Maandag 22 december: traject Villaricos -> Mojácar (20 km.)

Het zal weinig mensen verbazen dat we weer in Mojácar zijn, al waren we het bij ons vertrek in oktober niet van plan. Er moeten wat zaken geregeld worden m.b.t. de MD en we hebben een akkefietje met de reisverzekering dat opgelost moet worden. Kortom, we blijven 1 maand op camping El Cantal staan. Na ruim 2 maanden vrij staan en rondtrekken, vinden we het ook wel weer prettig om een poosje op een en dezelfde plek te zijn, over voldoende stroom te beschikken en even geen getob met water halen en lozen. De camping is duurder geworden, maar voor ons wordt het oude tarief berekend. En eindelijk is er gratis wifi. 

    

een kijkje op de camping, waar de meesten vooraan staan. Wij staan aan het einde en hebben een zee aan ruimte.

 

Omdat we al vaak in Mojácar zijn geweest, is de kans groot om in herhaling te vervallen. De (berg)wandelingen, marktbezoeken etc. laten we daarom maar onvermeld. Daar is al genoeg over geschreven. Misschien aardig om een idee te geven van wat je zoal tegenkomt als je van de camping naar het winkelcentrum wandelt, wat we geregeld doen, al is het maar om boodschappen te doen. Het is een wandeling van ongeveer een kwartier, tenzij je over het strand loopt. Dan duurt het wat langer. Daar gaan we dan:

  

Camping El Cantal ligt direct aan zee. Via een tunneltje dat onder de weg loopt, kom je aan het strand, maar we slaan linksaf en lopen over de weg, de Avenida del Mediterráneo, richting Garrucha.

  

Na ongeveer 100 meter zie je aan de strandkant Mandéla, een sjieke disco annex restaurant. In het verleden kon dit tijdens de weekenden nog wel eens voor wat geluidoverlast zorgen, maar nu is hij gesloten tijdens de wintermaanden. De hoofdingang is aan de weg, aan het strand is een groot terras.

  

We steken weer over en komen langs de dierenkliniek Veterinario Mojácar (kan handig zijn). Daarnaast een tentje waar je heerlijke gerechten kunt afhalen, variërend van gegrilde kip tot paëlla. Helaas is de laatste gesloten vanwege de feestdagen.

 

Een stukje verder is Ferretería Lopez, een begrip in en buiten Mojácar. Ooit een kleine ijzerwarenwinkel, maar in de loop der jaren uitgegroeid tot een enorme zaak. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het is er te koop. Ondanks de rotzooi binnen, is het altijd leuk om er rond te struinen.

  

Tegenover Lopez is Bish's, de wasserette waar we dankbaar gebruik van maken. En terwijl de was draait, drinken we koffie op het terrras van de naastgelegen Trufi-bar, waar je overigens ook goed kunt eten. Het weer bepaalt of we voor het terras aan de straatkant of aan het strand kiezen.  

  

Als we supermarkt El Arbol voorbij zijn, komen we bij de mooie Parador Mojácar. Spanje kent veel paradores, zgn. staatshotels. Vaak zijn het oude kastelen, adellijke huizen, kloosters e.d. die van staatswege zijn omgebouwd tot hotels. De eerste parador dateert uit 1928 en staat in Gredos (Avila). De parador in Mojácar is geen oud gebouw maar een modern hotel. Je kunt er gewoon een kop koffie gaan drinken en je vergapen aan de luxe binnen.       

  

Dan is het nog maar een klein stukje lopen naar het Parque Comercial Mojácar. In dit winkelcentrum zijn diverse leuke winkeltjes, cafeetjes, restaurantjes. In de kelder is een grote Consum supermakrt. Als we daar boodschappen gaan doen, combineren we dat met een terrasbezoek op het binnenplein. Bij de koffie (café con leche € 1,50, cortado € 1,20) krijg je een glaasje jus d'orange, een glaasje water en beignets. 

Sla je vanaf de camping rechtsaf op de Avenida del Mediterraneo, richting Carboneras, kun je in de verte het torentje zien waar Antonio camperaars graag verwelkomt, vooral van het vrouwelijke geslacht. Af en toe zie je een trits campers over de boulevard rijden en dan weten we dat er weer geruimd is. Of de eigenaar van de ertegenover gelegen camping daar de hand in heeft, zijn slechts geruchten. In ieder geval vinden wij dat deel van de boulevard minder boeiend. Veel Engelse (beach)bars en restaurantjes, want Mojácar is wel vergeven van de Engelsen, hoewel er ook wel Duitsers en Nederlanders wonen. Wil je het echte Spaanse leven proeven, zul je echt van de kust af moeten gaan.

  \

In de verte het beruchte torentje en beachbar El Patio 2000

 

...so this is Christmas....

Bij de Mercadona zie je behalve gevilde konijnen deze in elkaar verstrengelde speenvarkentjes in de vitrine liggen. Het is een enigszins luguber plaatje maar na enige aarzeling toch de foto geplaatst. Je zou er vegetariër van worden. Gelukkig gaat de kerst aan ons voorbij en genieten we van het aangename weer. Het is de laatste dagen 17 à 18 graden en overwegend zonnig.

Van een geheel andere dierenorde is Luna, die terug is naar haar roots. Kerstavond hebben we even geborreld bij El Deseo. het restaurantje van Bea, tevens eigenaresse van strandbar El Patio 2000. Luna is 3 jaar geleden bij haar in huis geboren, samen met haar broertje Max en zusje Babbel, die helaas niet meer in leven is. De ouders, moeder Brownie en vader Botas, wonen nog altijd bij Bea in Garrucha, evenals oom Tumba (de broer van vader Botas). Voor Luna is het één groot feest van herkenning. Nadat ze eerst oom Tumba op kerstavond had teruggezien, zag ze vandaag haar vader, die echter weinig belangstelling voor haar toonde. Een dezer dagen vindt de ontmoeting met haar moeder plaats.

 Luna en haar vader

 

Traditie tijdens Oudejaarsavond (Nochevieja) is om wanneer de klok op de Puerto del Sol in Madrid 12 uur begint te slaan er druiven worden gegeten. Deze 12 campanadas (klokslagen) worden door heel Spanje op televisie uitgezonden. Op iedere klokslag moet er dan snel een druif naar binnen worden gehapt! Het idee hiervan is ontstaan toen er in  de winter van 1909 een ruime druivenoogst was. Vanaf toen is het uitgegroeid tot de traditie zoals we hem nu kennen. De 12 druiven staan voor iedere maand van het volgende jaar waarbij elke druif een maand geluk brengt. Nadat de druiven weggehapt zijn komt de Cava natuurlijk weer tevoorschijn. Er wordt uitbundig Nieuwjaar gevierd in Spanje terwijl er wordt gefeest tot´s ochtends vroeg!

  

Het aanbod van druiven en Cava is groot

Naast de 12 druiven zijn er ook ander tradities tijdens het nieuwjaar vieren. Zo kun je geld in je schoenen doen zodat je het komende jaar een grotere kans op fortuin hebt. Of draag rood ondergoed om meer liefde te krijgen in het komende jaar. Sommige mensen lopen met koffers om de mogelijkheid te vergroten om in het volgende jaar een reis te maken, al hebben we dit nog nooit gezien.

 voor het geld hoef je het niet te laten

 

1 januari 2015: Nieuwjaarsdag.

Op een dag als vandaag (Guus Meeuwis) denk je terug aan de nieuwjaarskus bij de Leeuwerik (ooit onze stamkroeg in Eindhoven) die het begin was van onze relatie. Een paar maanden later stond Jan met een tasje voor de deur van het pand waar ik op kamers woonde en vroeg of hij het weekend bij mij kon blijven, omdat hij even niet op zijn eigen kamer terecht kon. Als je verliefd bent, zeg je geen nee. Dat weekend is een zeer lang weekend geworden, want na 40 jaar is hij er nog steeds.

 

Tijdens de wandelingen valt op dat werkelijk alle cactussen ziek zijn. Als er al nieuw blad aangroeit, is het aangetast door een of andere schimmel of luis (?). De bergwanden die altijd groen waren van de cactussen, bieden nu een troosteloze aanblik. Het zou wel eens jaren kunnen duren, voordat de natuur zich heeft hersteld. We vragen ons af of de cactusplantages in San José ook aangetast zijn. Misschien wordt daar wel met een pesticide gespoten.

Zo zien alle cactussen er dus uit. Vrolijker word je van de bloeiende Venusta, de vlamtrompet, ook wel oranje trompet genoemd.

   

En dan is het humeur net weer opgeknapt, krijg je dit:

Woensdag 7 januari is een dag om niet licht te vergeten. Het was de geboortedag van mijn moeder, maar dit jaar is het de sterfdag van 12 onschuldige mensen en vele gewonden als gevolg van een terroristische aanslag op de redactie van het satirische weekblad Charlie Hebdo door geloofsfanatici. De daders voeren vervolgens op 9 januari twee gijzelacties uit; één op een Joodse supermarkt in Parijs waarbij 4 mensen in koelen bloede worden vermoord, en één op een drukkerij in Dammartin (20 km. buiten Parijs).  

               

Vandaag (woensdag 21 januari 2015) staan we 1 maand op de camping. Omdat de temperatuur sinds afgelopen zondag niet boven de 14 graden uit komt, de zon zich wat minder laat zien, er een koude wind staat en de nachten ook koud zijn, blijven we nog een weekje langer. Overigens was zondag de enige dag sinds we hier zijn dat het 's avonds en  's nachts heeft geregend, dus mogen we zeker niet klagen.

Wat is er zoal gebeurd:

- de MD heeft de nodige aandacht gehad. Regelmatig is het inspuitmoment van de dieselpomp vervroegd en/of verlaat om te testen of hij beter helling op gaat, zonder zwarte rook. Na elke verandering maken we een testritje door de omgeving en combineren dat met een markt in bijv. Garrucha, Vera, Villaricos, een stranddagje in Puerto Rey, of een bezoekje aan het eenvoudige, landinwaarts gelegen  Spaanse dorpje Los Gallardos.  Het juiste inspuitmoment is bijna bereikt, dus binnenkort maken we nog een leuk ritje waarna het snel weg wezen is hier, want het campingleven heeft lang genoeg geduurd.

- we hebben in Vera bij de garage een nieuwe dieselfilter laten plaatsen (Jan had geen zin om dit zelf te doen).

- nadat we hadden geconstateerd dat de remolie toch wel wat snel aangevuld moest worden, bleek rechts achter de remcylinder te lekken. We hebben een aantal dagen op de krik gestaan om dit lek te kunnen dichten, wat mede dankzij Derek, een op motorisch gebied zeer kundige (Engels)man, is gelukt. Pfff...

- het probleem met de camperreisverzekering is niet opgelost. Ook zijn we er niet in geslaagd hiervandaan een andere verzekering af te sluiten. Op de heenreis bij Pamplona, toen we even dachten grote pech te hebben, bleek dat we niet meer voor pechhulp, sleepkosten, evt. repartriëring van de camper en vervangend vervoer/verblijf verzekerd waren. Nu hebben we deze verzekering 22 jaar geleden juist daarom afgesloten en hebben er zelfs 1x een beroep op moeten doen. De verzekering weet echter nergens meer van en het bewijs ligt thuis in een bureaula. In ieder geval blijkt dat een aantal jaren geleden, na het onderbrengen van ons verzekeringspakket bij een ander assurantiekantoor, er een beperkende clausule opgenomen te zijn m.b.t. zwaardere campers en rijbewijs C, zonder dat wij daarvan in kennis zijn gesteld. Het komt er dus op neer dat wij al jaren rondreizen met het idee goed verzekerd te zijn, terwijl dat niet het geval blijkt te zijn. Om deze reden durven we niet naar Marokko te reizen, omdat we het domweg niet aandurven minimaal 3000 km. extra te gaan rijden. Mocht er iets gebeuren, draaien we zelf voor de kosten op en die zijn niet gering met een zware camper. Goed balen; hebben we een half jaar de tijd, overkomt je dit.

Eureka! Zaterdag 24 januari heeft Derek de oorzaak ontdekt van het slecht helling op trekken, het niet boven de 85 km. uit kunnen komen, het heet worden van de motor en dientengevolge het hoge brandstofverbruik. De boosdoener was de motorrem waarvan de klep constant half open bleef staan (foutje van onze garage na het vervangen van de keerringen). De klep is losgemaakt, helemaal open gezet en weer vastgezet. Na een uurtje was de klus geklaard.

Zondag 25 januari maken we de zoveelste testrit. Eerst gaan we naar de markt in Villaricos. Daar staan zeker 20 campers en 2 caravans in dubbele rij. Daarna rijden we naar het ca. 15 km. vanaf de kust gelegen Cuevas del Almanzora. Zoals de naam al doet vermoeden, zijn daar veel grotten en grotwoningen. We kunnen er niet dichtbij komen, maar dat vinden we niet erg. Per slot van rekening hebben we al grotwoningen genoeg gezien. We rijden weer terug naar Mojácar. Alles bij elkaar hebben we zo'n 70 km. gereden vandaag. De MD trekt als een tierelier en maakt weer snelheid. Nu moet alleen het inspuitmoment nog in de oorspronkelijke stand terug worden gezet om van de dieselklop af te zijn. Wat zijn we blij dat dit eindelijk verholpen is na ruim 3000 km.

  

 Cuevas del Almanzora 

Woensdag 28 januari maken we wederom een ritje. Doen eerst boodschappen bij de Mercadona in Vera en gaan daarna lunchen op het strand van Palomares waar je met de camper op het strand kunt staan. Een mooi plekje. Er staat een 10-tal campers. Opeens zien we een kudde schapen en geiten vanaf het strand komen en richting bergen gaan.

  

 Playa Quitapellejos                                                                          De kudde loopt sneller dan ik

  

 Deze Mercedes-camper staat vlakbij ons. De eigenaars, een Engels paar, zijn op eigen houtje via Polen, Rusland en Kazachstan naar China gereisd en terug via Mongolië. In een half jaar tijd hebben ze 30.000 km. afgelegd. Daar steken de 9 à 10.000 km. die wij gemiddeld per jaar afleggen schril bij af.

Vrijdag 30 januari denken we de laatste testrit te maken. Als we bijna terug zijn bij de camping, rijden we nog net geen Spanjaard van de sokken die het zebrapad op loopt: de voorremmen weigeren dienst. Wat nu weer? Gvd, de remleiding links voor lekt. Er zit een klein haarscheurtje in. Zaterdag gaat Jan met Derek op pad om een nieuw pijpje te laten maken, maar Spanje zou Spanje niet zijn als de 4 uit hun neus peuterende mannen van de garage in Vera zeggen: "Lunes! Hoy no!" Enfin, maandag om 16.00 uur is het leidinkje inderdaad klaar. Een kwartiertje later heeft Derek het gemonteerd en het lek is dicht. Dan blijkt er rechts achter opnieuw wat remolie te lekken. Dus voorlopig zijn we nog niet weg. Gelukkig hebben we voldoende pindakaas bij ons. Ergens is het een geluk bij een ongeluk dat het allemaal hier gebeurt en niet ergens onderweg. En wat Derek voor ons heeft gedaan, is werkelijk onbetaalbaar.

Boven het nieuwe leidinkje, onder het oude dat door midden is gezaagd om de bouten eraf te kunnen halen. 

De testrit op 5 februari is naar wens verlopen. Het lekje bij de rechter achterwielen bleek een kwestie van een niet goed aangedraaide nippel te zijn. Wel jammer dat daarvoor de twee achterwielen en de remtrommel er opnieuw afgehaald moesten worden. Maar ja, zo blijven we bezig. Nu zouden we eindelijk weg kunnen, maar dat doen we nog even niet. Het Spaanse weer laat namelijk veel te wensen over. Vorige week zijn er voor de provincie Almeria (waar wij dus ook zitten) binnen 4 dagen twee keer waarschuwingen uitgegaan voor windsnelheden van wel 130 km./uur en golven van 5 meter hoog. Zo erg was het niet bij ons, maar het was wel bar en boos. Het mag dan wel droog zijn en de zon laat zich goed zien, maar de wind is zeer onaangenaam en guur. Dat geldt overigens voor heel Spanje, maar in Mojácar is het met gemiddeld 15 à 16 graden toch een paar graden warmer dan in de rest van Spanje.

Regelmatig lopen we van Mojácar Playa door de bergen naar Mojácar Pueblo, het witte dorp.

Mojácar gezien vanuit de bergen.

   

Na wat geklim, kom je bij de 15e eeuwse stadspoort. In een van de nauwe straatjes is een oude man diep verzonken in zijn puzzel.

 

Enkele voorbeelden van de straatjes in het dorp. Als je na het beklimmen van de trappen eindelijk boven bent kom je uit op Plaza Nueva, het centrale plein, waarvandaan je een schitterend uitzicht hebt over de huerta.

 Uitzicht over de huerta vanaf Plaza Nueva.

Als  we al onze bezoekjes aan Mojácar optellen, hebben we alles bij elkaar zeker een jaar van ons leven in Mojácar doorgebracht. We blijven het een mooie omgeving vinden. 

Hiermee sluiten we dit hoofdstuk af. Je kunt dit geen reisverhaal noemen. Het is eerder een promotie voor Mojácar. Op zich kan dat geen kwaad, want er zit een beetje de klad in hier. Vergeleken met voorgaande jaren, is er veel gesloten en staat er veel te koop en/of te huur. Erg jammer.

A.s. zaterdag (14 februari) gaan we geleidelijkaan weer noordwaarts. Nationaal Park Cabo de Gata laten we ook schieten. Omdat we waarschijnlijk plaatsen aan gaan doen die we al vaker hebben bezocht, is het niet zo boeiend om daar verslag van te doen. Dus voorlopig komt er geen vervolg op dit winterverhaal, tenzij er nog leuke dingen te vermelden vallen.

Adíos y hasta la vista

 

 

Zie voor het vervolg: Winter-deel II