Ter gelegenheid van ons gouden vriendschapsjaar gaan Gon en ik weer eens een leuke reis samen maken. Ons 5e lustrum hebben we in New York gevierd. (We were so much younger then, we're older than that now, om My Back Pages van Bob Dylan een beetje geweld aan te doen.) Enfin, 25 jaar later, gaan we met de Oriënt-Express van Utrecht naar Istanbul. Niet met de echte want zo'n luxe treinritje kost al gauw € 8.000,- (of meer) en dat kunnen wij - eenvoudige meisjes - ons niet veroorloven. Maar voordat ons verhaal begint, eerst even wat encyclopedische weetjes over deze legendarische trein.

 

De Oriënt-Express

De Oriënt-Express was de vervulling van de droom van de Belgische ingenieur Georges Nagelmackers (1845-1905) om internationaal treinreizen in Europa mogelijk te maken. Nagelmackers was op het idee gekomen tijdens een reis in de Verenigde Staten, waar hij kennis maakte met dergelijke langeafstandstreinen. In 1876 richtte hij het bedrijf Compagnie Internationale des Wagons-Lits (CIWL) op, waarvoor hij luxe-slaapwagens begon te bouwen. De Oriënt-Express is in 1883 begonnen als demonstratieproject om te laten zien hoe veel sneller en comfortabeler internationaal treinreizen kon zijn als je de reis niet voortdurend hoeft te onderbreken om te eten, te slapen, over te stappen en om allerlei grensformaliteiten te ondergaan.

Sinds 1883 verbond de legendarische Oriënt-Express West-Europa met Constantinopel. Het vertrekpunt was Parijs. Na de Eerste Wereldoorlog wilden de geallieerden Duitsgezind gebied mijden en werd een route zuidelijk van de Alpen gekozen. Omdat de nieuwe route via de Simplon-tunnel tussen Zwitserland en Italiē naar Venetië liep, werd de naam gewijzigd in Simplon Oriënt-Express . Deze trein groeide in de jaren '20 en '30 uit tot de meest luxueuze van alle Oriënt-Expressen; als het ware een hotel op wielen, met slaaprijtuigen en een restauratiewagen. Staatshoofden, diplomaten, kunstenaars, schrijvers en welgestelde toeristen maakten er gebruik van.

  

eetzaal                                                                  bar                                                                       slaapcoupé

De Oriënt-Express sprak en spreekt velen tot de verbeelding. Wat voorbeeldjes:

- A. den Doolaard (1901-1994) Balkankenner bij uitstek, schreef in 1934 het boek Oriënt Express dat gaat over het verzet van de Macedoniërs tegen de Turkse overheersing aan het begin van de 20e eeuw.

- Jack Birns (1919-2008) was een fotograaf die in 1950 een prachtige fotoreportage heeft gemaakt van deze route voor LIFE  Magazine.

- En wie kent niet Agatha Christie's Murder on the Orient Express?

- Ook onze eigen Philips Freriks, ooit zelf treinsteward, heeft de reis Parijs-Venetië met de echte trein gemaakt.  

 

 

En dan nu ons verhaal:

Wij gaan niet van Parijs naar Venetië, maar volgen het oorspronkelijke spoor door/langs de Balkan met als eindbestemming Istanbul. We hebben nog nooit zo'n papierwinkel gezien voor wat aanvankelijk een vrij eenvoudige treinreis leek; een stapel tickets met plaatsnamen waarvan we nog nooit hebben gehoord, een map met reisschema's en allerlei informatie voor onderweg waar je u tegen zegt. We doorkruisen landen waar de grenscontroles zijn verscherpt i.v.m. de enorme vluchtelingenstroom. Enkele weken geleden heeft Hongarije zelfs de grenzen voor al het in- en uitgaand treinverkeer gesloten. Het e-visum voor Turkije was zo ongeveer het enige wat snel geregeld was. Hadden we niet beter met onze luie kont op een of ander Grieks eiland kunnen neerstrijken i.p.v. voor dit ingewikkelde programma te kiezen, vragen we ons af. Enfin, we gaan ervan uit dat het allemaal goed komt, dat we niet voor al te grote verrassingen komen te staan en dat we in een korte tijd erg veel gaan zien.

De route:

https://www.google.com/maps/d/edit?hl=nl&authuser=0&mid=zFHnNXvy10W0.k8viDx1tqSqY

 

Donderdag 1 oktober: nachttrein Utrecht -> Wenen

 

  

Utrecht CS                                                                                                    Daar gaan we ....

Om 17.00 uur stappen we op de InterCityExpress van Utrecht CS naar Keulen. Als we onze plaatsen willen innemen, zegt een man dat die plaats voor hem is gereserveerd. "Mooi niet", reageren we, wapperend met onze reserveringsbewijzen. De steward komt erbij en ziet dat de man gereserveerd heeft voor 6 oktober. Na het aanbieden van zijn excuses, verkast de man naar een andere stoel. Hoe kan iemand zich 5 dagen vergissen, vragen we ons af.

Rond 19.00 uur arriveren we in de avondschemering in Keulen. De nachttrein naar Wenen vertrekt pas om 22.00 uur, dus we hebben wat time to kill. Het station ligt aan het Domplein en we lopen een rondje om de Dom, die ongeveer net zo zwart is als de Porta Nigra in Trier. De winkels zijn open wat voor een gezellige drukte in de binnenstad zorgt. Leuke winkels en terrassen. Vooral die laatste zien er zeer uitnodigend uit. Bovendien hebben we nog ruimschoots de tijd om een glaasje witte wijn te nuttigen.

    

Hauptbahnhof Köln                                                  Het gezellige Domplein                                                Tekst spreekt voor zich

Daarna stappen we op de nachttrein naar Wenen. We slapen in een couchette voor 6 personen. De bovenste bedden zijn voor ons bestemd en we stoten een paar keer ons hoofd tijdens het opmaken van de bedden (dat moeten we dus zelf doen). Er ligt al iemand te pitten, maar 22.00 uur is voor ons wat aan de vroege kant. We duiken een leegstaande coupé in om nog een wijntje te drinken uit de plastic waterflesjes die we thuis met wijn hebben gevuld. Ja, wij houden overal rekening mee.

 

Vrijdag 2 oktober: overstap Wenen -> Budapest

O, what a night! Het is benauwd slapen in de bovenste bedden. Om de haverklap worden we wakker door het geschud of het piepen van de remmen als de trein stopt. Bovendien zijn we als de dood dat we uit de smalle bedjes donderen. Op ons verzoek spant de steward een netje tussen de bedden om de eventuele val op te vangen. Als we Wenen naderen rond 7.30 uur draagt de steward ons op om het beddengoed aan hem te geven en de bedden op te klappen, zodat hij ons ontbijt kan serveren. Even later zitten we met zijn zessen knie aan knie met een dienblaadje op schoot en eten zwijgzaam het eenvoudige ontbijtje op.

Het is goed 8.00 uur als we op het perron staan van station Wien-Meidling, een buitenwijk van Wenen. De trein naar Budapest vertrekt pas om 10.00 uur. We hebben 2 uur te overbruggen in een buurt waar weinig te beleven of te zien valt. Bij de MacDonalds drinken we koffie, checken onze e-mail en lopen vervolgens terug naar het station om op de trein naar Budapest te stappen.

Het landschap tussen Wenen en Budapest is opvallend vlak. Als we in de buurt van Budapest komen, zien we de eerste bergen. De grensstad Komárom ligt deels in Hongarije, deels in Slowakije. De beide stadsdelen en landen worden verbonden door de Elizabethbrug. Het Hongaarse deel ligt ten zuiden van de Donau. Daar gaat de trein even langs de Donau, die toch niet zo blauw is als men beweert. Maar wel schön.  

  

 Station Komárom                                                                                         Elizabethbrug  

  

    

Om 13.00 uur komen we aan op station Budapest-Keleti (foto's boven). Ons hotel ligt aan het Baross Plein, hetzelfde plein als het station, dus het is slechts een kwestie van oversteken. 

     

Baross City Hotel                                                                             De meeste kamers komen uit op het binnenplein

Na het inchecken gaan we even plat. We zijn nog geen dag onderweg, maar we zijn al bijna total loss. We laten ons echter niet kisten en een dik uur later zitten we in de Hop On, Hop Off-bus, dé manier om een goed beeld van de stad te krijgen. Het kaartje is 2 dagen geldig. Daarbij zitten allerlei vouchers waarmee je korting krijgt op diverse musea maar bijv. ook een gratis pilsje en kop goulash soep kunt scoren. Ook een boottocht over de Donau behoort tot de mogelijkheden. Vandaag laten we ons langs de belangrijkste bezienswaardigheden rijden, zodat we kunnen bepalen wat we morgen nader willen bekijken. Budapest (2 miljoen inwoners) is een zeer indrukwekkende metropool met schitterende gebouwen, prachtige gevels met ornamenten, pleinen, musea enz. enz. Te veel om op te noemen en te veel om in 2 dagen te kunnen zien.

  

De Grote Synagoge (tussen 1854 en 1859 in Moorse stijl gebouwd)                     Vissersbastion en Matthiaskerk

  

2 identieke gebouwen kort voor de Elisabethbrug over de Donau en naar de citadel        Zicht op Buda

Na de overall view van de stad vanuit de bus, hebben we wel trek in een pilsje. We stappen in Pest uit en gaan op zoek naar een café. Het kroegje accepteert geen euro's. Het barmeisje dat de pilsjes al had ingeschonken, gooit de glazen leeg. Een knul die aan de bar zit, legt uit waar we geld kunnen wisselen. We verontschuldigen ons bij het barmeisje en zeggen dat we zo terug komen. Bij de wisselkantoortjes staan lange rijen. Waarom zou je in de rij gaan staan als er pinautomaten zijn, dus trekken we HUF's (Hongaarse Forinten) uit de muur en keren terug naar het café. De knul trakteert ons op een pilsje omdat we terug zijn gekomen, zoals we hadden beloofd. We kletsen wat met elkaar, waarna we op zoek gaan naar een eettentje om een hapje te eten en wandelen terug naar ons hotel. 

Zaterdag laten we ons met de HOHO-bus afzetten bij de Donau. De rivier is ruim 3000 km. lang, ontspringt in het Zwarte Woud en mondt uit in de Zwarte Zee. Vanaf de Pest-zijde lopen we over de zgn. Kettingbrug, de oudste brug van Budapest (1849), naar het Buda-kasteel aan de Buda-zijde.

   

Op de kettingbrug hangen veel liefdesslotjes. Zouden de verliefde paartjes nog bij elkaar zijn?

Het kastelendistrict, het oudste en een van de mooiste delen van Budapest, is geen buurt waar je zo maar eventjes doorheen wandelt. Om te beginnen is het een behoorlijke klim naar de kasteelheuvel en het ommuurde kasteel. Je kunt met de kabeltram (de zgn. funiculaire) naar de burchttop, maar wij durven niet met dat trammetje tegen die steile helling op. Daarom lopen wij naar het kasteel, waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt op de stad en het Parlementsgebouw aan de andere kant van de Donau.

  

De kabeltram (funiculaire)                                                                         Stukje van de kasteelmuur

bloemen in de paleistuin 

  

Zicht op de Kettingbrug en op Pest vanaf kasteel Buda                                 We worden toegespeeld

Na het kastelendistrict wandelen we naar de neogotische Matthiaskerk met het kleurige leien dak en de grote toren die ook vanaf de Pest-zijde goed te zien zijn. In 1867 werd het Oostenrijkse keizerspaar Frans-Jozef en Elizabeth (Sisi) hier gekroond. Op het moment dat wij er zijn, is de kerk voor het publiek gesloten. Iets verderop ligt het Vissersbastion.  Waarschijnlijk komt de naam van de vissers die beneden in de Waterstad (Viziváros) woonden en hier hun vismarkt hielden. Het kan ook zijn dat de naam voortkomt uit het feit dat dit deel van de burchtmuur van oudsher werd verdedigd door de vissers van Buda. Het is geen vesting (bastion) maar een terras met sneeuwwitte natuurstenen muren, trappen, torens en arcaden.

  

De Matthiaskerk                                                                                     

  

Het Vissersbastion gezien van het plein bij de Matthiaskerk

Hierna vinden we dat we wel genoeg hebben gelopen. Het is prachtig weer, echt weer om een boottripje te maken. Tenslotte zit dat bij de HOHO-prijs inbegrepen. Bovendien loopt het al tegen het einde van de middag, dus hoog tijd voor een wijntje. Over de Elisabethbrug lopen we naar de aanlegsteiger, stappen op de boot, ploffen neer in een stoel en onder het genot van een koel glas witte wijn genieten we van het tochtje naar Margaretha-eiland, een parkeiland in de rivier, en terug. Na een uur staan we weer aan wal en vatten het idee op om de voucher voor het gratis pilsje in te gaan wisselen. Als we het café hebben gevonden, blijken wij niet de enigen te zijn die daar gebruik van maken. Op veel tafeltjes zien we vouchers liggen. Inmiddels zijn we alle schaamte voorbij en gaan gelijk door naar het restaurantje waar je gratis een kop goulashsoep op vertoon van een voucher kunt krijgen, want van drank krijg je wel trek. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, krijgen we een kop heerlijke soep voorgeschoteld.

 

Het Parlementsgebouw gezien vanaf de boot

Het is maar goed dat we een dag extra hebben geboekt voor deze stad. De stad heeft zo veel te bieden dat je er best een week voor uit kunt trekken en dan nog heb je niet alles gezien.

Budapest werd al door de Romeinen bewoond. Hongarije ontkwam niet aan de vernietigende veroveringstochten van de Hunnen en na hun inval verdween de oude Romeinse stad zo goed als volledig. Pas in de 10e eeuw kwamen de Hongaren op het toneel. Het land en vooral Buda kende een bloeiend tijdperk onder het bewind van koning Matthias Corvinus. De verovering door de Turken in de eerste helft van de 16e eeuw maakte een abrupt einde aan deze welvaartsperiode. Net als de Hunnen, verwoestten zij de stad nagenoeg volledig. Anderhalve eeuw later (1686) kwam de stad in Oostenrijkse handen en weer een eeuw later viel het land onder Habsburgs bewind. Bij de bevrijding van het Turkse juk werd Budapest voor de derde keer zo goed als vernietigd door een allesverwoestende brand. Na de wintergevechten in 1945 is de stad nogmaals met de grond gelijk gemaakt. Het land werd "bevrijd" en opnieuw bezet door de Sovjets, dezelfde Sovjets die verantwoordelijk waren voor de Hongaarse Opstand tegen het stalisnisme in 1956, die ze met bloedig geweld neersloegen.

 

Zondag 4 oktober: dagtrein Budapest -> Sibiu

Vandaag zitten we al vroeg aan het ontbijt, want de HOHO-reis must go on. Om 9.00 uur hoppen we op de directe dagtrein van Budapest (Hongarije) naar Sibiu (Roemenië). Althans dat denken we. Later blijkt de verbinding minder direct te zijn dan we denken.

Het landschap dat we vanuit de trein zien, kan ons niet echt boeien. Veel kale vlaktes waardoor af en toe een stroompje gaat, omgeploegde akkers, maisvelden en wat bossages. Erg saai. In Lökösháza, het laatste station in Hongarije, haalt de Hongaarse politie onze paspoorten door de scanner. Vervolgens tjoektjoeken we een klein stukje verder naar de Roemeense grens bij Curtici, waar de Roemeense politie onze paspoorten controleert en de conducteur onze treinkaartjes. In rap Roemeens maakt hij ons duidelijk dat de trein niet verder gaat dan Simeria, 4 haltes en 125 km. voor Sibiu. Als we vragen op welke manier we dan in Sibiu kunnen komen, werpt hij vertwijfeld zijn armen in de lucht. Even later komt hij ons meedelen dat we over moeten stappen. Tja, als de trein niet verder rijdt, lijkt ons dat voor de hand liggend. Enfin, we zetten onze horloges een uur vooruit en willen onze laatste Hufs gaan verbrassen in de restauratiewagen. Blijkt er verdorie helemaal geen restauratiewagen te zijn. Dit betekent dat we het de hele dag moeten doen met de mueslirepen, noten e.d. en zuinig moeten zijn op ons lauwe flesje water. Gelukkig maakt het Transsylvanische landschap e.e.a. goed. De e-reader kan in de tas en we genieten van het mooie landschap dat aan ons voorbij trekt. We komen door mooie dorpjes waar de trein kortstondig stopt, te kort echter om iets eetbaars te bemachtigen.

  

de poesta maakt plaats voor een steeds mooier wordend berglandschap

 

Om 17.00 uur hoppen we in Simeria uit de trein en lopen linea recta naar het loket om te informeren naar de trein naar Sibiu. Een uiterst onvriendelijke Roemeense zegt dat die rit vanwege spoorwerkzaamheden is geannuleerd en dat de eerstvolgende trein morgenvroeg om 04.35 uur gaat, waarna ze met een knal het loketraampje dicht smijt. M.a.w.: zoek het zelf maar uit. Daar staan we dan. Moeten we de nacht op dit smerige stationnetje doorbrengen of is er een alternatieve manier om in Sibiu te komen, waar een hotelkamer op ons wacht? We zijn stomverbaasd over de nonchalance, onwetendheid en gebrek aan medewerking van de Roemeense spoorwegbeambten.

Een taxichauffeur schiet ons te hulp. Voor € 5,- wil hij ons naar het busstation in Deva brengen (een plaatsje 15 km. terug waar we eerder met de trein door zijn gekomen). We hebben geen Lei (Roemeense munteenheid) om een buskaartje te kopen, dus wisselen we bij de taxichauffeur € 15,- waar we 60 Lei voor krijgen, genoeg voor de busrit. Eindelijk een beetje mazzel want om 18.00 uur vertrekt de bus en een kwartier later is het hop on the bus again. Na een rit van 120 km. komen we om 20.00 uur aan in Sibiu. Uiteindelijk op hetzelfde tijdstip wanneer we wel met de trein hadden kunnen gaan.

  

Station Sibiu                                                                                           Ook hier veel zwervers en bedelaars(ters) 

Sibiu kent een bovenstad en een benedenstad. Het is een kwartier klimmen van het station naar Hotel Imperatul Romanilor in de bovenstad. Intussen sterven we van de honger, want we hebben de hele dag nauwelijks gegeten en gedronken. We kieperen ons koffertje op de chique hotelkamer met zowaar 2 badkamers en gaan een hapje eten op de Grote Markt, Piatja Mare, het centrale plein.

Nadat we deze overheerlijke salades (Gon een gemengde salade met kip, ik een zalmsalade) ons goed hebben laten smaken, lopen we nog een uurtje door het prachtige middeleeuwse stadje en duiken om 23.30 uur ons bed in.

 

Maandag 5 oktober: dagtrein Sibiu -> Brasov

  

Na een prima ontbijt lopen we al vroeg door de ca. 150.000 inwoners tellende stad. De volgende trein vertrekt om 11.50 uur dus we moeten Sibiu in vogelvlucht verkennen. We maken een wandeling langs de oude vestingmuren, door smalle straatjes en het plein van de goudsmeden. Op de Grote Markt staat de RK-kerk Biserica Romano-Catolica, een prachtig barok gebouw waar we ook een vluchtige blik in werpen. Via een passage onder de Raadtoren kom je op de Kleine Markt en het Huet-plein dat gedomineerd wordt door de Evangelische kathedraal. Liefhebbers van kerken kunnen hun hartje ophalen in Roemenië want het kleinste gehucht heeft er vaak al drie.Het straatje waaraan Hotel Imperatul ligt (foto links), komt uit op de Grote Markt (foto rechts). Door de hele stad wapperen Hornbach-vlaggen i.v.m. de a.s. opening van een vestiging van deze bouwmarktketen. Ook voor het hotel.

Sibiu, in het Duits Hermannstadt, is een van de mooiste steden van Roemenië. Het  werd in 1192 gesticht door Duitse kolonisten. Na een verwoesting door de Turken in 1241 werd de stad door de Tartaren zwaar ommuurd. Het Saksische karakter is goed bewaard gebleven. In de kiosken ligt bijvoorbeeld nog steeds de zgn. Hermanns Zeitung.

In 2007 was Sibiu (Hermannstadt) de Culturele Hoofdstad van Europa, getuige dit putdeksel.

 

  

toren in de vestingmuur                                                                                het huis van de steenhouwer en zijn gereedschap

  

RK-kerk aan de Grote Markt                                                                                                     Evangelische kathedraal aan het Huet-plein

   

binnenhofje                                                                                                                         steeg

Dan is het hoog tijd om naar het station te gaan om op de trein van 11.50 uur naar Brasov te stappen. Onderweg komen we langs een groentewinkel waar de groenten mooi uitgestald liggen.

Hadden we gisteren zowat de hele treinwagon voor ons alleen, vandaag zit de trein afgeladen vol. Bij elk piepklein stationnetje waar slechts een handjevol huizen staat stopt de trein, soms zelfs in the middle of nowhere op een kruispunt van landwegen. Ongeveer 150 km. verder en 4 uur later, arriveren we in Brasov.

Het is 3,5 km. naar het hotel. Voor oudere meisjes is het iets te ver om er met bagage naartoe te lopen. We nemen bus 51 (2 Lei p.p. = € 0,50) naar Hotel Casa Wagner, dat ligt aan het Piata G. Enescu, een sfeervol plein in het hartje van de oude stad.

  

station Brasov                                                                                          Hotel Casa Wagner

Na het inchecken lopen we door het gezellige centrum. Net als in Sibiu zijn ook hier veel mooie winkels en opvallend veel schoenwinkels. Jammer dat het af en toe regent. Was het gisteravond om 19.00 uur nog 22 graden, vandaag om dezelfde tijd is de temperatuur gedaald naar 17 graden. We besluiten de dag met het eten van een pizza (natuurlijk een wijntje erbij) en gaan op tijd naar bed want we moeten morgen weer vroeg uit de veren.

 

    

Gaastrafiliaal in Brasov                                                Folklore                                                                    Eetkarretje

 

Dinsdag 6 oktober: dagtrein Brasov -> Boekarest

Brasov (ca. 250.000 inwoners) is aan drie zijden omgeven door bergen, de Zuidelijke Karpaten en wordt gekenmerkt door een pracht aan gotische, barokke en renaissance architectuur.  Vandaag hebben we iets meer tijd om een rondje Brasov te doen. We volgen een aanbevolen wandeling langs de vestingmuren en langs diverse bezienswaardigheden (veel kerken, hoe kan het ook anders).

  

De wandeling begint op het centrale plein dat omgeven is door koopmanshuizen met rode daken (foto links). In het midden van het plein staat het oude stadhuis uit 1420 waar tegenwoordig het historisch museum in is gevestigd (foto rechts).

   

We lopen verder langs de vestingmuren (foto links) waar de zgn. Witte Toren (foto rechts) en Zwarte Toren staan (geen foto). In het verleden deden beide torens dienst als uitkijkpost. In werkelijkheid is de zwarte toren niet zwart, maar dankt die naam aan een zware brand tengevolge van een blikseminslag.

Via de Catherine-poort, de enige originele toegangspoort uit de middeleeuwen, lopen we de vesting weer in (foto boven). We komen langs de synagoge en nemen binnen een kijkje (foto's onder). De Joodse gemeenschap in Brasov telt ongeveer 300 leden.

  

Via een steegje lopen we door oude straatjes om tenslotte bij de gotische Zwarte Kerk uit te komen. De kerk moet een indrukwekkend interieur hebben, maar omdat hij gesloten is, hebben we daar niets van gezien. De kerk staat aan het plein, waar onze wandeling is begonnen. 

Vanuit Brasov kun je een uitstapje maken naar het vlakbij gelegen Bran, bekend om het kasteel van Dracula dat ontsproten is aan de fantasie van de Ierse schrijver Bram Stoker. Het ligt midden in de Karpaten en Transsylvanië. Wij zijn daar totaal niet in geïnteresseerd en hebben dat bewust overgeslagen. Het kasteel schijnt jaarlijks een half miljoen bezoekers te trekken.

Kasteel van Bran 

Na dit leuke rondje Brasov, is het tijd om ons richting station te begeven, want om 14.15 uur vertrekt de trein naar Boekarest.

De in nevelen gehulde Transsylvaanse Karpaten, de naaldwouden en huizen doen Oostenrijks aan. Daar houdt de vergelijking zo ongeveer wel op want over het algemeen is Oostenrijk stukken schoner en zien de huizen er minder verwaarloosd uit. Iets voorbij Campina (geen melkfabriek) gaat het berglandschap geleidelijk over in heuvels om gaandeweg steeds vlakker te worden à la Hongarije.

    

landschap gezien vanuit de trein naar Boekarest

Om 17.00 uur arriveren we in Boekarest. In de trolleybus naar ons hotel, slaat de schrik ons om het hart. Het is een grauwe, vieze stad met verwaarloosde gebouwen en allemachtig veel verkeer. Vanaf het hotel is het zo'n 15 minuten lopen naar het oude centrum.  We storten ons in het avondleven van de binnenstad, wat tot onze grote verrassing zeer sfeervol is. De smalle straatjes in het voetgangersgebied zijn vergeven van de terrassen en restaurantjes, die op een doodgewone dinsdagavond allemaal goed gevuld zijn.  Nadat we een Mexicaanse hap en een wijntje achter de kiezen hebben, lopen we terug naar het hotel. Zien we toch een affiche waarop voor zaterdag 10 oktober a.s. een concert van BZN staat aangekondigd. Potverdorie, dat we dat moeten mislopen!

   

Gara de Nord, Boekarest                                                                      Hotel Tempo

 

Woensdag 7 oktober: nachttrein Boekarest -> Istanbul

Tussen de twee wereldoorlogen werd de miljoenenstad Boekarest "Klein Parijs" (Micul Paris) of "Parijs van het Oosten" genoemd omdat de stad in die tijd erg elegant was. Sindsdien is echter een groot deel van het historisch centrum verwoest of beschadigd. Eerst in de Tweede Wereldoorlog, later door de aardbeving van 1977 en niet in het minst door de politiek van systematisering onder Nicolae Ceauseccu, waarvoor hele stadsdelen moesten wijken.

Voor de middag lopen we de benen onder onze kont vandaan naar het Plein van de Revolutie en het Ateneul, dat aan hetzelfde plein is gelegen. Op en rond dit plein vond de revolutie plaats waarbij het regime van Ceausescu omver werd geworpen. Vanaf het balkon van het gebouw van de communistische partij sprak Ceausescu op 21 december 1989 een menigte toe die zich geleidelijk tegen hem richtte. Ceausescu vluchtte per helikopter vanaf het dak, maar werd later gepakt en na een kort proces geëxecuteerd. Dit betekende meteen het einde van het communistisch regime. 

  

Plein van de Revolutie                                                                        Ateneul (concertgebouw aan het plein)

We lopen echter verkeerd en de tijd dringt om de bus naar het station te nemen. Als we via een andere route teruglopen naar ons hotel om de bagage op te halen, doorkruisen we wat wij maar Upper Bucaresti noemen, waar hotels als het Hilton, dure winkels als Gucci, Louis Vuiton en Burberry zijn gevestigd. Stom toevallig komen we ook nog langs het Plein van de Revolutie en het Ateneul (Concertgebouw). Maar we moeten opschieten. Het verkeer raast rijen dik door de stad en neemt het niet zo nauw met de verkeersregels. We zien bedelaars, snuivende junks en nog meer ellende. 

  

Universiteitsstudenten hebben pauze                                                             Vlakbij het universiteitsplein is een boerenprotest gaande

Als we onze bagage hebben opgehaald, sjezen we naar de bushalte. Om 12.05 staan we daar. Allerlei bussen komen langs, maar die van ons komt pas om 12.20 uur. Vanwege het chaotische verkeer duurt de busrit langer dan op de heenweg. We zitten op hete kolen want om 12.50 uur vertrekt de trein. Als we die missen, schuift ons hele programma een dag op, want er gaat slechts 1 trein per dag naar Istanbul. 2 Minuten voor vertrek, rennen we de stationshal door naar het perron waar de trein klaar staat. De stationscheffin staat op het punt op haar fluitje te blazen. Zij maant ons op te schieten als wij wild gebarend en hijgend aan komen rennen. Pff... dat was op het nippertje.

Hoe verder we zuidoostelijk reizen, hoe aftandser de treinen worden, maar wat zijn we blij dat we de trein hebben gehaald. De komende uren kunnen we lekker uitrusten, want we zijn knap moe van het racen tegen de klok. Bij Giurgiu aan de Roemeens/Bulgaarse grens vindt naast de paspoortcontrole een grondige inspectie plaats van de trein. Luiken in de toiletten en het gangpad worden open gemaakt en gecontroleerd (illegalen, verboden middelen??)

  

we reizen duidelijk 2e klas                                                                           er zit niets in, dus het luik kan weer dicht

Dan moet de Roemeense locomotief vervangen worden door een Bulgaarse. Dit duurt een hele tijd, waarna we eindelijk Bulgarije binnen treinen, waar voor de zoveelste keer de kaartjes worden gecontroleerd. De conductrice bevestigt dat we vanaf Gorna Orjahovica tot Dimitrovgrad, een afstand van ca. 165 km., per bus worden vervoerd i.v.m. werkzaamheden aan het spoor. Dat die kans bestond, wisten we in dit geval al voor vertrek, dus het komt niet als een complete verrassing.

  

Bij elk Roemeens station zien we zwerfhonden.

Vlak na de Roemeens-Bulgaarse grens, gaat de spoorbrug over de Donau. Ondanks de nevel, oogt het heuvelachtige Bulgaarse landschap stukken vriendelijker en vooral verzorgder dan de kale Roemeense vlaktes. Hetzelfde geldt voor de dorpjes en het plattelandsleven.

  

 spoorbrug over de Donau                                                                          paard en wagen wordt veel gebruikt

   

het in nevelen gehulde heuvellandschap van Bulgarije

Als we om 18.45 uur aankomen in Gorna Orjahovica, staat er een bus klaar die ons in 3 uur naar Dimitrovgrad brengt. Jammer dat het snel donker wordt, waardoor we niets van het landschap zien. Dan maar een tukkie doen. In Dimitrovgrad hebben we anderhalf uur tijd voordat de trein naar Turkije vertrekt. Omdat er weer geen restauratiewagen aanwezig was, rammelen we van de honger. Voor € 6,- p.p. eten we een bord spaghetti en drinken een glas wijn. Spotgoedkoop, vinden we. Een glas wijn kost 2,8 Lev (€1,40). Ach, dan nemen we er nog maar een. Misschien slapen we dan beter.

Rond 23.00 uur stappen we op de trein en vernemen dat de nachttrein helemaal niet all the way to Istanbul gaat. Inderdaad, werkzaamheden aan het spoor onder de Bosporus die al jarenlang aan de gang schijnen te zijn. Vanaf Kapikule aan de Turkse grens zet de Turkse spoorwegen bussen in. Ook hiervan wisten we van tevoren dat die mogelijkheid bestond, maar omdat we onderweg ook andere verhalen over dit traject hadden gehoord, hoopten we stiekem dat we een nacht door konden pitten. Enfin, de Bulgaarse douanecontrole neemt ruim 1 uur in beslag. Weer worden alle luiken en ruimten geïnspecteerd, de paspoorten worden ingenomen en even later weer teruggegeven. Eenmaal de Turkse grens gepasseerd, moeten we ons paspoort en visum tonen, de bagage gaat door de scanner en om 02.00 uur vertrekken we eindelijk met een luxe touringcar naar Istanbul.

  

Wachten op de trein in Dimitrovgrad                                                              Station en douanekantoor Kapikule

 

Donderdag 8 oktober: aankomst Istanbul

Van slapen is niet veel gekomen. Om 06.00 uur staan we op station Istanbul Sirkeci, ooit het eindstation van de Oriënt-Express. Het regent pijpenstelen. Als een stel verzopen katten komen we in het donker aan bij Hotel Golden Horn. Blijken er in de wijk Sirkeci 2 hotels met dezelfde naam te zijn. Op naar het andere, maar daar kunnen we pas om 14.00 uur inchecken. Wel kunnen we onze bagage in het hotel achterlaten. 

    

Station Istanbul-Sirkeci                                                                               Hotel Golden Horn  

Het hotel ligt zeer gunstig t.o.v. de Blauwe Moskee, Aya Sofia en het Topkapipaleis. Om 08.00 uur lopen we (ongewassen, getverderrie!) in de regen naar de Blauwe Moskee. oftewel Sultanhmet Camii. De moskee met zijn 6 minaretten dankt de naam aan de blauwe tegels, afkomstig uit het stadje Iznik, aan de binnenkant. De moskee blijkt echter pas om 08.45 uur haar deuren te openen. We gaan ergens een kop koffie drinken met een bagel erbij. Zodra het droog is (wat het de rest van de dag blijft) keren we om 09.30 uur terug naar de moskee, waar intussen een kilometerslange rij voor de ingang staat. Na een kwartiertje meeschuifelen, besluiten we morgen een nieuwe poging te wagen. 

De Blauwe Moskee (Sultanahmet Camii)

  

in de rij voor de Blauwe Moskee                                                                  bonte kraai

We steken het plein over en gaan naar de Ayasofya. Ook daar staan busladingen toeristen te dringen om binnen te komen, maar uiteindelijk schiet het redelijk op. Binnen breek je je nek over de fotograferende toeristen en de helft van het interieur staat in de steigers. De Ayasofia is ooit gebouwd als een Byzantijnse kerk. Daarna werd het een moskee en tegenwoordig is het een museum. Binnen zijn mooie mozaïeken en de koepel op 55 meter hoogte is zeer imposant. 

  

de koepel                                                                                                        de koepel gezien vanaf de bovengalerij 

  

 het is een beetje donker binnen                                                                                                     Mozaïek

Vanwege het gekrioel van mensen, staan wij na een klein uur weer buiten. Het is pas 11.00 uur en we moeten de tijd vullen tot 14.00 uur. Op naar Kapali Carsi, oftewel de Grand Bazaar, een grote overdekte markt. Op een gebied van 31 hectare zijn meer dan 4000 winkeltjes, 65 straten, 18 poorten en veel restaurants, moskeeën, fonteinen en theehuizen.

 

Toegangspoort naar de Grand Bazaar                                                          Zo maar een straatje binnen de Bazaar

 

straatbeeld

Tegen 14.00 uur kuieren we naar ons hotel. (Gon sjouwt zich een breuk aan de kussenhoezen die ze voor haar televisiebank heeft gekocht.) Inmiddels is de hotelkamer beschikbaar. We duiken onder de douche, wassen ons haar en gaan een uurtje languit gestrekt op bed liggen. Dan hebben we wel weer zin om op pad te gaan. Het hotel ligt in een zeer leuke beurt met allerlei winkeltjes, veel restaurantjes enz. Bij de ene tent drinken we een glaasje wijn, eten lekkere kebab bij de andere, waarna het wel mooi is geweest voor vandaag.

Ondanks alle vermoeidheid tengevolge van een nagenoeg slapeloze nacht, genieten we met volle teugen van deze indrukwekkende, geweldig mooie en sfeervolle stad. Er is zo veel te zien én te horen (bijv. de imams die op gezette tijden oproepen tot het gebed).

Kortom: een en al Turkish Delight !

    

Prachtige etalages met allerlei Turkse heerlijkheden

 

Na een goede nachtrust, staan we vrijdag zo fris als een hoentje op. Een traditioneel Turks ontbijt bestaat uit olijven, tomaten en komkommer maar het ontbijtbuffet in het

hotel is zeer overvloedig uitgebreid met yoghurt, roerei, gebakken en gekookte eieren, salades, fruit en veel zoetigheid. Te veel om op te noemen en om te laten zien. Wel heerlijk om de dag zo te beginnen.

  

Het ontbijtbuffet. Wel iets anders dan een bruine boterham met kaas.

 

Van het hotel is het maar een klein stukje lopen naar de Galatabrug over de Gouden Hoorn. De brug is vooral bekend om de vissers die er dagelijks wat proberen te vangen. Onder de brug zijn restaurantjes.

  

Bij de Galatabrug liggen de boten aangemeerd waarmee je een tocht over de Bosporus kunt maken. Daar hebben we met dit mooie weer wel zin in. Bovendien krijg je vanaf het water weer een totaal ander beeld van de stad. De boottocht duurt anderhalf uur. We zien veel moois voorbij komen, maar we hebben meer oog voor de mensen die druk doende zijn met selfies en selfiesticks, die je op praktisch elke straathoek of van straatventers kunt kopen. Het is bijna ziekelijk om te zien hoe mensen met zichzelf en hun camera bezig zijn. Het heeft ons in ieder geval enorme lachbuien bezorgd.

  

Lachen naar jezelf                                                      even opzij                                                              zou hij gelukt zijn?

  

Nog een moskee                                                      Kasteel van Roemelië                                                  Zee van Marmara

 

  

Tijd voor een (mier)zoete snack                                                                        Yeni-moskee

Na het boottripje eten we durum en drinken een kop koffie op het plein bij de Yeni-moskee ook wel Nieuwe Moskee genaamd.Een sterke kruidengeur prikkelt onze neuzen en we gaan op de geur af. Blijkt dat bij de moskee de ingang naar de Kruidenbazaar is, oftewel de Egyptische Bazaar. Zo komen we onverwachts in een soukachtige omgeving terecht.

   

Na anderhalf uur door smalle straatjes te hebben geslenterd, weten we niet meer waar we zijn. We willen uit de mierenhoop en komen uiteindelijk uit bij de toegangspoort naar de Universiteit van Istanbul. Dat schijnt ook een bezoek waard te zijn, maar daar hebben we nu geen puf meer voor.

De toegangspoort naar de Universiteit van Istanbul

 

Ter oriëntatie richten we ons op de minaretten van de Blauwe Moskee om richting hotel te gaan. We belanden in een duur ogende wijk met zijstraatjes die zicht op de Zee van Marmara bieden. Dan zien we de tram. Omdat de tram vlakbij ons hotel een halte heeft, hoeven we hiervandaan slechts het tramspoor te volgen. Piece of cake.

De dag is al weer voor een groot deel voorbij. In het hotel frissen we ons even op en gaan vervolgens "ons" buurtje in voor het broodnodige glaasje wijn en ons laatste avondmaal in Istanbul. En omdat het de laatste avond is, geven we iets meer uit dan normaal (150 lira inclusief een fles wijn). De chef raadt ons een speciale kebab met verse groenten aan, die in een aardewerken kruik in de oven is bereid en buiten aan de tafel met veel show boven het vuur kapot wordt getikt, waarna de hap in een schaal wordt opgediend. 

  

Show time                                                                                        Proost

 

Zaterdag 10 oktober: KLM-vlucht Istanbul -> Amsterdam

Voordat het dolmus-busje ons om 13.00 uur komt ophalen om naar het vliegveld Atatürk te brengen, kunnen we mooi nog even het Topkapipaleis bezoeken, bedenken we. Bij de ingang van Gülhanepark volgen we het bordje Topkapimuseum. We betalen entree en lopen de poort door. Links bevindt zich het Paviljoen van de Keramische Kunsten, waar we even binnen wippen.

  

Paviljoen van de Keramische Kunsten aan de buitenkant

   

 en binnen is er nog veel meer moois te bewonderen                                             gerestaureerde mihrab uit 1432

 

Rechts van de ingang staat het Archeologisch Museum met vondsten uit de Griekse en Romeinse tijd. Dan zal daar achter het paleis wel zijn, vermoeden we. Maar nee, het loopt hartstikke dood. Dan maar een rondje museum met sarcofagen (waaronder die van Alexander de Grote), busten en nog meer oud steen. Erg indrukwekkend allemaal, maar daar kwamen we niet voor. 

      

                                      op de sarcofagen zijn lieflijke en minder lieflijke tafereeltjes aangebracht                            Sappho, dichteres van Lesbos

We willen het paleis zien, verdorie. Helaas ontbreekt de tijd om nog naar het Topkapi op zoek te gaan, want over een uur komt het busje en we willen nog zo'n leuke Turkse hanglamp voor in de gang thuis kopen.In 3 winkels vragen we naar de prijs van een lamp. De prijzen variëren en natuurlijk is iedereen bereid te zakken. We gaan terug naar de eerste winkel want die was het goedkoopst en daar weten we nog wat van de prijs af te halen. Voor omgerekend  € 35,- hebben we een leuke lamp weten te bemachtigen. En dan zijn de lira's helemaal op. En wij ook!

Het dolmus-busje pikt ons om 13.00 uur op bij het hotel en zet ons om 14.00 uur af bij het vliegveld. Nog een uurtje of 3 vliegen en dan zit de reis erop.

We kunnen terugblikken op een avontuurlijke, boeiende en vermoeiende reis. In eerste instantie ging het om de treinreis op zich en dat is, op een paar tegenvallers na, de moeite waard geweest. We hebben door zeer wisselende landschappen gereisd, leuke mensen ontmoet, m.n. op het traject Boekarest-Istanbul dat we met een leuk gezelschap hebben afgelegd.

Van Budapest waren we erg onder de indruk en vinden we zeker de moeite waard om nog eens te bezoeken. Het absolute hoogtepunt was echter Istanbul. Daar gaan we beslist nog eens naartoe, want we hebben maar een fractie gezien van deze 14 miljoen inwoners tellende stad met een oppervlakte van 5353 km² (Ter vergelijking: Nederland heeft een oppervlakte van 41.500 km²)

We zijn 10 dagen verstoken geweest van nieuws. Pas op Schiphol horen we dat er vanmorgen, terwijl wij ontspannen in Istanbul rondliepen, in Ankara een aanslag is gepleegd op het moment dat een vredesmars op het punt stond te beginnen. Daarbij zijn bijna 100 doden gevallen.

 

 boven de wolken gaat de zon onder 

 

 Alle foto's zijn hier te zien: 

 https://myalbum.com/album/Mua7OU3DGxpS