Niet zo'n spannende titel, maar daar kunnen we later altijd nog wat aan doen. Voorlopig zijn de voorbereidingen volop gaande om begin oktober naar het zuiden te vertrekken. De bus vraagt nogal wat aandacht. Jan is de afgelopen maand weer druk in de weer geweest om het e.e.a. te verbeteren, niet alleen aan het technische gedeelte, maar ook aan het interieur (lijkt wel of we een chique camper hebben). Dat houdt meestal in dat het een rommeltje is en er op het laatste moment rondslingerend gereedschap en troep opgeruimd moet worden en een grondige schoonmaakbeurt nodig is. Het camperweekend eind september in Groesbeek wordt tevens een testcase om te kijken of alles naar behoren werkt. Zo ja, dan zijn we een week of twee later voor een half jaartje en route.

Zaterdag 11 oktober: traject Hei- en Boeicop (stalling) -> Berck-sur-Mer (395km.)

Twee weken later dan de bedoeling was, beginnen we aan het overherfsten want het is nog wat te vroeg om over overwinteren te spreken. De piepende remmen zijn verleden tijd. Dat heeft Jan zelf weten te verhelpen. De garage heeft de lekkende keerring tussen de motor en de koppelingsplaten vervangen, alsmede de keerring van de versnellingsbak. Nu maar hopen dat deze voorzorgsmaatregelen niet voor niets zijn geweest.

Volgens Ineke brengt dit oog geluk. Waar ze die wijsheid vandaan haalt, weten we niet, en al zijn we niet bijgelovig, op haar aanraden hangen we het op.

Als we bij Meerkerk de LPG-tank aan het vullen zijn, stapt er een stelletje op ons af. Al snel voegen zich er twee knullen bij. Het zijn studenten Geschiedenis aan de UU die meedoen aan een liftwedstrijd naar Lille, kennelijk nog altijd een populaire bezigheid onder studenten. Dat ze gezien onze gemiddelde snelheid per uur niet als eerste zullen eindigen, vinden ze geen bezwaar. Ze zijn juist blij in één rit op de plaats van bestemming aan te komen.

Nadat we het 4-tal in Lille hebben gedropt, rijden wij door naar Berck, waar het tegenwoordig aardig aan de prijs is: € 10,-/24 uur in de periode april-oktober. Buiten die periode is het gratis. Op een totaal van ca. 45 campers, zijn wij de enige Nederlanders. Op enkele Belgen en Engelsen na, is de rest Frans.

Zondag 12 oktober: traject Berck-sur-Mer -> Broglie (232 km.)

Tijdens de ochtendwandeling met Luna even wezen kijken of  er zeehonden te zien waren. En ja, ze waren er weer (of nog?). November-januari is de periode dat vrouwtjes hun jongen werpen. Je mag ze niet op minder dan 300 meter benaderen, omdat het gevaar bestaat dat ze het water in vluchten met alle desastreuze gevolgen vandien. Mannelijke zeehonden schijnen zo'n 250 kilo te wegen, vrouwelijke zeehonden iets minder. Fascinerend om die enorme beesten te zien en te horen brullen?

Ook honden zijn welkome gasten in Berck.

We laten Berck achter ons en gaan op weg naar Broglie. Broglie ligt in de Vallee de la Charentonne, een mooie bosrijke streek. Net als de vorige keer dat we hier waren, zijn we weer de enige campergasten. Heerlijk rustig, dat wel, alleen jammer dat het zo'n pokkenweer is. Rond het middaguur is het gaan regenen en de rest van de dag heeft het behoorlijk geplensd.

Het riviertje de "Charentonne"                                                              Dorpspleintje Broglie

Maandag 13 oktober: traject Broglie -> Sainte Maure-de-Touraine (263 km.)

Het is droog maar het waait enorm als we uit Broglie vertrekken. In Le Mans houden we een tussenstop op een mooie P+R. Inmiddels is de harde wind wat afgenomen en voor het eerst in 3 dagen laat de zon zich weer zien.

In Ste. Maure-de-Touraine, zo'n 35 km. ten zuiden van Tours, gaan we op de gratis Parking Ronsard staan. Omdat we vreselijk scheef staan en geen TV-ontvangst hebben, rijden we even later toch maar naar de 1,5 km. verder gelegen CP "Bois Chaudron", waar je voor slechts € 2,50 in een mooie landelijke omgeving staat en daarbij ook nog eens gratis wifi hebt. Voor de overige services moet wel extra betaald worden.

Dinsdag houden we een rustdag. Nou, niet helemaal, want er moet aan de bus gesleuteld worden. De MD heeft iets meer moeite dan we gewend zijn om tegen hellingen op te komen. Jan wil de kleppen stellen en als dat niet helpt het inspuitmoment van de diesel vroeger of later zetten. Dat kan hier prima. Terwijl Jan aan het werk slaat, stap ik op de fiets om in het dorp het Franse simkaartje op te laten waarderen want we zullen nog wel een weekje in Frankrijk blijven hangen. Op de terugweg doe ik nog wat boodschappen (de wijn was ook op). De rest van de middag brengen we lezend in het zonnetje door. Met 20 graden en geen wind prima uit te houden.

Woensdag 15 oktober: traject Ste. Maure-de-Touraine -> Nersac (197 km.)

Meteo France had al regen voorspeld, dus als het vanmiddag gaat regenen verrast het ons niet. In de buurt van Angoulême klaart het wat op. Ten zuidwesten van Angoulême is een cp met plaats voor 7 campers. Alle voorzieningen, inclusief stroom, zijn gratis. Dat lijkt ons wel wat. Nersac! Geen zak te beleven. Het zijn petieterige plaatsjes, geen tv-ontvangst vanwege de platanen, geen internetsignaal. De cp ligt naast het politiebureau, dus we kunnen wel met een gerust hart gaan slapen. Er staan 5 campers (2xFr, 2xGB en 1xNL). Later komen er nog twee langs, maar die maken rechtsomkeer en rijden snel weer weg. Begrijpelijk, al moet wel gezegd worden dat de gemeente erg gastvrij is t.o.v. camperaars.

Als we naar het riviertje de Meure (de naam alleen al) willen lopen, kunnen we de weg ernaartoe niet vinden. Tijdens de dorpswandeling zien we ergens op de stoep een uitnodigend menubord staan. Leuk, daar gaan we vanavond een hapje eten. Mooi niet dus. Het enige restaurant dat het dorp rijk is, is gesloten. Haal dat stomme menubord dan van de straat!

De Mairie en daarnaast de kerk                                                             Het pad vanaf de cp naar centre ville

En dan blijkt het Franse simkaartje ook nog eens beschadigd te zijn en niet meer te werken, zodat het opwaarderen weggegooid geld is geweest.

Donderdag 16 oktober: traject Nersac -> Contis Plage (256 km.)

We vertrekken naar Les Landes, een streek waar we altijd graag komen omdat het zo veel te bieden heeft: de vaak woeste oceaan, mooie stranden en duinen, de geurende naaldbossen en de vele fiets- en wandelroutes.

Het weer is vandaag niet anders dan gisteren, met dit verschil dat de lucht na Bordeaux langzaam openbreekt en de zon zich steeds meer laat zien. Als we in Contis Plage arriveren, is het zelfs warm.  Als de weersverwachting klopt, gaan we een warm weekend tegemoet met veel zon en temperaturen tot 28 graden.

Vrijdag is het 24 graden. We lopen een eind over het strand, waar slechts een handjevol mensen ligt te zonnen. De hoge, woeste golven (foto onder) maken het zwemmen onmogelijk, hoewel de temperatuur van het water daar prima voor is.

Zaterdag stroomt de cp vol. Niet verwonderlijk met 26 graden en de weersverwachting voor zondag. Het zijn voornamelijk Fransen. Jan gaat in zijn eentje naar het strand, want ik vind het iets te druk daar. Terwijl ik bij de camper zit te lezen, wordt er een paar meter van de camper vandaan een foto shoot gemaakt van een Spaans bruidspaar. Hoe ze hier terecht komen, is een raadsel.

Pril geluk! (Het zou een mooie omslag voor een Bouquet-boekje kunnen zijn)

Net als gisteravond, hebben we ook vanavond buiten gegeten. De ramen en deuren gaan pas dicht als we naar bed gaan, want binnen is het ook behoorlijk warm. Voor zover we ons kunnen herinneren, is dat nog nooit voorgekomen in de tweede helft van oktober.

Maandag 20 oktober: traject Contis Plage -> Capbreton (75 km.)

Het is een fijn weekend geweest. Tussen het nietsdoen door, heeft Jan aan de MD gesleuteld. Voordat we Spanje induiken, maken we eerst nog een proefritje. Als we bij de SuperU in Lit-et-Mixe boodschappen willen doen, zien we olie lekken. Blijkt dat Jan een van de kleppen niet goed dicht had gemaakt en de pakking scheef zat. De SuperU is tot 15.00 uur gesloten. Daar wachten we niet op en rijden zonder verse voorraad naar Capbreton (Plage l'Océanide, Parking des Ortolans, € 8,- incl. stroom etc.).

We zijn nog geen 5 minuten in Capbreton of de zon legt het af tegen de dichte nevel die vanuit zee komt opzetten. 

Dinsdag 21 oktober: traject Capbreton -> Arguedas (249 km.)

Via Biarritz en San Sebastian rijden we over de A15 naar Pamplona. We denken op deze gratis snelweg met minder hellingen te maken krijgen, maar dat valt vies tegen. De weg is één - bijna 20 km. lange - helling met een stijgingspercentage van gemiddeld 5 procent. De weg heet natuurlijk niet voor niets Autovia de Montaña, maar daar kwamen we pas achter toen we erop zaten. Als we de top bijna hebben bereikt, gebeurt het: een harde knal en de motor valt uit. We staan stil op de brug Santakruz, ca. 30 km. voor Pamplona. We bellen de SOS-alarmcentrale, die het e.e.a. uit gaat zoeken en ons terug zal bellen. Tijdens het wachten, krijgt Jan een inval: omdat de camper nog wel eens vanuit de 3e versnelling in zijn vrij wil schieten, zou dat wellicht de oorzaak kunnen zijn. Hij start de motor en verdomd, hij doet het gewoon. We halen de gevarendriehoek weer van de weg en rijden langzaam naar het 5 km. verderop gelegen benzinestation. De motor blijkt nogal heet te zijn. Overigens waren we niet de enigen die problemen hadden met de zware klim. Onderweg stonden er een stuk of 3 vrachtwagens aan de kant en bij het benzinestation stonden 2 Engelse campers ook met hete motor problemen.

Jan aan het werk. Daarnaast 2 Engelse camperaars met (bijna) hetzelfde probleem

We wachten tot de motor is afgekoeld, waarna Jan het diesel inspuitmoment enigszins vervroegt en een half uurtje later (het is inmiddels al 16.30 uur) rijden we verder naar Pamplona. Vanaf dat moment is het vrijwel uitsluitend dalen. Na Pamplona nemen we de N121 naar Arguedas (dat aan de rand van National Park Bardenas Reales ligt) waar we om 18.30 uur eindelijk arriveren.

Het was een spannende dag! Vanmiddag dachten we dat aan het overherfsten een abrupt einde was gekomen, nu denken we de winter wel te gaan halen. Positive thinking

De gratis cp in Arguedas ligt voor grotwoningen. In het dorp zijn jetons te koop voor water e.d.

Woensdag: met windkracht 7 is het geen doen om met de fiets naar Bardenas te gaan, dus gaan we te voet. Als blijkt dat het 6 km. lopen is en voornamelijk klimmen, keren we halverwege weer om. 's Middags maken we nog een andere wandeling door het canyon-achtige gebied. Ondanks de 3,5 uur die we alles bij elkaar hebben gelopen en we heel veel niet hebben gezien, houden wij het voor gezien. Het is een apart landschap, maar minder spectaculair dan we hadden verwacht. Om een idee te krijgen van het bizarre landschap, klik op onderstaande link:

https://www.youtube.com/watch?v=3iHgOwq5t4k

Afgelopen nacht stonden we met 10 campers. Op ons na, allemaal Fransen. Vanmiddag is iedereen vertrokken en staan we alleen, maar aan het eind van de dag komen er weer veel Fransen bij en zo waar een Nederlander. Uit een praatje met de Franse buren blijkt dat de Franse kinderen schoolvakantie hebben. Dat verklaart de vele Fransen met kinderen die we deze week tegen zijn gekomen.

Arguedas is een dorp met ca. 4500 inwoners. De kerk staat in het hart van het dorp, zoals op de foto is te zien. Er is een supermarktje (Spar), bakker, een paar café's en een restaurantje, waar we vanavond gaan eten (hebben we wel verdiend, vinden we zelf). 

Donderdag 23 oktober: traject Arguedas -> Les Borges Blanques (272 km.)

Nadat we de vuilwatertank hebben geleegd en de watertank weer hebben gevuld, rijden we over de A68 door het Ebrodal naar Zaragoza. Daar nemen we de NII naar Lleida. De weg, die over een kale hoogvlakte voert waar geen eind aan lijkt te komen, maakt deel uit van de Camiño de Santiago.  We moeten er niet aan denken dat je die weg voor je plezier wilt bewandelen. Hier en daar een kapelletje, een verlaten boerderij in de verte, enkele troosteloze dorpjes en verder niets.

Dit kale landschap trekt enkele uren aan ons voorbij

tot we weer aan de afdaling kunnen beginnen

Volgens F&R zou er in La Joyosa (iets ten westen van Zaragoza) een overnachtingsplek zijn. We voeren het adres in in de Mio (coördinaten invoeren gaat niet, vandaar dat we meestal zonder navigatie reizen), maar Mien stuurt ons een dorpje in Pinseque genaamd. "Bestemming bereikt aan uw rechterhand", zegt Mien als we bij een parkeerplaats aankomen waar een VW-busje nauwelijks kan keren. Nieuwsgierige dorpsbewoners zwaaien ons na als we het gat weer uit rijden. Op naar de volgende plek. Ten zuiden van Lleida is een benzinestation met faciliteiten voor campers aan de AP-2. Na enig aarzelen, besluiten we toch door te rijden want we vinden het een beetje te verlaten om daar te overnachten. We gaan van de weg af en rijden het stadje Les Borges Blanques in. Vrachtwagens mogen het stadje niet in. Op een braakliggend terrein achter een benzinepomp zien we er een paar staan en we gaan er bij staan. Het voelt prettiger dan het verlaten parkeerterrein langs de snelweg. Het stadje is aardig, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd. Niet de moeite waard om foto's van te nemen. 

Heerlijk geslapen op het terrein achter de Shell-pomp.

Vrijdag 24 oktober: traject Les Borges Blanques -> Platja Llarga (96 km.)

Over de N240 leggen we het laatste traject af naar Tarragona. Kale hoogvlakten maken plaats voor groene bergen en dalen. Op de een of andere manier vinden we dit een mooier stukje Spanje, al waren de hoogvlakten ook wel erg bijzonder om te zien. We vragen ons al een paar dagen af waar de mensen in de Spaanse binnenlanden hun boodschappen doen, want sinds we in Spanje zijn hebben we op een enkele buurtsuper na, geen Lidl, Mercadona o.i.d. gezien. Intussen begint onze voorraad behoorlijk te slinken en we hebben geen druppel wijn meer. En ja hoor. We rijden El Pla de Sta Maria binnen en daar zien we zowel een Lidl als Aldi. Met een nieuwe voorraad rijden we met een grote boog om Tarragona naar Platja Llarga. Met 25 graden is het mooi strandweer. Er staan 9 campers (5xDuits, 1xZweeds, 1xSpaans, 1xFrans, 1xNL).

Maandag 27 oktober:  traject Platja Llarga -> San Carlos de Rápita (122 km.)

Het is licht bewolkt als we na een schitterend weekend met een gemiddelde temperatuur van 25 graden Platja Llarga achter ons laten. We nemen de gok en rijden naar San Carlos de la Rápita, omdat daar o.a. een Vodafonewinkel is waar we het Spaanse simkaartje op willen laten waarderen (de Europasimkaart is wat aan de dure kant voor regelmatig gebruik). Het geluk is met ons, want de hoogtebalk aan de ingang van het parkeerterrein bij het zwembad is tot 4 meter opgetrokken, dus we kunnen moeiteloos het parkeerterrein oprijden. Er staat zelfs een caravan met de pootjes uit, maar de politie rijdt gewoon door. Eigenlijk waren we van plan om de Ebro Delta in te gaan, maar Duitsers en Belgen die daar vandaan kwamen, vertelden dat het daar momenteel één grote natte boel is. Dan gaan we daar wel een andere keer naartoe.

Parkeerterrein bij het zwembad in San Carlos de la Rápita

 Soort amfitheater bij het zwembad

Dinsdag 28 oktober: traject San Carlos de la Rápita -> El Grau de Castellón (134 km.)

In de miezerregen rijden we naar La Volta in Peñiscola. Er moet gewassen worden, de bus is aan een grondige schoonmaakbeurt toe en we moeten hoognodig lozen en water tanken. La Volta staat vol, dan maar naar Vizmar, waar wel plek is. Als we horen dat het € 11,- kost en er geen fatsoenlijke loosplek is, vertrekken we weer.

Volle bak op La Volta. Al zou er plaats zijn, we willen daar niet tussen staan. Het lijkt wel een camperstalling.

Intussen schijnt de zon weer volop. We doen boodschappen bij de Mercadona en rijden via de serviceplek in Benicàssim naar El Grau de Castellón, waar we eigenlijk eind van de week pas wilden zijn. Yvon, Willem, Rijk en Marianne staan hier al 1 week. Nu we er zijn, begrijpen we waarom: het is een van de mooiere plekken in Spanje. 

Om het weerzien te vieren, zijn we met zijn allen een klein hapje wezen eten. En we waren het bijna vergeten: vandaag is Luna jarig (3 jaar). Achteraf zijn we reuze blij dat camperstalling La Volta in Peñiscola vol was en we door zijn gereden. Het is hier toch een stukje fraaier.

Het uitzicht achter

en voor

Met zijn allen op de fiets naar de markt in Benicàssim (donderdag)

Deze baby kwam tot leven zodra er geld in het bakje werd gedeponeerd

 Rovellon, paddestoelen die erg gezond schijnen te zijn.

Op de terugweg van de markt loopt de achterband van Jans fiets leeg. Gelukkig hebben we de fietspomp bij ons, maar na 1 km. is de band weer slap. Dan begeeft ook de fietspomp het. Omdat het weer erg warm is en de honden de camper uit moeten, fietsen wij door en zit er voor Jan niets anders op dan de 7 km. terug te lopen. Kan hij meteen de nieuwe schoenen die hij op de markt heeft gekocht inlopen . Anderhalf uur later komt hij doodmoe aan bij de camper. Tijdens onze afwezigheid zijn er nog 4 campers bij gekomen, zodat "ons" terrein nu vol staat met notabene allemaal Nederlanders, waarvan er 1 enorm irritant is.

Donderdagmorgen was ik vroeger op dan normaal en zag een hop-paartje in het park. Natuurlijk had ik geen fototoestel bij me. De dagen daarna regelmatig mét fototoestel terug naar de bewuste plek, maar helaas hebben ze zich niet meer laten zien, maar we blijven het proberen. Er zijn opvallend veel eksters, vliegen en deze week ook irritant veel muggen. Sinds we hier zijn is het fantastisch weer. Gemiddeld 25 graden, volop zon (af en toe een wolkje, maar dat mag geen naam hebben). We zwemmen dagelijks in zee, maken veel gebruik van de stranddouche (ook om de was te doen) en zijn overwegend lui.

Inmiddels is het zaterdag 1 november: Allerheiligen, een feestdag in Spanje. Hele families komen langs. Sommige zetten partytenten op  in het park, eten en drinken de hele dag door en maken er een leuke dag van. Het strand dat we de afgelopen dagen praktisch voor ons alleen hadden, is aanzienlijk drukker dan de voorgaande dagen. 

Op de linkerfoto worden voorbereidingen getroffen voor een verjaardagsfeestje. Op de rechterfoto is een treffen van Zevende Dags Adventisten. De hele zondagmorgen is een groepje druk bezig om brood te smeren en hapjes te bereiden voor de ca. 65 geloofsgenoten die rond het middaguur verschijnen. Wij zijn ook welkom, maar we slaan de uitnodiging beleefd af. Later op de middag komen 2 vrouwen langs de campers en trakteren ons op heerlijke cake en dulces.  

Maandag 3 november: traject El Grau de Castellón -> El Saler (128 km.)

Hoewel we het erg naar onze zin hebben op deze geweldige plek en het vandaag wederom een schitterende dag is, vinden we het toch tijd om weer een stukje zuidelijker te gaan. De rest van de club is al een uur weg. We houden er niet van om in konvooi te rijden, vandaar dat wij later vertrekken. Eerst maken we nog een omweggetje naar de serviceplek in Benicàssim, waar we vlakbij ook een aardige plek zien om met de camper te staan. Die houden we in gedachten voor een andere keer. We rijden richting Valencia. De motor wordt weer erg heet, zelfs het luchtslangetje naar de compressor is gedeeltelijk gesmolten. Dus houden we bij Sagunta een lange tussenstop om de motor af te laten koelen, waarna Jan het inspuitmoment van de diesel weer iets vervroegt en het luchtslangetje repareert. Vrolijk vervolgen we onze weg, doen bij de Carrefour nog even boodschappen en om 16.00 uur arriveren we eindelijk op Platja de Garrofera in het Parc National de l'Albufera. De rest van de club staat er al en zit aan de borrel. Daar waren we wel aan toe.

Vannacht en vanmorgen (dinsdag) hebben we sinds lange tijd weer regen gehad. Rond het middaguur was het weer droog en liet de zon zich geregeld zien. Vergeleken met de afgelopen week, was het wel een stuk frisser met slechts 18 graden. Tijdens de wandeling rond het meer weer een hop gespot. 

Woensdag fietsen we met veel tegenwind naar het 3,5 km. hiervandaan gelegen El Saler om te gaan lunchen. Alle drie de restaurantjes hebben een menu del dia voor € 12,-. We kiezen voor een menu met paella als hoofdgerecht, want we zijn tenslotte in Spanje. Smaakte heerlijk. Als de buikjes gevuld zijn, fietsen we met de wind in de rug weer terug naar de campers. Daar ploffen we in de stoel om bij een temperatuur van 20 graden uit te buiken.

Na de paella ontfermt onze hippie zich over de hondjes

Vrijdag 7 november:  traject El Saler -> Daimus (65 km.)

José en Jos vertrekken richting huis, de anderen naar Daimus. Bij de Lidl in Cullera komen we elkaar tegen en rijden alsnog in groepsverband naar Daimus, waar we parkeren op het vertrouwde plekje aan het strand.

Uitzicht op zee en de haven van Gandia

Sinds een half jaar is er een officiële camperplaats in Daimus: Area Camper Dunes (€ 7,- incl. warme douches, € 3,- voor stroom en € 3,50 voor wifi). Op de fiets nemen we een kijkje, maar vinden het rijtjesgedoe en de lokatie het geld niet waard. Dan staan we toch mooier aan het strand en bovendien gratis.

Het goedkoopste pilsje tot nu toe hebben we hier gedronken: € 1,- voor een pilsje met tapas (aardappelkroketjes en gegrilde kippenvleugeltjes).

De laatste dagen is het gemiddeld zo'n 20 graden, veel zon maar ook veel wind. Geen zwemweer. Zaterdag (7-11) wisselen wolken en zonneschijn elkaar af. Lekker weer om tussen de sinaasappelboomgaarden door naar de haven van Gandia te fietsen. Na terugkeer in Daimus strijken we neer op het terras van El Poseidon voor een pilsje en tapas (€1,-). Vandaag kregen we stokbrood met heerlijke ham en een russische salade. Eigenlijk hadden we erop gerekend dat we van dit fijne plekje weggestuurd zouden worden vanwege de nieuwe camperplek. De politie rijdt echter regelmatig langs zonder iets te zeggen. So far, so good.

haven Gandia

En ja, hoor. Zondagmorgen komt een zeer vriendelijke politie-agente vragen hoe lang we van plan zijn te blijven. "Tsja, dat hangt van u af, maar in ieder geval tot morgen," antwoord ik aarzelend. In vriendelijke (Engelse) bewoordingen legt ze uit dat het verboden is om te overnachten, dat er een camperplek is (o, waar dan? hang ik de vermoorde onschuld uit) en dat we er dan 3 nachten hebben gestaan. Als we beloven morgen te vertrekken, mogen we nog 1 nachtje blijven staan.   

Als ze vertrokken is, pakken we de fiets om naar de markt in El Grau de Gandia te gaan. We rijden naar de plek waar de markt altijd was, maar die blijkt tegenwoordig in de binnenstad te zijn. Alles bij elkaar zo'n 6 km. omgereden, maar dat is goed voor de conditie denken we dan maar. Vanavond hebben we geen zin om te koken dus halen we in Daimus bij Comoencasa (net zoals thuis) wat gerechtjes voor het avondeten. Omdat er veel Spanjaarden daar eten afhalen, moet het wel goed zijn, dachten we. En dat was ook zo.

Comoencasa biedt een zeer gevarieerd aanbod van complete meeneemmaaltijden tot raciones etc.

Maandag 10 november: traject Daimus -> Piles (7 km.)

Van de 7 km. rijden we ook nog eens 3 km. om, omdat we in Piles op het verkeerde punt linksaf slaan. Het is moeilijk manoeuvreren in de smalle straatjes met geparkeerde auto's, maar we komen er ongeschonden uit. Ondanks de extra kilometers, krijgt de motor niet de kans (te) heet te worden. Nu doen er veel geruchten de ronde over gedoogplekken. Taverness schijnt inderdaad verleden tijd te zijn, over Los Alcazares krijgen we ook allerlei wilde verhalen te horen evenals over Piles. Wij merken er niets van en staan weer op een zeer fraai plekje. 

Even de plankiers over en dan ben je aan het strand

 's Middags fietsen we naar Oliva, waar we bewust niet met de camper gaan staan i.v.m. de voorspelde regen voor morgen, maar we zijn wel benieuwd of je daar weer kunt staan, zoals wordt beweerd. We rijden door de sinaasappelboomgaarden, waar we tot 3 keer toe een doodlopend weggetje inslaan dat eindigt op het strand (stond niet aangegeven). 

Na een versnapering in een strandbarretje, zetten we de fietstocht voort naar de gedoogplek in Oliva. Daar staan slechts 4 (Duitse) campers tussen het riet. Op de terugweg naar Piles presteren we het wederom verkeerd te rijden. Alles bij elkaar hebben we zo'n 25 km. gefietst terwijl het in werkelijkheid slechts zo'n 12 km. is. Bij de Mercadona in Oliva kopen we daarom omfietswijn. Geeft toch het gevoel dat het allemaal niet voor niets is geweest. 

Woensdag 12 november: traject Piles -> Jávea (45 km.)

Vandaag rijden we niet om en zijn om 11.00 uur al in Jávea (voor ons doen erg vroeg). Bij de Repsol-pomp aldaar zijn wasmachines en -drogers. Alle machines draaien op volle toeren. We hebben geen zin om te wachten tot er een vrijkomt en rijden door naar de parkeerplaats. De rest van het gezelschap (wij reizen op eigen houtje) komt als hun was klaar is. De oude plek is afgezet. Een veldje verder staan campers en vrachtwagens, waar we bij aanschuiven. Eerst brengen we de was naar de wasserette, die we om 16.00 uur weer schoon en gevouwen op kunnen halen. Na de lunch gaan we een eindje wandelen. Als we terugkomen, staat Bert er ook. Inmiddels is het campergezelschap uitgegroeid tot 5 campers. De vergelijking met "We zijn er bijna" begint zich op te dringen, al moet gezegd worden dat we reuze veel lol met zijn allen hebben en iedereen vrij is in zijn/haar doen en laten. 

Was het gisteren een regenachtige dag en slechts 14 graden, vandaag schijnt de zon weer en is het 21 graden.