herfst 2014

 

Niet zo'n spannende titel, maar daar kunnen we later altijd nog wat aan doen. Voorlopig zijn de voorbereidingen volop gaande om begin oktober naar het zuiden te vertrekken. De bus vraagt nogal wat aandacht. Jan is de afgelopen maand weer druk in de weer geweest om het e.e.a. te verbeteren, niet alleen aan het technische gedeelte, maar ook aan het interieur (lijkt wel of we een chique camper hebben). Dat houdt meestal in dat het een rommeltje is en er op het laatste moment rondslingerend gereedschap en troep opgeruimd moet worden en een grondige schoonmaakbeurt nodig is. Het camperweekend eind september in Groesbeek wordt tevens een testcase om te kijken of alles naar behoren werkt. Zo ja, dan zijn we een week of twee later voor een half jaartje en route.

 

Zaterdag 11 oktober: traject Hei- en Boeicop (stalling) -> Berck-sur-Mer (395km.)

Twee weken later dan de bedoeling was, beginnen we aan het overherfsten want het is nog wat te vroeg om over overwinteren te spreken. De piepende remmen zijn verleden tijd. Dat heeft Jan zelf weten te verhelpen. De garage heeft de lekkende keerring tussen de motor en de koppelingsplaten vervangen, alsmede de keerring van de versnellingsbak. Nu maar hopen dat deze voorzorgsmaatregelen niet voor niets zijn geweest.

Volgens Ineke brengt dit oog geluk. Waar ze die wijsheid vandaan haalt, weten we niet, en al zijn we niet bijgelovig, op haar aanraden hangen we het op.

Als we bij Meerkerk de LPG-tank aan het vullen zijn, stapt er een stelletje op ons af. Al snel voegen zich er twee knullen bij. Het zijn studenten Geschiedenis aan de UU die meedoen aan een liftwedstrijd naar Lille, kennelijk nog altijd een populaire bezigheid onder studenten. Dat ze gezien onze gemiddelde snelheid per uur niet als eerste zullen eindigen, vinden ze geen bezwaar. Ze zijn juist blij in één rit op de plaats van bestemming aan te komen.

Nadat we het 4-tal in Lille hebben gedropt, rijden wij door naar Berck, waar het tegenwoordig aardig aan de prijs is: € 10,-/24 uur in de periode april-oktober. Buiten die periode is het gratis. Op een totaal van ca. 45 campers, zijn wij de enige Nederlanders. Op enkele Belgen en Engelsen na, is de rest Frans.

 

Zondag 12 oktober: traject Berck-sur-Mer -> Broglie (232 km.)

Tijdens de ochtendwandeling met Luna even wezen kijken of  er zeehonden te zien waren. En ja, ze waren er weer (of nog?). November-januari is de periode dat vrouwtjes hun jongen werpen. Je mag ze niet op minder dan 300 meter benaderen, omdat het gevaar bestaat dat ze het water in vluchten met alle desastreuze gevolgen vandien. Mannelijke zeehonden schijnen zo'n 250 kilo te wegen, vrouwelijke zeehonden iets minder. Fascinerend om die enorme beesten te zien en te horen brullen?

Ook honden zijn welkome gasten in Berck.

We laten Berck achter ons en gaan op weg naar Broglie. Broglie ligt in de Vallee de la Charentonne, een mooie bosrijke streek. Net als de vorige keer dat we hier waren, zijn we weer de enige campergasten. Heerlijk rustig, dat wel, alleen jammer dat het zo'n pokkenweer is. Rond het middaguur is het gaan regenen en de rest van de dag heeft het behoorlijk geplensd.

  

Het riviertje de "Charentonne"                                                              Dorpspleintje Broglie

 

Maandag 13 oktober: traject Broglie -> Sainte Maure-de-Touraine (263 km.)

Het is droog maar het waait enorm als we uit Broglie vertrekken. In Le Mans houden we een tussenstop op een mooie P+R. Inmiddels is de harde wind wat afgenomen en voor het eerst in 3 dagen laat de zon zich weer zien.

In Ste. Maure-de-Touraine, zo'n 35 km. ten zuiden van Tours, gaan we op de gratis Parking Ronsard staan. Omdat we vreselijk scheef staan en geen TV-ontvangst hebben, rijden we even later toch maar naar de 1,5 km. verder gelegen CP "Bois Chaudron", waar je voor slechts € 2,50 in een mooie landelijke omgeving staat en daarbij ook nog eens gratis wifi hebt. Voor de overige services moet wel extra betaald worden.

  

Dinsdag houden we een rustdag. Nou, niet helemaal, want er moet aan de bus gesleuteld worden. De MD heeft iets meer moeite dan we gewend zijn om tegen hellingen op te komen. Jan wil de kleppen stellen en als dat niet helpt het inspuitmoment van de diesel vroeger of later zetten. Dat kan hier prima. Terwijl Jan aan het werk slaat, stap ik op de fiets om in het dorp het Franse simkaartje op te laten waarderen want we zullen nog wel een weekje in Frankrijk blijven hangen. Op de terugweg doe ik nog wat boodschappen (de wijn was ook op). De rest van de middag brengen we lezend in het zonnetje door. Met 20 graden en geen wind prima uit te houden.

 

Woensdag 15 oktober: traject Ste. Maure-de-Touraine -> Nersac (197 km.)

Meteo France had al regen voorspeld, dus als het vanmiddag gaat regenen verrast het ons niet. In de buurt van Angoulême klaart het wat op. Ten zuidwesten van Angoulême is een cp met plaats voor 7 campers. Alle voorzieningen, inclusief stroom, zijn gratis. Dat lijkt ons wel wat. Nersac! Geen zak te beleven. Het zijn petieterige plaatsjes, geen tv-ontvangst vanwege de platanen, geen internetsignaal. De cp ligt naast het politiebureau, dus we kunnen wel met een gerust hart gaan slapen. Er staan 5 campers (2xFr, 2xGB en 1xNL). Later komen er nog twee langs, maar die maken rechtsomkeer en rijden snel weer weg. Begrijpelijk, al moet wel gezegd worden dat de gemeente erg gastvrij is t.o.v. camperaars.

Als we naar het riviertje de Meure (de naam alleen al) willen lopen, kunnen we de weg ernaartoe niet vinden. Tijdens de dorpswandeling zien we ergens op de stoep een uitnodigend menubord staan. Leuk, daar gaan we vanavond een hapje eten. Mooi niet dus. Het enige restaurant dat het dorp rijk is, is gesloten. Haal dat stomme menubord dan van de straat!

  

De Mairie en daarnaast de kerk                                                             Het pad vanaf de cp naar centre ville

En dan blijkt het Franse simkaartje ook nog eens beschadigd te zijn en niet meer te werken, zodat het opwaarderen weggegooid geld is geweest.

 

Donderdag 16 oktober: traject Nersac -> Contis Plage (256 km.)

We vertrekken naar Les Landes, een streek waar we altijd graag komen omdat het zo veel te bieden heeft: de vaak woeste oceaan, mooie stranden en duinen, de geurende naaldbossen en de vele fiets- en wandelroutes.

Het weer is vandaag niet anders dan gisteren, met dit verschil dat de lucht na Bordeaux langzaam openbreekt en de zon zich steeds meer laat zien. Als we in Contis Plage arriveren, is het zelfs warm.  Als de weersverwachting klopt, gaan we een warm weekend tegemoet met veel zon en temperaturen tot 28 graden.

Vrijdag is het 24 graden. We lopen een eind over het strand, waar slechts een handjevol mensen ligt te zonnen. De hoge, woeste golven (foto onder) maken het zwemmen onmogelijk, hoewel de temperatuur van het water daar prima voor is.

Zaterdag stroomt de cp vol. Niet verwonderlijk met 26 graden en de weersverwachting voor zondag. Het zijn voornamelijk Fransen. Jan gaat in zijn eentje naar het strand, want ik vind het iets te druk daar. Terwijl ik bij de camper zit te lezen, wordt er een paar meter van de camper vandaan een foto shoot gemaakt van een Spaans bruidspaar. Hoe ze hier terecht komen, is een raadsel.

DSC02565.jpg

Pril geluk! (Het zou een mooie omslag voor een Bouquet-boekje kunnen zijnLachen)

Net als gisteravond, hebben we ook vanavond buiten gegeten. De ramen en deuren gaan pas dicht als we naar bed gaan, want binnen is het ook behoorlijk warm. Voor zover we ons kunnen herinneren, is dat nog nooit voorgekomen in de tweede helft van oktober.

 

Maandag 20 oktober: traject Contis Plage -> Capbreton (75 km.)

Het is een fijn weekend geweest. Tussen het nietsdoen door, heeft Jan aan de MD gesleuteld. Voordat we Spanje induiken, maken we eerst nog een proefritje. Als we bij de SuperU in Lit-et-Mixe boodschappen willen doen, zien we olie lekken. Blijkt dat Jan een van de kleppen niet goed dicht had gemaakt en de pakking scheef zat. De SuperU is tot 15.00 uur gesloten. Daar wachten we niet op en rijden zonder verse voorraad naar Capbreton (Plage l'Océanide, Parking des Ortolans, € 8,- incl. stroom etc.).

We zijn nog geen 5 minuten in Capbreton of de zon legt het af tegen de dichte nevel die vanuit zee komt opzetten. 

 

Dinsdag 21 oktober: traject Capbreton -> Arguedas (249 km.)

Via Biarritz en San Sebastian rijden we over de A15 naar Pamplona. We denken op deze gratis snelweg met minder hellingen te maken krijgen, maar dat valt vies tegen. De weg is één - bijna 20 km. lange - helling met een stijgingspercentage van gemiddeld 5 procent. De weg heet natuurlijk niet voor niets Autovia de Montaña, maar daar kwamen we pas achter toen we erop zaten. Als we de top bijna hebben bereikt, gebeurt het: een harde knal en de motor valt uit. We staan stil op de brug Santakruz, ca. 30 km. voor Pamplona. We bellen de SOS-alarmcentrale, die het e.e.a. uit gaat zoeken en ons terug zal bellen. Tijdens het wachten, krijgt Jan een inval: omdat de camper nog wel eens vanuit de 3e versnelling in zijn vrij wil schieten, zou dat wellicht de oorzaak kunnen zijn. Hij start de motor en verdomd, hij doet het gewoon. We halen de gevarendriehoek weer van de weg en rijden langzaam naar het 5 km. verderop gelegen benzinestation. De motor blijkt nogal heet te zijn. Overigens waren we niet de enigen die problemen hadden met de zware klim. Onderweg stonden er een stuk of 3 vrachtwagens aan de kant en bij het benzinestation stonden 2 Engelse campers ook met hete motor problemen.

  

Jan aan het werk. Daarnaast 2 Engelse camperaars met (bijna) hetzelfde probleem

We wachten tot de motor is afgekoeld, waarna Jan het diesel inspuitmoment enigszins vervroegt en een half uurtje later (het is inmiddels al 16.30 uur) rijden we verder naar Pamplona. Vanaf dat moment is het vrijwel uitsluitend dalen. Na Pamplona nemen we de N121 naar Arguedas (dat aan de rand van National Park Bardenas Reales ligt) waar we om 18.30 uur eindelijk arriveren.

Het was een spannende dag! Vanmiddag dachten we dat aan het overherfsten een abrupt einde was gekomen, nu denken we de winter wel te gaan halen. Positive thinkingLachen

  

De gratis cp in Arguedas ligt voor grotwoningen. In het dorp zijn jetons te koop voor water e.d.

Woensdag: met windkracht 7 is het geen doen om met de fiets naar Bardenas te gaan, dus gaan we te voet. Als blijkt dat het 6 km. lopen is en voornamelijk klimmen, keren we halverwege weer om. 's Middags maken we nog een andere wandeling door het canyon-achtige gebied. Ondanks de 3,5 uur die we alles bij elkaar hebben gelopen en we heel veel niet hebben gezien, houden wij het voor gezien. Het is een apart landschap, maar minder spectaculair dan we hadden verwacht. Om een idee te krijgen van het bizarre landschap, klik op onderstaande link:

https://www.youtube.com/watch?v=3iHgOwq5t4k

 

Afgelopen nacht stonden we met 10 campers. Op ons na, allemaal Fransen. Vanmiddag is iedereen vertrokken en staan we alleen, maar aan het eind van de dag komen er weer veel Fransen bij en zo waar een Nederlander. Uit een praatje met de Franse buren blijkt dat de Franse kinderen schoolvakantie hebben. Dat verklaart de vele Fransen met kinderen die we deze week tegen zijn gekomen.

Arguedas is een dorp met ca. 4500 inwoners. De kerk staat in het hart van het dorp, zoals op de foto is te zien. Er is een supermarktje (Spar), bakker, een paar café's en een restaurantje, waar we vanavond gaan eten (hebben we wel verdiend, vinden we zelf). 

 

Donderdag 23 oktober: traject Arguedas -> Les Borges Blanques (272 km.)

Nadat we de vuilwatertank hebben geleegd en de watertank weer hebben gevuld, rijden we over de A68 door het Ebrodal naar Zaragoza. Daar nemen we de NII naar Lleida. De weg, die over een kale hoogvlakte voert waar geen eind aan lijkt te komen, maakt deel uit van de Camiño de Santiago.  We moeten er niet aan denken dat je die weg voor je plezier wilt bewandelen. Hier en daar een kapelletje, een verlaten boerderij in de verte, enkele troosteloze dorpjes en verder niets.

Dit kale landschap trekt enkele uren aan ons voorbij

tot we weer aan de afdaling kunnen beginnen

Volgens F&R zou er in La Joyosa (iets ten westen van Zaragoza) een overnachtingsplek zijn. We voeren het adres in in de Mio (coördinaten invoeren gaat niet, vandaar dat we meestal zonder navigatie reizen), maar Mien stuurt ons een dorpje in Pinseque genaamd. "Bestemming bereikt aan uw rechterhand", zegt Mien als we bij een parkeerplaats aankomen waar een VW-busje nauwelijks kan keren. Nieuwsgierige dorpsbewoners zwaaien ons na als we het gat weer uit rijden. Op naar de volgende plek. Ten zuiden van Lleida is een benzinestation met faciliteiten voor campers aan de AP-2. Na enig aarzelen, besluiten we toch door te rijden want we vinden het een beetje te verlaten om daar te overnachten. We gaan van de weg af en rijden het stadje Les Borges Blanques in. Vrachtwagens mogen het stadje niet in. Op een braakliggend terrein achter een benzinepomp zien we er een paar staan en we gaan er bij staan. Het voelt prettiger dan het verlaten parkeerterrein langs de snelweg. Het stadje is aardig, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd. Niet de moeite waard om foto's van te nemen. 

Heerlijk geslapen op het terrein achter de Shell-pomp.

 

Vrijdag 24 oktober: traject Les Borges Blanques -> Platja Llarga (96 km.)

Over de N240 leggen we het laatste traject af naar Tarragona. Kale hoogvlakten maken plaats voor groene bergen en dalen. Op de een of andere manier vinden we dit een mooier stukje Spanje, al waren de hoogvlakten ook wel erg bijzonder om te zien. We vragen ons al een paar dagen af waar de mensen in de Spaanse binnenlanden hun boodschappen doen, want sinds we in Spanje zijn hebben we op een enkele buurtsuper na, geen Lidl, Mercadona o.i.d. gezien. Intussen begint onze voorraad behoorlijk te slinken en we hebben geen druppel wijn meer. En ja hoor. We rijden El Pla de Sta Maria binnen en daar zien we zowel een Lidl als Aldi. Met een nieuwe voorraad rijden we met een grote boog om Tarragona naar Platja Llarga. Met 25 graden is het mooi strandweer. Er staan 9 campers (5xDuits, 1xZweeds, 1xSpaans, 1xFrans, 1xNL).


Maandag 27 oktober:  traject Platja Llarga -> San Carlos de Rápita (122 km.)

Het is licht bewolkt als we na een schitterend weekend met een gemiddelde temperatuur van 25 graden Platja Llarga achter ons laten. We nemen de gok en rijden naar San Carlos de la Rápita, omdat daar o.a. een Vodafonewinkel is waar we het Spaanse simkaartje op willen laten waarderen (de Europasimkaart is wat aan de dure kant voor regelmatig gebruik). Het geluk is met ons, want de hoogtebalk aan de ingang van het parkeerterrein bij het zwembad is tot 4 meter opgetrokken, dus we kunnen moeiteloos het parkeerterrein oprijden. Er staat zelfs een caravan met de pootjes uit, maar de politie rijdt gewoon door. Eigenlijk waren we van plan om de Ebro Delta in te gaan, maar Duitsers en Belgen die daar vandaan kwamen, vertelden dat het daar momenteel één grote natte boel is. Dan gaan we daar wel een andere keer naartoe.

Parkeerterrein bij het zwembad in San Carlos de la Rápita

 Soort amfitheater bij het zwembad


Dinsdag 28 oktober: traject San Carlos de la Rápita -> El Grau de Castellón (134 km.)

In de miezerregen rijden we naar La Volta in Peñiscola. Er moet gewassen worden, de bus is aan een grondige schoonmaakbeurt toe en we moeten hoognodig lozen en water tanken. La Volta staat vol, dan maar naar Vizmar, waar wel plek is. Als we horen dat het € 11,- kost en er geen fatsoenlijke loosplek is, vertrekken we weer.

Volle bak op La Volta. Al zou er plaats zijn, we willen daar niet tussen staan. Het lijkt wel een camperstalling.

Intussen schijnt de zon weer volop. We doen boodschappen bij de Mercadona en rijden via de serviceplek in Benicàssim naar El Grau de Castellón, waar we eigenlijk eind van de week pas wilden zijn. Yvon, Willem, Rijk en Marianne staan hier al 1 week. Nu we er zijn, begrijpen we waarom: het is een van de mooiere plekken in Spanje. 

Om het weerzien te vieren, zijn we met zijn allen een klein hapje wezen eten. En we waren het bijna vergeten: vandaag is Luna jarig (3 jaar). Achteraf zijn we reuze blij dat camperstalling La Volta in Peñiscola vol was en we door zijn gereden. Het is hier toch een stukje fraaier.

Het uitzicht achter

  

en voor

Met zijn allen op de fiets naar de markt in Benicàssim (donderdag)

    

Deze baby kwam tot leven zodra er geld in het bakje werd gedeponeerd

 Rovellon, paddestoelen die erg gezond schijnen te zijn.

Op de terugweg van de markt loopt de achterband van Jans fiets leeg. Gelukkig hebben we de fietspomp bij ons, maar na 1 km. is de band weer slap. Dan begeeft ook de fietspomp het. Omdat het weer erg warm is en de honden de camper uit moeten, fietsen wij door en zit er voor Jan niets anders op dan de 7 km. terug te lopen. Kan hij meteen de nieuwe schoenen die hij op de markt heeft gekocht inlopen Afgesloten. Anderhalf uur later komt hij doodmoe aan bij de camper. Tijdens onze afwezigheid zijn er nog 4 campers bij gekomen, zodat "ons" terrein nu vol staat met notabene allemaal Nederlanders, waarvan er 1 enorm irritant is.

Donderdagmorgen was ik vroeger op dan normaal en zag een hop-paartje in het park. Natuurlijk had ik geen fototoestel bij me. De dagen daarna regelmatig mét fototoestel terug naar de bewuste plek, maar helaas hebben ze zich niet meer laten zien, maar we blijven het proberen. Er zijn opvallend veel eksters, vliegen en deze week ook irritant veel muggen. Sinds we hier zijn is het fantastisch weer. Gemiddeld 25 graden, volop zon (af en toe een wolkje, maar dat mag geen naam hebben). We zwemmen dagelijks in zee, maken veel gebruik van de stranddouche (ook om de was te doen) en zijn overwegend lui.

Inmiddels is het zaterdag 1 november: Allerheiligen, een feestdag in Spanje. Hele families komen langs. Sommige zetten partytenten op  in het park, eten en drinken de hele dag door en maken er een leuke dag van. Het strand dat we de afgelopen dagen praktisch voor ons alleen hadden, is aanzienlijk drukker dan de voorgaande dagen. 

 

Op de linkerfoto worden voorbereidingen getroffen voor een verjaardagsfeestje. Op de rechterfoto is een treffen van Zevende Dags Adventisten. De hele zondagmorgen is een groepje druk bezig om brood te smeren en hapjes te bereiden voor de ca. 65 geloofsgenoten die rond het middaguur verschijnen. Wij zijn ook welkom, maar we slaan de uitnodiging beleefd af. Later op de middag komen 2 vrouwen langs de campers en trakteren ons op heerlijke cake en dulces.  

 

Maandag 3 november: traject El Grau de Castellón -> El Saler (128 km.)

Hoewel we het erg naar onze zin hebben op deze geweldige plek en het vandaag wederom een schitterende dag is, vinden we het toch tijd om weer een stukje zuidelijker te gaan. De rest van de club is al een uur weg. We houden er niet van om in konvooi te rijden, vandaar dat wij later vertrekken. Eerst maken we nog een omweggetje naar de serviceplek in Benicàssim, waar we vlakbij ook een aardige plek zien om met de camper te staan. Die houden we in gedachten voor een andere keer. We rijden richting Valencia. De motor wordt weer erg heet, zelfs het luchtslangetje naar de compressor is gedeeltelijk gesmolten. Dus houden we bij Sagunta een lange tussenstop om de motor af te laten koelen, waarna Jan het inspuitmoment van de diesel weer iets vervroegt en het luchtslangetje repareert. Vrolijk vervolgen we onze weg, doen bij de Carrefour nog even boodschappen en om 16.00 uur arriveren we eindelijk op Platja de Garrofera in het Parc National de l'Albufera. De rest van de club staat er al en zit aan de borrel. Daar waren we wel aan toe.

Vannacht en vanmorgen (dinsdag) hebben we sinds lange tijd weer regen gehad. Rond het middaguur was het weer droog en liet de zon zich geregeld zien. Vergeleken met de afgelopen week, was het wel een stuk frisser met slechts 18 graden. Tijdens de wandeling rond het meer weer een hop gespot. 

Woensdag fietsen we met veel tegenwind naar het 3,5 km. hiervandaan gelegen El Saler om te gaan lunchen. Alle drie de restaurantjes hebben een menu del dia voor € 12,-. We kiezen voor een menu met paella als hoofdgerecht, want we zijn tenslotte in Spanje. Smaakte heerlijk. Als de buikjes gevuld zijn, fietsen we met de wind in de rug weer terug naar de campers. Daar ploffen we in de stoel om bij een temperatuur van 20 graden uit te buiken.

  

Na de paella ontfermt onze hippie zich over de hondjes

 

Vrijdag 7 november:  traject El Saler -> Daimus (65 km.)

José en Jos vertrekken richting huis, de anderen naar Daimus. Bij de Lidl in Cullera komen we elkaar tegen en rijden alsnog in groepsverband naar Daimus, waar we parkeren op het vertrouwde plekje aan het strand.

  

Uitzicht op zee en de haven van Gandia

Sinds een half jaar is er een officiële camperplaats in Daimus: Area Camper Dunes (€ 7,- incl. warme douches, € 3,- voor stroom en € 3,50 voor wifi). Op de fiets nemen we een kijkje, maar vinden het rijtjesgedoe en de lokatie het geld niet waard. Dan staan we toch mooier aan het strand en bovendien gratis.

Het goedkoopste pilsje tot nu toe hebben we hier gedronken: € 1,- voor een pilsje met tapas (aardappelkroketjes en gegrilde kippenvleugeltjes).

De laatste dagen is het gemiddeld zo'n 20 graden, veel zon maar ook veel wind. Geen zwemweer. Zaterdag (7-11) wisselen wolken en zonneschijn elkaar af. Lekker weer om tussen de sinaasappelboomgaarden door naar de haven van Gandia te fietsen. Na terugkeer in Daimus strijken we neer op het terras van El Poseidon voor een pilsje en tapas (€1,-). Vandaag kregen we stokbrood met heerlijke ham en een russische salade. Eigenlijk hadden we erop gerekend dat we van dit fijne plekje weggestuurd zouden worden vanwege de nieuwe camperplek. De politie rijdt echter regelmatig langs zonder iets te zeggen. So far, so good.

haven Gandia

En ja, hoor. Zondagmorgen komt een zeer vriendelijke politie-agente vragen hoe lang we van plan zijn te blijven. "Tsja, dat hangt van u af, maar in ieder geval tot morgen," antwoord ik aarzelend. In vriendelijke (Engelse) bewoordingen legt ze uit dat het verboden is om te overnachten, dat er een camperplek is (o, waar dan? hang ik de vermoorde onschuld uit) en dat we er dan 3 nachten hebben gestaan. Als we beloven morgen te vertrekken, mogen we nog 1 nachtje blijven staan.   

Als ze vertrokken is, pakken we de fiets om naar de markt in El Grau de Gandia te gaan. We rijden naar de plek waar de markt altijd was, maar die blijkt tegenwoordig in de binnenstad te zijn. Alles bij elkaar zo'n 6 km. omgereden, maar dat is goed voor de conditie denken we dan maar. Vanavond hebben we geen zin om te koken dus halen we in Daimus bij Comoencasa (net zoals thuis) wat gerechtjes voor het avondeten. Omdat er veel Spanjaarden daar eten afhalen, moet het wel goed zijn, dachten we. En dat was ook zo.

Comoencasa biedt een zeer gevarieerd aanbod van complete meeneemmaaltijden tot raciones etc.

 

Maandag 10 november: traject Daimus -> Piles (7 km.)

Van de 7 km. rijden we ook nog eens 3 km. om, omdat we in Piles op het verkeerde punt linksaf slaan. Het is moeilijk manoeuvreren in de smalle straatjes met geparkeerde auto's, maar we komen er ongeschonden uit. Ondanks de extra kilometers, krijgt de motor niet de kans (te) heet te worden. Nu doen er veel geruchten de ronde over gedoogplekken. Taverness schijnt inderdaad verleden tijd te zijn, over Los Alcazares krijgen we ook allerlei wilde verhalen te horen evenals over Piles. Wij merken er niets van en staan weer op een zeer fraai plekje. 

  

Even de plankiers over en dan ben je aan het strand

 's Middags fietsen we naar Oliva, waar we bewust niet met de camper gaan staan i.v.m. de voorspelde regen voor morgen, maar we zijn wel benieuwd of je daar weer kunt staan, zoals wordt beweerd. We rijden door de sinaasappelboomgaarden, waar we tot 3 keer toe een doodlopend weggetje inslaan dat eindigt op het strand (stond niet aangegeven). 

Na een versnapering in een strandbarretje, zetten we de fietstocht voort naar de gedoogplek in Oliva. Daar staan slechts 4 (Duitse) campers tussen het riet. Op de terugweg naar Piles presteren we het wederom verkeerd te rijden. Alles bij elkaar hebben we zo'n 25 km. gefietst terwijl het in werkelijkheid slechts zo'n 12 km. is. Bij de Mercadona in Oliva kopen we daarom omfietswijn. Geeft toch het gevoel dat het allemaal niet voor niets is geweest. 

 

Woensdag 12 november: traject Piles -> Jávea (45 km.)

Vandaag rijden we niet om en zijn om 11.00 uur al in Jávea (voor ons doen erg vroeg). Bij de Repsol-pomp aldaar zijn wasmachines en -drogers. Alle machines draaien op volle toeren. We hebben geen zin om te wachten tot er een vrijkomt en rijden door naar de parkeerplaats. De rest van het gezelschap (wij reizen op eigen houtje) komt als hun was klaar is. De oude plek is afgezet. Een veldje verder staan campers en vrachtwagens, waar we bij aanschuiven. Eerst brengen we de was naar de wasserette, die we om 16.00 uur weer schoon en gevouwen op kunnen halen. Na de lunch gaan we een eindje wandelen. Als we terugkomen, staat Bert er ook. Inmiddels is het campergezelschap uitgegroeid tot 5 campers. De vergelijking met "We zijn er bijna" begint zich op te dringen, al moet gezegd worden dat we reuze veel lol met zijn allen hebben en iedereen vrij is in zijn/haar doen en laten. 

Was het gisteren een regenachtige dag en slechts 14 graden, vandaag schijnt de zon weer en is het 21 graden.

Donderdag (21 graden) lopen we de ca. 4 km. langs het strand naar Jávea (oftewel Xabia), een leuk oud havenstadje. Het Vodafonekaartje moet opgewaardeerd worden. Orange blijkt echter voordeliger te zijn, dus stappen we daarop over (Vodafone 1,6 GB voor € 20,-, Orange 2 GB voor € 20,-) 

Behalve veel Engelsen, wonen hier ook veel Nederlanders. Elke morgen komt er een Nederlandse vrouw campertjes kijken en een babbel maken.

DSC02689.JPG  DSC02693.JPG

verse schoenen?                                                                                Leuke terrasjes

 

Zaterdag 15 november: traject Jávea -> Moraira (16 km.)

Om 10.00 uur komt de politie langs: de kentekens worden genoteerd en we moeten voor 12.00 uur wegwezen. Jammer, want we hadden het weekend graag willen blijven staan. In no time zijn bijna alle 16 campers verdwenen, maar de nieuwe dienen zich al weer aan. Nadat we de afspraak met de kapper hebben afgezegd, vertrekken we naar Moraira waar we een kwartiertje later arriveren. We parkeren in het park aan Platja de l'Ampollo. Het is er druk met dagjesmensen. Niet verwonderlijk op deze zonnige zaterdag en temperaturen van 21 graden.

 

DSC02699-3.JPG

Gedoogplaats Platja de l"Ampolla

 

DSC02702-1.JPG  DSC02720.JPG

Moraira en de haven (links). Beeld van een man uitkijkend over zee en een stukje van de rots van Calpe (rechts)

DSC02701.JPG 

Chester Himes (1909-1984) was een Amerikaanse schrijver uit Missouri die ooit voor een gewapende overval in de gevangenis is beland. Daar is hij zijn schrijverscarrière begonnen. Van 1969 tot aan zijn dood in 1984 heeft hij in Moraira gewoond.

 

Maandag 17 november: traject Moraira -> San Juan d'Alacant (88 km.)

Als we de gordijnen open doen, verbaast het ons niet dat er een briefje van de politie onder de ruitenwisser zit: está ud.  acampado en lugar prohibido etc. Er stonden vannacht 10 campers, een beetje te veel voor dit mooie plekje. Als we telkens eerder weg moeten dan we van plan zijn, zitten we voordat we het weten al in Portugal.

Via de mooie kustweg rijden we naar Calpe. "Muy rapido" roepen we altijd als we door of langs Calpe rijden. Het is de titel van een erg leuk verhaal van Rijk de Gooijer. Daarin schrijft hij over Calpe, toen het nog een vissersdorp was en nog niet tot een toeristisch centrum was uitgegroeid.

Bij de Mercadona in Calpe doen we boodschappen en rijden via de N332 naar San Juan. Op "ons" veld staan met ons erbij 5 Nederlandse, 4 Spaanse en 1 Franse camper. Waarschijnlijk zullen we hier ook niet lang kunnen blijven, te meer daar er vandaag een officiële cp geopend schijnt te zijn, horen we van Nederlandse kennissen hier. Enfin, we wachten het af.

 DSC02722.JPG

Dinsdagmorgen treffen we weer een briefje aan onder de ruitenwisser. Deze keer reclame voor de nieuwe camperplek Campello Beach met een openingsaanbieding van € 10,-/nacht excl. stroom. Juist als we op de fiets willen stappen om naar El Campello te gaan, stopt er een motorpolitie. Voordat hij ons weg kan sturen, fietsen we snel weg. Eerst nemen we een kijkje op de nieuwe camperplek. Er staan 4 campers op het kale terrein achter de hekken. Ziet er niet bepaald aanlokkelijk uit.  Dan gaan we koffie drinken op een terrasje. Als we af willen rekenen, breekt de paniek uit. De rugzak van Yvon met alle papieren, geld, mobieltje enz. is verdwenen. We verdenken de straatverkoper en gaan er achter aan. De man blijkt echter onschuldig te zijn. Als een stel zwervers openen we praktisch alle containers in El Campello in de hoop de rugzak terug te vinden, want wie weet was het de dief alleen om geld te doen. De zoektocht levert niets op. Gefrustreerd fietsen we terug naar de campers. Even later komt Yvon trots naar buiten met de rugzak in haar hand. Had die tut het rotding helemaal niet meegenomen. Maar we waren wel opgelucht. En omdat de politie ons met rust heeft gelaten zijn we nog een ijsje gaan eten op de goede afloop aan de boulevard.

Woensdag leegt Jan rond etenstijd een emmer prut in de rioolput, ongezien dacht hij. Vanuit het niets komt er een flatbewoner op hem af en dreigt de politie te bellen. Een kwartier later komen er inderdaad twee politieagenten op motor en gaan samen met de man naar de bewuste put. Onze Spaanse buren voegen zich er ook bij. Er vindt druk overleg plaats, terwijl wij enigszins onzeker het gebeuren vanuit de camper aankijken. De Marokkaans-Spaanse buurvrouw die ook goed Duits spreekt en met wie we een leuk contact hebben, komt vertellen dat we weg moeten omdat het zou stinken en dat we de portapotti (die we niet hebben) geleegd zouden hebben. Ze verzekert ons dat er geen probleem is, maar om de klagende bewoner tevreden te stellen, moeten wij weg. De polite controleert onze papieren en verwijst ons vriendelijk glimlachend naar het 50 meter verderop gelegen parkeerterrein. Het was een beetje dom van Jan, maar uiteindelijk is het goed afgelopen. Voor hetzelfde geld hadden we een boete gekregen. Gelukkig mag de rest blijven, want het zou vervelend zijn dat door een stommiteit van Jan iedereen op had moeten krassen. We halen de pannen van het vuur, ruimen de boel op en zwaaiend naar de klagende Spanjaard vertrekken we.

Wat ons een beetje dwarszit is dat we dagelijks camperaars hun opgevangen urine in dezelfde put zien dumpen, de strontzakjes in de container zien gooien en daarmee wegkomen

Donderdagmorgen gaan we op de koffie bij Marianne en Rijk. Een week geleden hebben zij het "reisclubje" verlaten om t/m maart op de camping in El Campello te verblijven. Dat vinden wij wel erg lang, maar ieder zijn meug. Het is 20 graden, strakblauwe lucht (zoals deze hele week al het geval is). Als we terugkomen bij de camper, steekt er onverwachts een stormachtige wind op, waardoor het buiten onaangenaam toeven is.  Gisteren ben ik naar de kapper geweest, maar vandaag is daar niets meer van te zien.

 

Vrijdag 21 november: traject San Juan -> Santa Pola (36 km.)

We laten de solo-club achter in San Juan, want we hebben het voor dit moment wel weer gezien daar. In Elche gooien we de gas- en watertank vol, doen bij de Lidl in Gran Alacant nog even boodschappen voor het weekend en rijden naar Platja del Carabassi. De stoeltjes gaan naar buiten en we genieten van de rust.

Achter ons staat een Hanomag-busje. Het blijkt Michael, alias CamperPrinses, te zijn die met zijn hond Ravi op weg is naar Marokko. Naast allerlei andere onderwerpen, komt uiteraard ook Marokko ter sprake. Dan blijken we ook nog een gemeenschappelijke kennis in Eindhoven te hebben. Voor Jan heeft hij een tip voor het motorprobleem. Dat gaan we zeker proberen.

In San Juan heeft Jan de luchtfilters eruit gehaald om te achterhalen of de MD daarom slecht trekt. Het blijkt echter niets uit te maken dus heeft hij in Elche de filters weer teruggeplaatst. Dan maar met een slakkegangetje de heuvel op. Sinds de laatste keer dat hij het inspuitmoment heeft vervroegd, wordt de motor in ieder geval niet meer heet. Gelukkig!

 DSC02728.JPG

 Zo staan we dan. Ondanks de 20 graden, is het helaas geen strandweer. Dan gaan we maar een stukje wandelen over de Camiño de la Virgen de Rosario die vanaf Carabassi naar Santa Pola loopt. Aan het begin, vlakbij de camperplek, staat een kapelletje. Halverwege staat de zgn. Ermita van de maagd, waar we een pelgrimganger tegenkomen.

DSC02736.JPG  DSC02733.JPG

DSC02730-2.JPG  DSC02732.JPG

 

De afgelopen dagen hebben we o.a. gespot een uil, kwikstaartjes, rietzangers en strandlopers.Van de laatste soort ook de menselijke variant: bij mooi weer lopen naakte mannen in de duinen en proberen contact te leggen met andere mannen.

Eigenlijk zouden we vandaag een stukje verder reizen, maar vanwege het mooie weer (22 graden en zon) blijven we nog een dagje staan. Je staat hier heerlijk rustig en we slapen als rozen zonder verkeersgeluiden en ander rumoer.

  

Dinsdag 25 november: traject Santa Pola -> La Mata (67 km.)

Om 12.00 uur besluiten we opeens om toch te vertrekken. Het is licht bewolkt, maar als we onderweg zijn breekt de zon door. Shit, waren we maar in Carabassi gebleven. In La Marina lozen we en tanken water bij de camping (€4,-). Dan naar de Repsolpomp in Guardamar de Segura om de was te doen (€ 3,50 wasmachine, €3,- wasdroger). Terwijl de was draait, maken we de ruiten schoon want daar viel bijna niet meer doorheen te kijken. We drinken koffie, laten Luna uit en als de was weer schoon in de kast ligt, rijden we via de Lidl in Punta Prima (waar je tegenwoordig niet meer kunt staan) naar Playa Flamenca in La Zenia. Daar kunnen we moeilijk parkeren. Omdat het al laat is, besluiten we terug te rijden naar La Mata, waar we zo'n 4 jaar geleden voor het laatst zijn geweest. Je kunt daar prima staan. Er staat 1 Duitse camper en een Spaanse caravan. We kijken wederom uit op zee en over de duinen hebben we zicht op Torrevieja

DSC02739.JPG  DSC02740.JPG

La Mata en het uitzicht op Torrevieja

Na de stevige regenbuien van de afgelopen nacht, hadden we niet verwacht dat het vandaag 21 graden zou worden. Op woensdag is er een grote markt in La Mata. Jan heeft zijn 2e paar schoenen gekocht, ik heb me in weten te houden en helemaal niets gekocht (nog geen sinaasappel). Via het strand lopen we terug naar de camper. Tijdens onze afwezigheid is er nog een Spaanse en een Nederlandse camper aangeschoven.

DSC02742.JPG

De 14e eeuwse Torre de Embarcadas de Las Salinas

Net als bij Santa Pola, wordt in de salinas van Torrevieja en La Mata zout gewonnen. Daar hebben we weer veel flamingo's gezien.

  

Donderdag 27 november: traject La Mata -> El Mojón (56 km.)

Over 56 km. doen we bijna 3 uur. Nee, geen pech, want sinds we op aanraden van Michael speciale dieselsysteembehandelingsvloeistof (o.i.d.) aan de diesel toevoegen, trekt de motor een stuk beter en weten we dat de oorzaak waarschijnlijk in de verstuivers zit. In Mojácar gaan we daar iets aan doen. Het probleem is dat we de plek in El Mojón (gemeente Pilar de la Horadada) simpelweg niet vinden, terwijl het volgens de kaart een piece of cake moet zijn en de aanwijzingen van mensen die ons op deze plek hebben gewezen, duidelijk waren. Via San Pedro del Pinetar rijden we tussen de lagunes met flamingo's naar Las Salinas. Daar houdt de weg op. Het doet een beetje denken aan de Camargue. In Las Salinas kun je bij de haven staan, maar we vinden er niet veel aan. Na de koffie rijden we dus terug naar La Horadada en doen vandaar een 2e poging, nu met de Mio aan. Mien stuurt ons feilloos naar de plek waar we wezen willen. Dan vinden we het eigenlijk ook een plek van niks, maar we hebben geen zin meer om te rijden. Tussen uitgestorven woonwijken zie je hier en daar wat campers staan langs braakliggende veldjes. Op de parkeerterreinen aan het strand mogen geen campers staan, terwijl je daar juist zo mooi zou kunnen staan. Enfin, morgen gauw weer ergens anders heen.

DSC02749.JPG  DSC02750.JPG

een beetje doodse boel in El Mojón

 

Vrijdag 28 november: traject El Mojón -> Los Alcázares (27 km.)

Eerst nemen we even een kijkje in het leuke stadje San Pedro del Pinatar. Op de plaats waar we jaren geleden ooit hebben gestaan, staat 1 camper. Verder staat het hele parkeerterrein vol met geparkeerde auto's. Geen plaats voor ons helaas, dus rijden we door naar Los Alcázares waar we de soloclub (Yvon, Bert en Willem) weer treffen. Het staat er weer abnormaal vol. Waar je ook kijkt, zie je campers staan, voornamelijk Nederlanders en Duitsers. Te oordelen naar de aanhangwagentjes, personenauto's en verdere uitstallingen op het terrein waar wij staan, staat het leeuwendeel er niet voor een paar nachten. En omdat het een bewolkte dag is, draaien de generatoren op volle toeren, ook die van ons.

 

DSC02753.JPG  DSC02754.JPG

DSC02755.JPG  DSC02757.JPG

Geen plek blijft onbenut door camperaars . En dit zijn nog maar een paar voorbeelden van hoe campers bezit nemen van de straten in Los Alcázares.

Volgens het Spaanse Nationaal Geografisch Instituut (IGN) loopt de Spaanse kust een reëel risico op een tsunami, veroorzaakt door aardbevingen in de Middellandse Zee. De laatste is waargenomen in 2003. Gelukkig wordt er hard gewerkt aan een waarschuwingssysteem, want een aardbeving voor de kust kan binnen 20 minuten tot 1 uur het Spaanse vasteland bereiken. Je moet er niet aan denken dat de ca. 125 campers in Los Alcázares (een tsunami op zich) door de golven worden meegesleurd. Veel van de zich hier ophoudende camperaars zijn overigens voormalige Taverness-gangers. 

Zaterdagmorgen kopen we op de markt sinaasappels voor € 0,40 per kilo. We lazen dat een boer tegenwoordig slechts € 0,15 per kilo ontvangt. Een paar jaar geleden was dat nog € 0,60. Omdat sinaasappels niet meer genoeg opleveren maken steeds meer sinaasappelboomgaarden plaats voor granaatappelboomgaarden. Ook het kakifruit schijnt in opkomst te zijn. Op de markt viel ons op dat naast granaatappels ook veel kakifruit te koop aangeboden wordt. 

kakifruit.jpg

 kakifruit

Zondag is een saaie dag. Een groot deel van de dag zitten we binnen omdat het òf regent, òf het gewoon te koud is als het niet regent. Aan het eind van de middag willen we er even uit en gaan wat drinken bij Spinosa, een lounge/beachbar. We zijn nauwelijks onderweg, of het begint te hozen. Rond half 12 's avonds is het pas droog. 

 DSC02765.JPG  DSC02768.JPG

Beachbar Spinosa en de kasbah van Los Alcázares (een van de weinige fraaie gebouwen aldaar)

Het was de bedoeling om na het weekend verder te trekken, maar we staan er nog steeds. Gek genoeg hebben we het best naar onze zin hier, ook al vinden we de omgeving niet mooi. Behalve de soloclub, komen we mensen tegen die we in het (soms verre) verleden elders hebben getroffen. Juist die onverwachte, niet vooropgezette, ontmoetingen maken het camperen leuk. En dan sta je hier ook nog eens voor niks (een prettige bijkomstigheid), we kunnen makkelijk lozen, water halen, boodschappen doen, fietsen, wandelen etc. Dus waarschijnlijk blijven we nog wel een paar dagen hangen. 

DSC02773.JPG  DSC02762.JPG

Wat valt er over Los Alcázares zelf te vertellen? Niet veel. Het heeft een kitscherige stadspoort (foto links boven). Als je die onderdoor bent, kom je in wijken met veel laagbouw. Praktisch alle huizen zijn potdicht afgesloten en worden slechts in de zomer bewoond. Aan de lange boulevard staan zo nu en dan wel fraaie vrijstaande woningen met uitzicht op het Mar Menor, maar ook die zijn onbewoond. Veel huizen staan te koop of zijn te huur. In het oude gedeelte rondom het kerkje (foto rechts boven), kom je wat Spaanse bewoners tegen of Engelsen die hier ruim vertegenwoordigd zijn. In het oude stadsgedeelte zijn enkele aardige winkelstraatjes, maar dan heb je het wel gehad.

Woensdagmiddag vindt er een ware invasie plaats van camperaars die weggestuurd zijn van Platja Carabassi. Dankzij enkele Tokkies aldaar, die er een kampeerplaats van gemaakt zouden hebben (kooktoestellen buiten, was van 3 weken aan de lijn, schotels en zonnepanelen bij de camper enz.) kwam de politie iedereen vermanen om tafels en stoelen binnen te zetten, de pootjes in, blokken onder de wielen weg, luifels in en uiterlijk over 2 dagen vertrekken. De meesten hebben daar niet op gewacht en zijn linea recta naar Los Alcázares afgereisd. Enkele bekenden van ons, waaronder Bert en Antoinette met hun opvallende camper, die we elke winter wel ergens tegenkomen.

DSC02778.JPG

 De flatcamper van Bert en Antoinette. De aanhanger hebben ze niet meer, dan maar de hoogte in.

Woensdagavond zijn we met een groep van 14, waaronder enkele niet-actieve forumleden, een hapje wezen eten in een Engels tentje. Was gezellig. 

Vanaf de plek waar we staan, kijken we uit op het vliegveld Murcia-San Javier, waar Ryan Air en EasyJet op vliegen. Regelmatig zien we straalvliegtuigjes, al dan niet in formatie, opstijgen en rakelings over de campers vliegen. Het zijn militaire oefenvluchten, die soms al om 7.00 uur 's morgens beginnen.

DSC02798.JPG  

Dan nog het weer: na een kille en natte zondag en hevige regen en onweer afgelopen woensdagnacht, is het overdag steeds droog. De zon schijnt regelmatig, af en toe schuift er een wolkje voor, dan koelt het onmiddellijk af. Omdat we de thermometer onderweg verloren zijn (vergeten binnen te halen voordat we gingen rijden) weten we niet exact hoeveel graden het is, maar volgens El Tiempo is het gemiddeld zo'n 17 à 18 graden overdag. Voor de komende dagen worden er wat lagere temperaturen opgegeven, maar blijft het wel zonnig. De nachten zijn beduidend kouder aan het worden en 's avonds moet het kacheltje echt aan. Maar ja, het is ook al december.

Het weekend van 6 december is een lang weekend voor Spanjaarden. 6 December is de dag van de grondwet, 8 december Maria Onbevlekte Ontvangenis (La Immaculada) en tevens Moederdag. De winkels zijn dicht, veel van de doorgaans onbewoonde huizen zijn bewoond en er zijn veel mensen op de been. In een pand aan de boulevard dat al jaren in onafgebouwde staat verkeerd, hebben zwervers hun intrek genomen. Op de eerste verdieping hebben ze eigenhandig een muurtje opgetrokken (losse stenen op elkaar gestapeld) ter beschutting tegen de wind. Menig Spanjaard zou er jaloers op zijn om op zo'n lokatie met zo'n uitzicht te wonen.

DSC02793.JPG  DSC02759.JPG

Het snurkhuis met uitzicht op het Mar Menor

 

DSC02804.JPG

 Vandaag (10 december) hielden zich een paar koereigers naast de camper op. 

Vanavond (woensdag 10-12) zijn we met Ditte&Koos en Elze&Laus naar een Chinees wokrestaurant geweest. Beide stellen hebben jaren Marokko-ervaring (o.a.). Hun enthousiasme is wat afgenomen m.b.t. dat land en om diverse redenen gaan ze er niet meer naartoe, hoewel ze wel zeer enthousiast over het land vertellen. De kans dat wij de oversteek gaan maken, wordt steeds kleiner. Er zitten wat dingen tegen.

Minder leuk is bijvoorbeeld dat onze 4 semi-tractie huishoudaccu's van 12 Volt en 100 Amp van de een op de andere dag naar de gallemiezen lijken te zijn.  De compressorkoelkast hebben we uitgezet, we kijken uitsluitend TV als het aggregaat aanstaat en laden dan tegelijkertijd de laptops op. Het is een beetje behelpen. Een nieuwe semi-tractie accu kost hier € 228,- terwijl die in Nederland voor € 125,-  te koop zijn. Als je er 4 nodig hebt, is dat toch een rib uit het lijf. Morgen gaan we even nadenken of we gewone startaccu's voor € 95,- per stuk aan gaan schaffen om ons de winter door te helpen.

Na doormeting blijken 2 van de 4 accu's nog in redelijke staat te verkeren. We hebben de 2 slechte accu's vervangen door 2 doodordinaire startaccu's (aan de camper afgeleverd en met 2 jaar garantie), die ons vooralsnog van voldoende stroom moeten voorzien. De 2 min of meer goede semi-tractie accu's houden we nog even als reserve/voor nood.

Intussen loopt het kamp hier behoorlijk vol. Er zijn kennelijk mensen die met de kerst op een gezellige plek willen staan. En het is me gezellig hier. Dinsdag komt er aan het einde van de middag een Duitse MAN - een joekel van een (zeer mooie) camper - en parkeert vrij dicht naast ons, terwijl er op dat moment volop ruimte is op het terrein. Omdat hij ons vanaf 15.00 uur alle zon ontneemt, trek ik de volgende dag de stoute schoenen aan en vraag vriendelijk of hij een paar meter op wil schuiven. "Muss das gleich?" vraagt hij. "Nein, Morgen ist auch gut", antwoord ik. Een dag later is duidelijk dat de MAN niet voornemens is te verkassen. Jan vraagt ook nog eens of hij s.v.p. een stukje wil opschuiven. "Warum fahren Sie nicht 2 Meter nach vorne?" reageert de MAN. Praten als Brugman, maar de MAN is niet voor rede vatbaar. Het slot van het liedje is dat Koos, die voor ons staat, zijn camper naar voren moet rijden, zodat ook wij wat naar voren kunnen rijden. Enfin, we hebben weer zon. Het beginnen een beetje Taverness-achtige toestanden te worden, hoewel het er hier over het algemeen wel iets beschaafder aan toe gaat (tot nu toe).

Zondag 14 december, nadat we de rommelmarkt hebben afgestruind, gaan we een kopje koffie drinken. Dan begint het te regenen. Gelukkig zijn we op de fiets en zijn terug bij de camper, voordat het echt losbarst. De volgende dag begint droog, maar rond het middaguur begint het wederom te regenen. Dit zijn de slechtste dagen die we tot nu toe hebben gehad. Met het kacheltje aan zitten we binnen te lezen, puzzelen, internetten e.d.

Ons verblijf hier is langer uitgevallen dan we van plan waren, maar het treffen van zowel oude als nieuwe bekenden, was reden om langer te blijven. Ondanks pogingen van Yvon, Bert en Willem (de soloclub) om ons over te halen de kerstdagen hier door te brengen, gaan we overmorgen weg. Het wordt een beetje te kneuterig hier. Morgen laten we nog 2 huishoudaccu's bezorgen en dan is het woensdag time to move on

DSC02809.JPG

Op de terugweg van de dinsdagmarkt in het oude gedeelte van Los Alcázares, treffen we aan de boulevard deze Nederlandse jongen. Een week geleden heeft hij zich een Spaans puppy in de armen laten duwen (met paspoort) en na de aanschaf van een hondenkarretje, fietst hij daar nu mee naar Tarifa. Omdat hij vanwege het hondje niet meer dan 40 à 50 km. per dag kan afleggen i.p.v. de gemiddelde 80 km., is zijn vriendin 3 dagen geleden alvast doorgefietst en zit al stukken verder aan de zuidkust. Speciaal voor de soloclub en ons haalt hij zijn gitaar tevoorschijn en zingt niet geheel onverdienstelijk een nummer van Bruce Springsteen.

 

Woensdag 17 december: traject Los Alcázares -> San Juan de los Terreros (132 km.)

We nemen afscheid van de soloclub, buren en kennissen en karren aan. Eerst rijden we over de tolweg naar Mazarron. Daar tarten we het lot en nemen de RM332 met veel bochten en aardige hellinkjes door de Sierra del Contar. Aan de rand van Ramonete houden we een plasstop voor Luna en een lunchstop voor onszelf.

DSC02815-2.JPG  DSC02816.JPG

Een vervallen molen en aan de andere kant van de weg een vervallen boerenhoeve

 

We vervolgen de verlaten weg naar Aguilas.  De Ziegenwiesse en Calnegre laten we links liggen. Af en toe wordt het mooie landschap verpest door de foeilelijke plastic kassen. Je denkt op een mooi bergmeer af te stevenen, maar dan blijkt het een groot kassencomplex te zijn (foto's onder)

DSC02818.JPG  DSC02823.JPG

Bij Aguilas besluiten we door te rijden naar Playa Entrevista in San Juan de los Terreros. Er staan aardig wat campers (ca. 20) maar het is een verademing vergeleken bij het camperkamp in Los Alcázares. En dan is het hier ook nog eens windstil en een paar graden warmer. Achteraf hebben we spijt dat we zo lang in L.A. zijn blijven hangen, hoewel we het er wel reuze gezellig hebben gehad.

 DSC02836.JPG

 Dit is toch heel wat leuker staan dan op zo'n giga-camperplek als in L.A.

 

In de jubileumeditie van het Groot Dictee heb ik 21 fouten behaald. Het gemiddelde was 23 fouten. De meeste fouten zaten in de zin die de Belgische mevrouw zo snel voorlas, dat je je af begon te vragen of ze geen speed had gebruikt. In de laatste zin werd er gesteggeld over dit en dat. "Taal is de muziek van het leven" zei een Belgische prominent, maar voorlezen is ook een kunst. Waarom schrijf je dit in een reisverslag? Tja, misschien om te laten zien dat we ook televisie kijken (af en toe).

Bij de Chinees in het dorp hebben we vandaag eindelijk een nieuwe thermometer gekocht. Vandaag (donderdag 18 december) was het 20 graden, praktisch windstil en de zon scheen volop. Genieten dus. De zon gaat om 17.45 uur onder en om 18.30 uur is het donker. Wellicht leuk om te weten

 

Zaterdag 20 december: traject San Juan de los Terreros -> Villaricos (29 km.)

De kustweg van San Juan de los Terreros naar Villaricos (AL-7107) zou de moeite waard zijn om met een dashboardcamera te filmen om een beeld te geven van de ruige bergen, de ruige kust, de ruïnes en geiten die in de bomen klimmen. Helaas, we hebben er geen. Ook konden we niet stoppen om foto's te maken , dus kunnen we niet laten zien waarom we dit deel van Spanje zo mooi vinden.  Na Villaricos is het een kustweg zoals je die overal wel aan de costa's aantreft, alleen kom je hier godzijdank gèèn hoge flatgebouwen tegen.

In Puerto Rey doen we boodschappen bij de Consum, waarna we een kijkje nemen aan het strand. Tot onze verbazing staat er geen enkele camper. Als we weer terugrijden naar Villaricos, waar we sowieso van plan waren om naartoe te gaan vanwege de zondagmarkt, zien we even voorbij het naaktstrand campers staan op Playa de Quitapellegos. Het is een goed alternatief voor Puerto Rey, hoewel je er wel vrij ver van de bewoonde wereld staat. Iemand schreef onlangs dat het jammer was dat we geen coördinaten in het verslag vermelden. Vooruit dan, voor één keer maken we een uitzondering: 37,23331°N 1,79782°W

DSC02840.JPG

 De aalscholvers op de rots in zee zijn niet te zien op de foto, maar deze wel:

DSC02841.JPG

 negen van de tien staan met de neus dezelfde kant op.  Eén dissident.

DSC02845.JPG

Vannacht heeft er een afsplitsing plaatsgevonden. Twee staan op het punt zich bij de andere groep aan te sluiten Crisis in aalscholverland?

 

De zondagmarkt in Villaricos. Geen praatjes, maar (vanwege de zon onduidelijke) plaatjes. Vanavond eten we verse doperwtjes en een gegrilde kip van de markt. De verse tuinbonen eten we een dezer dagen op. 

DSC02855-1.JPG  DSC02857-3.JPG

DSC02860-1.JPG  DSC02853.JPG


Het overherfsten is voorbij. De winter dient zich aan. In de ruim 2 maanden dat we onderweg zijn, hebben we:
- zo'n 3000 km. afgelegd
- geen overnachtingskosten gehad (behalve in Frankrijk)
- 5 regendagen gehad
- geen (echte) pech gehad met de MD
- veel leuke mensen ontmoet (ook wat minder leuke)


Tijd om dit hoofdstuk af te sluiten en een nieuw hoofdstuk te beginnen: Winter - deel I