo’n 20. Later op de middag moet ons rijtje inschuiven om plaats te maken voor andere campers tot we met zijn vijfentwintigen gezellig in carré staan. Op 3 Nederlanders na, zijn het allemaal Fransen. De drukte lijkt zich vooral voor te doen op gratis camperplekken mét voorzieningen. Althans die indruk krijgen we. Waarom anders bleef het in Colombiers, waar géén voorzieningen zijn, zo rustig, vragen wij ons af.

gratis cp in Bédarieux (met voorzieningen)

 

Voor de middag regent het of er vallen lichte miezerbuien. ’s Middags is het echter droog maar de temperatuur blijft steken bij een graad of 16. We gaan het stadje verkennen en lopen langs de Orb naar het centrum.  We hadden ons er iets meer van voorgesteld. Er is een hoofdstraat met winkels. De kleding stamt uit het jaar prik en is ook nog eens bloedduur. Dan is er uiteraard een kerk en meer boeiends hebben we niet kunnen ontdekken. Zoals wel eens vaker in Franse stadjes, ziet het er hier ook enigszins verwaarloosd uit. Het geheel ademt een sfeer van vergane glorie. Misschien dat het weer een rol speelt in onze beoordeling en zouden we het anders beleefd hebben als de zon had geschenen. Wel leuk zijn de oude bruggetjes over een soort rambla waar het water vanaf de bergen afgevoerd wordt om in de rivier de Orb te eindigen (foto's onder).

  

 

 

Dinsdag 19 september: traject Bédarieux -> Capestang (57 km.)

 

Het is slechts 12 graden en er staat een stevige wind wanneer we de bomvolle camperplaats in Bédarieux verlaten. Na het Lidl-bezoek, rijden we over de D909 terug naar Beziers. Links en rechts van de weg ligt het ene wijndomein na het andere. Vanmorgen hebben we echter onze voorraad Montepulciano d’Abruzzo bij de Lidl weer op peil gebracht. We rijden dan ook door naar Beziers, waar het volgens een thermometer 17 graden is. Het weer wordt al beter. Vanaf Beziers rijden we verder over de D612 richting Mazamet/Castres en komen door Capestang. Eigenlijk waren we op weg naar Le Somail aan het Canal du Midi, maar hier blijk je zeker zo mooi aan het kanaal te kunnen staan dus we blijven in Capestang.

vrij staan in Capestang

het haventje

 

We maken een rondje Capestang. Eerst langs het haventje en dan het stadje in. Het is een aardig stadje met wat oude straatjes. Uiteraard wordt het hart van het centrum gevormd door de kerk Saint Etienne die je al lang voordat je in Capestang bent in de verte ziet opdoemen. Het is toch een enigszins vreemd bouwwerk. Eind 13e eeuw is met de bouw ervan begonnen. Daartoe is eerst de Romaanse kerk die er oorspronkelijk stond plat gegooid. Halverwege de 14e eeuw zijn om allerlei redenen (welke, geen idee)  de bouwwerkzaamheden gestaakt om in de 15e eeuw weer hervat te worden. De kerk is echter nooit helemaal afgebouwd.

kerk Saint Etienne

  

In een van de straatjes zien we bovenstaande Dakar-camper geparkeerd staan. Het is een Bremach, een automerk waar we nog nooit van hebben gehoord. 

 

Terug bij de camper is het inmiddels 21 graden. Vanwege de stormachtige wind is het geen doen om buiten in de zon te zitten. Daarom koekeloeren we vanachter het camperraam naar de voorbij varende bootjes. Bootjes kijken is altijd leuk, vooral het aanmeren wat af en toe met een enorm gestuntel gepaard gaat.

Er stonden 5 campers toen we aankwamen.  Daarvan zijn er 4 vertrokken aan het einde van de middag, later zijn er 2 nieuwe bij gekomen. Ra, ra hoeveel campers staan er?

 

 

Woensdag 20 september: traject Capestang -> Le Somail -> Homps (36 km.)

 

Aanvankelijk waren we van plan nog een dagje in Capestang te blijven. Het voordeel van een camper is dat je de plannen makkelijk kunt wijzigen. Dat doen we dan ook en gaan naar Le Somail over de D611, een deel van de Route du Pays de Cathares *) . We komen om 11.00 uur aan en het staat er bomvol met campers en personenwagens. 2 Franse campers die net voor ons aankomen, keren om en vertrekken. Dan vertrekt een Duitse camper, zodat we de mazzel hebben in het rijtje aan te kunnen schuiven. Als we goed en wel staan, vinden we het niks op de donkere plek onder de bomen. Het is 25 graden, zo’n dag om lekker buiten te zitten en dat kan hier niet. Ik doe een snel rondje Le Somail, waar je struikelt over de toeristen, neem een foto van de Chambre d’Hôtes waar Gon en ik 5 jaar geleden hebben overnacht tijdens onze fietstocht, waarna we nog een klein stukje over de Katharenroute naar Homps rijden.

 *) De katharen (of Albigenzen) waren een religieuze beweging die tijdens de 12e en 13e eeuw een grote aanhang had in de westelijke Languedoc. Hoewel ze geïnspireerd waren door het leven van Jezus Christus, week hun mystieke en dualistische interpretatie van de Bijbelverhalen sterk af van  de RK-kerk. Volgens de Katharen was Satan almachtig op aarde,  wat voor de katholieken ketterij was die keihard bestreden moest worden. De Albigenzische Kruistochten maakten een einde aan de politieke bescherming van het katharisme. De Inquisitie ging door met de vervolging tot er geen katharen meer waren.

 

Le Somail en de Chambre d'Hôtes waar Gon en ik 5 jaar geleden hebben overnacht

 

In Homps staan ca. 25 campers maar godzijdank niet zo opeen gepakt als elders vaak het geval is. We vinden een leuke plek aan de rand met zicht op het kanaal en de haven. De meeste bootjes die je ziet, zijn voornamelijk verhuurboten. Zowel hier als in de andere haventjes zijn er opvallend veel Engelstaligen aan boord. We spreken Australiërs en Amerikanen die een boot hebben gehuurd, evenals een zestal Duitsers. Van hen horen we dat ze met zijn zessen € 4.200,- hebben betaald voor één week. Daar zit de brandstof, het havengeld, linnengoed, het vervoer terug naar de auto enz. bij inbegrepen. Per persoon ben je dus € 700,- euro kwijt voor een weekje  kanaal-varen, pfff

gratis cp in Homps

 

 

een stukje van de haven                                                                                      in de capitainerie kun je wijn en streekproducten kopen

 

We hebben wat startproblemen met de Hymer. De startonderbreker werkt niet goed waardoor hij soms weigert te starten. Gelukkig zit er een startknop onder de motorkap waarmee hij wél te starten is, dus we komen er altijd mee weg. Kennelijk is het probleem al oud, anders zou die hulpknop er niet zitten. Enfin, Jan is aan het prutsen en raakt aan de praat met een Nederlander die hier ook staat. Later blijkt het Jacob te zijn, een forumlid. Zo heeft een naam weer een gezicht gekregen. Leuk!

 

Donderdag maken we na het gebruikelijke ochtendritueel een wandeling langs de linkeroever van het kanaal naar de sluis van Homps, die nog door een sluiswachter wordt bediend. Afhankelijk van de grootte, kunnen 3 à 4 bootjes tegelijk de sluis in. Als de sluisdeuren gesloten zijn, zakken de bootjes langzaam wel meer dan 4 meter, tot het waterniveau aan de andere kant van de sluis is bereikt. Dan gaan de sluisdeuren aan die kant open en kan de boottocht worden voortgezet. 

  

Ecluse d'Homps

 

Na dit altijd weer leuke schouwspel, lopen we over de rechteroever terug en duiken het dorp in. We denken in de buurt van de kerk wel enige commercie aan te treffen, maar nee:  alle bedrijvigheid speelt zich af langs het kanaal, in het dorp zelf is niks. Of toch, er is een piepklein supermarktje waar je 's morgens brood kunt kopen. De bouw van de kerk – zonder naam – is in 1879 begonnen. De weduwe van de een of andere rijke pief uit het dorp heeft daartoe opdracht gegeven om de wens van haar overleden man te vervullen. Het is een beetje een rommelkerk geworden, niet bijzonder mooi, vinden wij althans.

 

de kerk van Homps                                                                                              oei, een sluipschutter (oorlogsmonument bij de kerk)

 

’s Avonds gaan we een hapje eten in een van de restaurantjes aan het kanaal. Het is de eerste keer dat we uit eten gaan tijdens deze trip. Heel ongebruikelijk, want doorgaans doen we dat minimaal 1x per week. Het is nog lekker weer, dus eten we buiten op het terras aan het kanaal een goede pizza met een heerlijke, krokante bodem. Daarbij een salade voor de vitaminen.

Vrijdag staat er weer eens een krachtige wind. Net als de voorgaande dagen is het 25 graden en is het in de zon zeer warm. Voor de verandering maken we geen wandeling langs het kanaal maar lopen naar het nabij gelegen Lac de Jouarres, een recreatiemeer met strandjes en een zonneweide. Behalve zwemmen, kun je er kanoën/kayakken, windsurfen en vissen. Er was slechts 1 surfer op het meer en er stonden een paar campers. Bij het meer evenals op de parking bij het fraai aangelegde parkje met pijnbomen mag je max. 24 uur staan. Terug bij de camper, laten we de benen rusten op het Action-vissersstoeltje en brengen de rest van de middag lezend door.

  

Lac de Jouarrres (links en midden).                                                                                                                      Geërodeerde oever 

 

 

Zaterdag 23 september: traject Homps -> Cordes-sur-Ciel (163 km.)

 

 Meestal zorgen we ervoor dat we vóór het weekend ergens staan i.v.m. de te verwachten drukte, maar gek genoeg vertrekken er juist vandaag veel campers en is het op de camperplek uitzonderlijk rustig. Na enige twijfel, besluiten we om 10.30 uur toch te gaan rijden, ook al is het zaterdag. Het is aan de frisse kant en licht bewolkt. Tot Carcassonne rijden we door de Corbières-Minervois wijnstreek. Het ene na het andere wijndomein komt voorbij. Vanaf de weg zien we de citadel van Carcassonne letterlijk links liggen en dat laten we zo, tenslotte zijn we er al vaker geweest. Voor de laatste keer steken we het Canal du Midi over en gaan verder door Katharenland over de D118 naar Mazamet, een prachtige route.

 

Halverwege Carcassonne en Mazamet houden we op een van de vele aires een koffiepauze (foto linksboven), waarna we verder klimmen en slingeren, naar Mazamet (foto rechtsboven). Nadat we zo ongeveer de halve stad hebben doorkruist om op de cp in het centrum te komen, blijkt de cp niet meer dan een parkeerplaats te zijn met een loosmogelijkheid, dat dan weer wel. Hier hebben we geen zin in, dus rijden we de stad weer uit. Bij een Lidl boodschappen gedaan en iets luchtigers aangetrokken; - inmiddels is het 27 graden. Het is dan al 14.00 uur en we hebben nog zo’n 80 km. te gaan naar Cordes-sur-Ciel, het alternatieve doel voor vandaag (Mazamet was het eerste doel).

MienMien leidt ons dwars door Albi. Wat we ervan te zien krijgen, is prachtig. Gezellige pleinen met terrassen, mooie bruggen en ook vangen we nog een glimp op van de kathedraal. Albi is tevens de geboorteplaats van Toulouse Lautrec, de schilder van wie de vele affiches bij de meesten wel bekend zijn. Enfin, we hebben geen zin in stadsbezoeken, zeker met dit weer niet,  dus slingeren we nog zo’n 20 km. verder naar Cordes-sur-Ciel, waar we ten slotte om 16.00 uur aankomen.

Cordes-sur-Ciel gezien vanaf de weg

 

De cp staat behoorlijk vol met 20 campers. Omdat ook touringcars daar overdag parkeren, is het wachten tot er een vertrekt. Staan we net op een redelijke plek (wel scheef), vertrekt er een Spaanse camper van een van de mooiste plekjes . Dus snel de stoeltjes daar neergezet en de camper verkast. En toen was er koffie….

 

cp Cordes-sur-Ciel (€ 6,- inclusief voorzieningen)

 

Zondag is het al weer zo’n warme dag met 26 graden en geen wind. De verleiding is groot om lui bij de camper te blijven hangen, maar we gaan toch de citadel bekijken. Vanaf de cp is het al een hele klim om in het hoger gelegen dorp te komen. En dan moet de klim naar de citadel nog beginnen. 

Cordes-sur-Ciel ligt dus niet aan een rivier de Ciel genaamd – zoals wij aanvankelijk dachten. Vanwege de hoge ligging, betekent het zoiets als Cordes aan de hemel. In 1222 is de stad gesticht door ene Raymond VII, graaf van Toulouse. Het was een van de eerste versterkte stadjes in de regio en het heeft een snelle ontwikkeling doorgemaakt dankzij de weef- en leerindustrie. Eind 17e eeuw raakte het stadje in verval ten gevolge van de aanleg van het Canal du Midi, omdat daardoor de belangrijke zuid-westelijke handelsroute werd ontregeld. Niet alleen is Cordes een halteplaats op de pelgrimsroute naar Santiago de Compestella, het is eveneens een van de meest betekenisvolle middeleeuwse stadjes in Frankrijk waar tegenwoordig zo’n dertig vaklieden en kunstenaars permanent resideren.

  

Dat merken we al direct aan de ateliers en galeries waar we langskomen in de Rue de l’Horloge (zie boven), die een of andere grapjas heeft omgedoopt tot Rue des Arts. We klimmen verder omhoog het stadje in over klinkerstraatjes tussen oude gevels van vakwerkhuizen, gaan onder diverse stadspoorten door, lopen een stukje over de stadsmuur tot we helemaal boven zijn en bij de 14e eeuwse Halle uitkomen, een overdekte marktplaats op 24 zuilen waaromheen nu restaurantjes en winkeltjes zijn gevestigd. Het is er gezellig druk maar het is er gelukkig niet zo’n geschuifel als in de smalle straatjes van bijvoorbeeld Carcassonne of Le Mont St. Michel.

    

enkele stadspoorten en weer een Tour d'Horloge (laatste foto)

  

stukje stadsmuur                                                                                                    Le Halle (midden en rechts)

 

Nadat we € 6,50 hebben betaald voor een kleintje koffie en een flesje tonic – je moet natuurlijk profiteren van het toerisme -  gaan we batterijen kopen voor het fototoestel want die zijn onverwachts leeg. De man probeert  me 4 batterijen voor € 7,90 aan te smeren. Als ik vraag of hij niets goedkopers heeft omdat ik niet genoeg geld bij me heb (wat echt waar is) toont hij 4 batterijen voor € 4,90 en zegt erbij dat die van véél mindere kwaliteit zijn. Zal best, maar ik heb ook geen € 4,90, reageer ik. Hoeveel geld heb je bij je, vraagt hij vervolgens. Ik schud mijn portemonnee leeg en daar rolt € 3,80 uit. Vooruit, neem maar mee, zegt de man. Ik bedankt hem hartelijk, maar voel me toch enigszins besodemieterd. Eerst maar geld pinnen en dan de drukte uit. Gelukkig is nu alles dalen. Buiten de citadel drinken we op een terras koffie en een (alcoholvrij) biertje.  Daarvoor betalen we slechts € 4,10. Stelletje laaielichters!

 

 

Maandag 25 september:  traject Cordes-sur-Ciel -> Vers (83 km.)

 

In de regen vertrekken we uit Cordes. MienMien heeft duidelijk een andere route in gedachten dan wij. Ze stuurt ons dwars door de Midi-Pyrénées over smalle D-wegen. Het is een bijzonder mooie route, weliswaar met veel  virages maar het landschap is prachtig, dus we geven ons helemaal over aan MienMien en volgen trouw haar aanwijzingen. Dan doen we er maar wat langer over. Niet alleen het landschap is mooi, ook de dorpen waar we doorheen rijden zoals Caylus, al weer een middeleeuws dorp.

Daarna wordt de weg smaller en krijgt het meer het karakter van een landweg die door een minder fraai gebied voert. Later blijkt het een militair gebied te zijn. Als we beginnen te twijelen of MienMien het spoor niet bijster is, omdat de dorpen zelfs niet in de Michelin-atlas staan vermeld, komen we in het gehucht Bach. En ja, dat staat wél op de kaart zodat we ook weten dat we ons in de Cause de Limogne bevinden. Tijd voor een pauze!

  

We zijn niet de enigen. Het plaatsje ligt in een gebied wat kennelijk aantrekkelijk is om wandeltochten te maken, want er zit een tweetal - bepakte en bezakte - stellen op de bankjes, er is een openbaar toiletgebouw waar je niet alleen je behoefte kunt doen en water kunt tappen, er is ook een boekenkastje met boeken over Frankrijk. Heel uitnodigend voor een overnachting met de camper, ware het niet dat we een ander doel voor ogen hebben voor vandaag, namelijk Vers.

  

Onderweg naar Vers in de Lot

 

Daar komen we rond 14.30 aan. Over 83 km. hebben we zo’n 3 uur gedaan (de pauze in Bach meegerekend). De camperplek (€ 5,50 met voorzieningen) ligt bij een in onbruik geraakt spoortje en een voormalig stationnetje. 

 

cp Vers (€ 5,50 met voorzieningen)

 

Vers ligt in de Lot en aan de Lot, maar ook aan de Vers, een zijtak van de Lot (het lijkt wel een cryptogram).  Het is een authentiek dorpje. Vanwege de ligging aan 2 rivieren en omringd door bergen, heeft het iets idyllisch. Verder is er geen fluit te doen, tenzij je van wandelen houdt in een rustige omgeving.  In dat geval kun je daar je hartje ophalen. Er is wel een museum, Musée de Biscuiterie, waarvan er trouwens meerdere in de streek zijn. We zien echter van een bezoek af omdat wij zo nu en dan naar Heel Holland Bakt kijken en dat is voor ons meer dan genoeg.

 

 de Lot                                                                                                                de Vers

 

 

Dinsdag 26 september: Vers -> Oradour-sur-Glane (218 km.)

 

MienMien wil ons opnieuw de rimboe insturen. Daar hebben we na gisteren even geen zin in dus volgen we de weg langs de Lot naar Cahors, ook al is het een stukje om. Daarvandaan via de D820 naar het noorden. Een prima weg die schuurt aan de Dordogne-streek en dwars door Souilac gaat, een mooie stad aan de rivier de Dordogne. Hé, een Lidl! Snel doen we een paar boodschappen en krijgen een kraslot waarmee prachtige prijzen zijn te winnen, o.a. een droomreis voor 2 personen.  Nooit winnen we wat en ja hoor, we hebben prijs: “Bravo! Vous avez gagné!” komt er na het krassen tevoorschijn. Het is geen droomreis maar een zak chips….

 

Zeer verguld met deze prijs, gaan we verder. Vòòr Brive-la-Gaillarde nemen we de gratis snelweg (A20) naar Limoges, om iets voorbij bij Brive-la-G. in een file te belanden. Dwars over de weg ligt een caravan op zijn kant en de complete inhoud ligt op straat.  Vanaf Limoges leggen we voor vandaag de laatste kilometers af naar Oradour-sur-Glane in de Haute Vienne, een plaats die al lang op de bucket-list staat om te bezoeken. Vanaf de weg vangen we een glimp op van de verwoeste huizen en dat is al behoorlijk indrukwekkend.

 

gratis cp Oradour-sur-Glane

 

De camperplek bij het voetbalstadion ligt een behoorlijk eind lopen van het verwoeste stadje. Daar hebben we vandaag echt geen puf meer voor.  We gaan liever even buiten zitten met een glaasje wijn en een Frans kaasje erbij, want ondanks de bewolking is het toch nog 23 graden. Intussen lezen we ons een beetje in ter voorbereiding op de bezichtiging van het geruïneerde dorp.

Het Bloedbad van Oradour-sur-Glane vond plaats op zaterdag 10 juni 1944. Vermoedelijk was het een wraakactie van de Duitsers omdat kort daarvoor door het Franse verzet een brug was opgeblazen waarbij 2 Duitsers om het leven zijn gekomen. Een van de twee was een goede vriend van Majoor Diekman, verantwoordelijke voor het bloedbad. Tegen zijn mannen zei hij trots dat “zij vandaag konden zien hoe er bloed ging vloeien”.  Onder zijn bevel heeft het 1e Regiment van de Waffen SS op die fatale zaterdag het dorp ingesloten en de bevolking op het dorpsplein bijeen gedreven. In de loop van de middag werden de mannen van de vrouwen en kinderen gescheiden. De mannen werden diverse schuren in gedreven en koelbloedig vermoord, waarna ze verbrand werden. De vrouwen en kinderen zijn in de kerk verzameld en levend verbrand. Later op de dag is het hele dorp in brand gestoken. Na het dorp geplunderd te hebben, zijn ze vertrokken om 2 dagen later terug te keren en een massagraf te delven. 642 Mensen zijn op die fatale zaterdag vermoord. Slechts 6 mensen hebben het bloedbad overleefd.

 

Woensdag parkeren we de camper op de parkeerplaats dicht bij het geruïneerde dorp. Met de geschiedenis in het achterhoofd, loop je tussen de ruïnes van wat ooit een normaal dorp was met  een bakker, slager,tandarts, kapper, smid, kruidenierswinkel, cafeetjes enz., getuige de plaquettes op de restanten van gevels. Het is moeilijk te bevatten dat gezinnen zich die zaterdag niets vermoedend  voorbereidden op de zondag en dat aan het eind van de dag alle dorpsbewoners afgeslacht zijn en het hele dorp bij wijze van spreken van de kaart is geveegd. Alle ruïnes verkeren nog in de staat zoals het op die fatale dag is achtergelaten, inclusief de auto van de huisarts die nog op het dorpsplein staat. Ondanks de warme dag, lopen je de rillingen je over het lijf.

   

de uitgebrande auto van de burgemeester op de brink                                                                    er zijn meer uitgebrande auto's

  

de hoofdstraat

  

de kerk (en wat er nog over is van het interieur) waarin de vrouwen en kinderen levend zijn verbrand

 

Na dit zeer indrukwekkende bezoek, zijn we met de camper op de parking van het Complexe Sportif gaan staan. Bij de officiële plek sta je namelijk vreselijk scheef, zelfs met blokken onder de wielen rol je je bed nog uit. Op deze parking, waar we helemaal alleen staan, hebben we zelfs geen keggen nodig. Dit dankzij een tip van Gerrit (Limos07), waarvoor dank! De rest van de middag zitten we buiten in de zon op ons eigen gazonnetje.

de 2e nacht brengen we door op de parking bij het complexe sportif

 

 

Donderdag 28 september: traject Oradour-sur-Glane -> Cluis -> Levet (223 km.)

 

Vandaag gaan we eerst naar Cluis in de Indre. Wat is daar te doen, kun je je afvragen. Nou, eigenlijk niets, ware het niet dat daar een huis te koop staat waar Jan al maanden in geïnteresseerd is en er graag een kijkje wil gaan nemen. Het is een koopje voor € 20.000,-. We parkeren de auto achter het huis (zou een mooie camperplek kunnen worden, zeggen we nog tegen elkaar) en lopen naar het pand dat tegenover een verpleeghuis is gelegen. Kan handig zijn.  De voordeur gaat moeiteloos open en we gaan naar binnen en bekijken het pand van onder tot boven. Het ziet er niet uit, een deel  van de vloer is verzakt, er zitten nog een paar ruiten in de verrotte kozijnen en nog meer ellende. Toch is het een mooi pand en als we 20 jaar jonger waren geweest, zouden we voor dit bedrag wel een gokje durven wagen. Gelukkig ziet Jan ook in dat het op onze leeftijd iets te veel gevraagd is, dus we verlaten het droomhuis. Buiten kloppen we de spinnenwebben en het stof van onze kleren en gaan in het café om de hoek een frisdrankje nuttigen. We maken een praatje met de bareigenaar die desgevraagd vertelt dat het gebrek aan werkgelegenheid de reden is dat er zo veel huizen te koop staan in het dorp. Velen verlaten het dorp om in de grote stad hun geluk te gaan beproeven .

 

Droomhuis gezocht? Voor € 20.000,- en een ton aan opknapkosten is de droom te verwezenlijken.

 

Het was een leuk bezoekje aan Cluis, maar we blijven er toch maar niet. Om 14.30 uur zetten we koers naar Bourges. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot 27 graden, het loopt al tegen vieren en we zijn het rijden op een gegeven moment beu. In Levet (Cher) is een camperplek en we besluiten daar te overnachten. Dan kunnen de stoeltjes ook nog even naar buiten.  De cp biedt plaats aan 3 campers en is gratis. Alle voorzieningen zijn aanwezig, zelfs stroom. Niet dat we het nodig hebben, maar aangezien het gratis is, maken we er uiteraard gebruik van. Hoewel het op de foto best een aardige plek lijkt, is het in werkelijkheid een ongezellige plek aan de rand van het dorp en dicht bij een zgn. Salle de Polyvalente, een soort  gemeenschapshuis/dorpshuis. Dat we er moederziel alleen staan is dan ook niet zo verwonderlijk. Jan is in zijn eentje even het dorp in geweest en vond het niet onaardig, maar ook niets bijzonders. Hij was snel terug in ieder geval.

 gratis cp in Levet (inclusief voorzieningen + gratis stroom) 

 

 

Vrijdag 29 september: traject Levet -> Courville-sur-Eure (215 km.)

 

Gisteravond om 23.00 uur begon in het dorpshuis een disco die voortduurde tot een uur of 3 vanmorgen. Om de haverklap schrokken we wakker van dezelfde beat en zware basgeluiden. Na deze zeer onrustige nacht, verlaten we Levet en rijden verder noordwaarts. De route van Bourges naar Orléans voert door een zeer bosrijke streek. We komen door leuke plaatsjes en zien diverse aantrekkelijk gelegen camperplekken. Een paar noteren we voor het geval we nog eens in deze contreien terecht komen. Nadat we dwars door het mooie Orléans zijn gereden, de stad die we van een eerder bezoek kennen, nemen we de N154 naar Chartres. Het vlakke landschap met veel windmolens is ronduit oersaai. 

Het doel voor vandaag was Brézolles, maar vanwege de warmte (het is 27 graden) korten we halverwege de middag de route iets in en strijken neer in Courville-sur-Eure (Eure-et-Loir).

Daar is een gratis camperplek bij een camping municipal aan de rivier de Eure. De camping zelf is gesloten, maar de buiten de camping gelegen voorzieningen zijn in werking. We gaan niet bij de andere Franse campers tussen de haagjes staan, maar parkeren langs het stroompje. Het is een leuk en rustig plekje. Daar zijn we na de ervaring van afgelopen nacht ook hard aan toe.

 

gratis cp Courville-sur-Eure (met voorzieningen) en het uitzicht

 

Vanavond zijn we in het sfeervolle dorp een hapje gaan eten bij La Roma, een Italiaans restaurant. Deze keer eens geen pizza. Ik had een goed gegrilde bavette met sjalottensaus, frites en sla, en als toetje Ile Flottante (ben ik namelijk gek op, vooral als die huisgemaakt is).  Jan had de escalope milanese en als toetje een royale coupe ijs.

    

 Fromagerie                                                                                                                       Boulangerie et Patisserie

 

Zaterdag 30 september: traject Courville-sur-Eure -> Dieppe (229 km.)

 

Goed uitgerust gaan we verder noordwaarts. Iets ten zuiden van Rouen houden we een tussenstop in Pont de l’Arche, een zeer mooi stadje waar de Eure en de Seine samenvloeien. Het stadje kent een rijke geschiedenis, maar die laten we hier achterwege. Het is zeker een plaats om te onthouden.

 

tussenstop in Pont de l'Arche 

Na deze leuke tussenstop rijden we verder naar Montville, een plaatsje waar we vaker zijn geweest en graag terugkomen. De cp staat hutjemutje vol en er is nog één van de scheve plekjes vrij. Op de een of andere manier hebben we opeens geen zin om de keggen tevoorschijn te halen en besluiten 40 km. door te rijden naar Dieppe in de Seine-Maritime (Normandië). Lang geleden hebben we hier ook eens gestaan. Aan dat bezoek hebben we nog een levendige herinnering. Onze vorige hond, Joris, is toen namelijk van vuurwerkknallen op het kiezelstrand die hard weerkaatsen tegen de krijtrotsen, op de vlucht geslagen en de stad in gerend. We hebben de hele stad afgezocht, geroepen, nagevraagd of iemand een Border Collie door de straten had zien rennen. Zonder resultaat. Terwijl ik verder op zoek ging, is Jan teruggegaan naar de camper, waar het beest trillend onder de camper bleek te liggen. Het kiezelstrand ligt zo’n 2 km. vanaf de camperplek en hij had zelf zijn weg teruggevonden. Vervolgens kon Jan op zoek naar mij en zo waar, we hebben elkaar weer gevonden.

 

cp Dieppe (€ 12,- inclusief)                                                                                  onze straat op de bomvolle cp

 

Deze keer gaan we niet bij de krijtrotsen staan maar op de cp aan de boulevard, waar de campers voor € 12,- per 24 uur rijendik staan. Als we de camper op een van de laatste vrije plekken op deze bar ongezellige cp hebben geparkeerd, gaan we de benen even strekken. Het is een té zware klim naar het kasteel van Dieppe, dat ’s avonds mooi verlicht is, dus beperken we ons tot een wandeling naar de jachthaven met de vele terrassen en restaurantjes die eraan liggen. Nu schijnt Dieppe de belangrijkste stad te zijn voor het vissen op Sint-Jacobsschelpen (oftewel Coquilles) maar die zien we niet op de menukaarten staan van de talloze restaurantjes rondom de haven. Wel veel variaties op mosselen, ook erg lekker natuurlijk.

De rivier de l'Arque mondt in Dieppe uit in zee. Vanaf de cp en vanuit de camper zien we de ferry naar Newhaven vertrekken en aankomen, wat qua geluid niet geheel ongemerkt voorbij gaat. De temperatuur is gekelderd naar 18 graden. 's Avonds valt er af en toe een bui. Kunnen we vast wennen aan het weer thuis.

 

jachthaven                                                                                                           traîteur

 

 

Zondag 1 oktober: traject Dieppe -> Gravelines (224 km.)

 

Het is een grauwe, grijze dag als we Dieppe verlaten.  Met 15 graden is het de koudste dag tot nu toe. In Boulogne-sur-Mer breekt de zon even door, onvoldoende echter om buiten te gaan zitten, dus kunnen we net zo goed nog een klein uurtje doorrijden naar Gravelines. Dat vinden we altijd een prettige laatste stop in Frankrijk. Of eerste, hangt natuurlijk af van welke kant je komt. Om 16.00 uur is het daar 20 graden maar toch geen stoeltjesweer. Bij Calais werd op de matrixborden gewaarschuwd voor voetgangers en obstakels op de snelweg. Er was echter niets aan de hand. Misschien is de zondag niet aantrekkelijk voor vluchtelingen omdat er geen vrachtverkeer is. 

cp Gravelines (€ 7,-, na 1 oktober € 4,-)

 

Gravelines is een versterkt stadje aan de Opaalkust, omringd door wallen en sloten die gevoed worden door het water van de Aa, de naam van de rivier die vaak in puzzels voorkomt.

 

 

 

Maandag 2 oktober: traject Gravelines -> Nieuwegein (290 km.)

 

Om thuis te komen, hebben we MienMien niet nodig. Niet dat ze geen goede diensten heeft geleverd, maar de weg naar huis kunnen we zelf wel vinden. Daar hebben we zelfs geen kaart voor nodig. 

De maand Frankrijk zit er weer op. We hebben mooie en enkele minder mooie plekken bezocht. Op 3 koude(re) dagen en een enkel buitje 's avonds en/of 's nachts na, mogen we over het weer zeker niet klagen. Het is prachtig weer geweest. En het voornaamste: we hebben genoten!

       Onze flat staat er nog 

 

 

 

'