Zaterdag 14 februari: traject Mojácar -> Villaricos (20 km.)

Tot onze verrassing kregen we extra korting op de camping vanwege het langer dan geplande verblijf. I.p.v.€ 13,50 hebben we € 12,- per nacht betaald, dus de eindafrekening viel nog enigszins mee. Op de valreep komt Bea met Botas en Brownie (vader en moeder van Luna) langs om afscheid van ons te nemen. Hierdoor vertrekken we pas om 12.00 uur van de camping. 

Het familieportret: v.l.n.r.  vader Botas, dochter Luna, moeder Brownie

Bij de Mercadona slaan we wat voorraad in, tanken diesel en gas bij de Repsol in Vera en rijden vervolgens all the way to Villaricos. Het vrije leven kan weer beginnen! Er staan 12 campers, later op de dag groeit het aantal uit naar 23, voornamelijk Engelsen en Duitsers, slechts 2 Nederlanders. De zon schijnt maar het waait stevig.

Zaterdagavond: een mooie zonsondergang die het strand in een rode gloed hult

Villaricos is een traditioneel Spaans visserdorpje. Het dorp heeft zowel aan de zuidkant als aan de noordkant een haventje, die door een promenade met elkaar zijn verbonden. Op zondag is er markt, een van de leukste en meest authentieke in de omgeving. De gedoogplek ligt aan de monding van de Rio Almanzora, waar veel vogels zijn te spotten. Je moet er alleen niet met een hond gaan kijken, want de sternen en aalscholvers zijn zo verdwenen. Eerder deze week hebben we in de lagune bij Vera een paar flamingo's gezien.

  

Haventje aan de zuid-  en noordkant van Villaricos. 

Maandag is het 20 graden. We besluiten nog een dag te blijven, want op 5 campers na, is iedereen vertrokken. Lekker rustig, denken we, maar in de loop van de middag loopt het weer vol. Leuk is wel dat Grenzeloos, die we 2 jaar geleden voor het laatst in Portugal hebben gezien, erbij is.

 

Dinsdag 17 februari: traject Villaricos -> Huércal-Overa (42 km.)

Wat wind betreft zijn we wel wat gewend, maar vandaag is het bar en boos. Daarbij is er regen voorspeld, dus lijkt het ons wel wat om van de kust af te gaan. In Huércal-Overa is een gratis cp met loos- en tapmogelijkheid. De voor campers bestemde plaatsen zijn petieterige parkeervakken, die bovendien erg aflopen. Dus wij planten de MD elders op het immense parkeerterrein om een beetje recht te staan.

Het is een aardig stadje, alleen minder leuk als het regent. In de plensregen lopen we naar de kerk in het hart van het oude centrum. Helaas blijven de kerkdeuren voor ons gesloten, dus we kunnen hem niet vanbinnen bezichtigen. Langzaam maar zeker sluiten de winkels hun deuren. Gelukkig is er nog een barretje dat geopend is, waar we een cortado drinken. Tot we eruit geknikkerd worden. Het is 14.00 uur, dus sluitingstijd. Gelukkig is het even droog als we terug naar de camper lopen. Niet van lange duur, want het heeft praktisch de rest van de middag geregend. Overigens is dit pas de 2e regendag die we dit jaar hebben.

  

Iglesia Parroquial de la Ascuncion                                                        Casa Consistorial (het gemeentehuis)

 

Februari is de maand van de amandelbloesem. We hebben al veel boomgaarden met amandelbloesem gezien. Deze eenzame boom op een boerenerf vonden we wel wat hebben. 

 

 

 

Woensdag 18 februari: traject  Huércal-Overa -> Los Narejos (161 km.)

Doel voor vandaag is Totana, een Moors stadje aan de voet van de Sierra Espuña. Hoewel de Camperstop Sierra Espuña zeer mooi is gelegen, vinden we het te ver van de stad verwijderd. Het is met 14 graden en een straffe wind geen doen om de 4 km. naar de stad af te leggen. Heen zou nog te doen zijn, maar terug is het voortdurend klimmen. We betwijfelen of onze conditie daar goed genoeg voor is. Bovendien is er op de cp slechts 1 plek vrij, waar we echter nauwelijks in kunnen parkeren. Na enig beraad, besluiten we weg te gaan en door te rijden naar Los Narejos, beter bekend als Los Alcázares, waar de soloclub nog steeds staat, evenals Antoinette en Bert. Verder nog wat bekenden die we zo hier en daar wel eens tegenkomen. Het is weer volle bak daar en wij staan letterlijk op straat. Onderweg hadden we al gehoord dat de stranddouches zijn afgesloten. Dit komt de verkoop van flessen water ten goede, want de diverse winkels kunnen de 8 liter flessen niet aangesleept krijgen. Deze schijnen regelmatig uitverkocht te zijn.

  

wij staan op straat en onze vriend Grenzeloos is inmiddels ook gearriveerd

Vrijdagmorgen is er een hoop reuring in het kamp, want  op het hek van het grote parkeerterrein zijn borden opgehangen die de komst van een officiële cp aankondigen. Naast het wc-gebouwtje zijn mannen druk in de weer met de aanleg van een loosplek voor toiletcassettes. 's Morgens begonnen, 's avonds bijna klaar. Ook het gaas om het terrein is verwijderd. Al met al wordt er voor Spaanse begrippen met een ongekende voortvarendheid gewerkt. Je zou bijna denken dat er haast bij is. Het is geen gemeentelijk initiatief maar een privéonderneming. Over prijzen wisten de mannen niets te zeggen. Waar zullen de overwinteraars die hier maanden aan een stuk staan volgend jaar neerstrijken? 

  

's morgens hangen er borden en wordt een begin gemaakt met de loosplek

  

rond het middaguur is het metselwerk klaar en aan het eind van de middag is alles gestuct en betegeld

 

Zaterdag 21 februari: traject Los Narejos -> Punta Prima (40 km.)

We zijn weer helemaal bijgepraat met vrienden en kennissen, dus kunnen we wel verder. Ongelooflijk wat een praatjes er rondgaan op zo'n kamp. En omdat onze generator stuk is en het bewolkt is, moeten we ook een eindje rijden om de accu's weer wat te vullen. We nemen een kijkje in Punta Prima. In LA hoorden we dat je er weer kunt staan. In 1999 zijn we hier ooit per toeval beland en vonden het toen al een leuk plekje. Daarna zijn we er nooit meer geweest.  Aan de noordkant van Punta Prima staan een stuk of 10 campers. Aan de zuidkant, waar wij staan, staat  al een Duitse camper met een leuk jong stel. Later komt er nog een Spanjaard bij en aan het eind van de middag nog eens 2 Duitsers. Jammer, want nu staat het terreintje behoorlijk vol.

 En we hebben een fraai uitzicht op zee.

 

Maandag 23 februari: traject Punta Prima -> El Campello (85 km.)

Het belooft 21 graden te worden, een van de warmste dagen tot nu toe. Goedgemutst gaan we op pad naar Carabassi. Daar puilt het uit van de campers. Geen plaatsje meer vrij. Als je ziet hoe sommigen zich geïnstalleerd hebben, ga je je bijna schamen om in een camper te rijden. Spanjaarden die naar het strand willen, kunnen hun auto's niet eens meer parkeren. Dankzij een Duitser die weigert zijn Smartje, dat de doorgang behoorlijk blokkeert, aan de kant te zetten, komen we het terrein niet af. Na 5x steken is Jan het zat, stapt woedend de wagen uit en dreigt de Smart te rammen als hij hem niet uit de weg zet. Het heeft effect. Gisteren zei een Nederlander die in Duitsland woont nog tegen ons, dat hij zich tegenwoordig schaamt om met een Duits kenteken te rijden. We kunnen ons daar iets bij voorstellen.

Kom, dan rijden we door naar San Juan. Eenmaal daar aangekomen, blijkt ons geliefde plekje niet meer toegankelijk te zijn voor campers, dus die plaats kunnen we voor de toekomst ook afschrijven. Inmiddels zijn we behoorlijk chagrijnig aan het worden. Als we om 15.00 uur eindelijk in El Campello bij de benzinepomp arriveren, verdwijnt ook nog eens de zon achter de wolken. Dit is zo'n dag waarop je je afvraagt wat er nog zo leuk is aan camperen.

 

Altijd weer leuk een kudde voorbij komende schapen

Dinsdag is het een zonnige, maar ook weer een winderige dag (17 graden). Nadat we een wandeling naar het haventje hebben gemaakt en via de boulevard terug zijn gelopen, kunnen we buiten uit de wind een boek lezen. Net als gisteren komt er om 15.00 uur bewolking opzetten. We krijgen onverwachts bezoek van Frans en Gerda (Camperco van het camperforum), die hier op de nieuwe CP staan. Leuk om met elkaar kennis te hebben gemaakt en weer wat gezichten achter forumnamen te kennen. 

Het is duidelijk dat veel mensen weer op de terugweg zijn. De meesten willen met Pasen thuis zijn. Dat verklaart waarschijnlijk de grote drukte overal. Herhaaldelijk komen we mensen tegen die we al eerder hebben getroffen, zowel dit jaar als ook in voorgaande jaren. Ook hier in El Campello. Ergens onderweg hadden we al gehoord dat iemand in Los Alcázares beboet was vanwege het legen van zijn cassette. Het bedrag varieert, maar de hoogste boete zou volgens zeggen € 250,- zijn geweest. De persoon om wie het gaat, staat ook hier en lacht daar hartelijk om. Hij heeft helemaal geen boete gehad. En zo circuleren er nog wat sterke  verhalen. Alles van horen zeggen, dus het advies: geen aandacht aan schenken. 

 

  

 haventje El Campello                                                            het begin (of het einde?) van de boulevard

Het is al weer een poosje geleden dat we uit eten zijn geweest. Dinsdagavond zijn we naar een trendy ingericht Chinees restaurant gegaan, dat hier om de hoek ligt. We nemen het goedkoopste menu: 22 euro voor 2 personen inclusief een fles wijn. Zo lekker hebben we nog nooit Chinees gegeten, althans in Spanje niet. Vooraf, na een lekkere loempia, een heerlijke seafood salad; het hoofdgerecht bestond uit kip kerrie en pittige biestukreepjes met nasi en bami (niet zo'n slappe hap als doorgaans bij de Chinezen hier). Nagerecht naar keuze (we hebben voor de koffie gekozen). Dit is de beste Chinees waar we ooit zijn geweest. Alles perfect op smaak, we hoefden er zelf niets aan toe te voegen. Meestal vinden we Chinees eten flauw en wee en brengen het op smaak met sambal enz., maar dat was nu totaal overbodig. Jammer dat de porties wat klein waren, want we hadden nog wel meer gelust.

 

Donderdag 26 februari: traject El Campello -> El Saler (194 km.)

We zeggen de Nederlanders in El Campello gedag (van de 12 campers staat er slechts 1 verdwaalde Duitser tussen) en rijden naar El Saler. Op Platja de La Garrofera staat 1 Engelse camper, op het open stuk links van Hotel Sidi Saler staan er 5. Gezien de drukte tot nu toe, hadden we het voller verwacht. Niet dat we het erg vinden, want we houden juist van rustige plekken. En dan zijn we weer eens behoorlijk omgereden, omdat we bij Sueca de afslag hebben gemist. We dachten slim te zijn door bij Sollana een zeer smal weggetje dat dwars door de delta voert, te nemen. Dat bleek toch een verkeerde inschatting te zijn geweest, want we hebben minstens 20 km. te veel gereden. Daardoor hebben we weer wel hele kolonies blauwe reigers en kleine zilverreigers gezien.

De Engelse camper is vanmorgen in alle vroegte vertrokken, zodat we het hele terrein voor onszelf hebben tot later op de middag er nog een Nederlander arriveert, die overigens aan het eind van de middag weer vertrekt. Het is een graad of 20, harde wind, maar uit de wind is het goed toeven. Boekje erbij...

 

Zaterdag 28 februari: traject El Saler -> El Grau de Castillon (132 km.)

Vannacht stonden we helemaal alleen. Toen we weg wilden rijden vanmorgen, kwam er een Nederlander aan, die ons aanhield met de vraag of je hier kon overnachten. Ja hoor, geen probleem gehad, antwoorden we. Wel veel auto's met mannen alleen, die overdag en 's avonds rondjes komen rijden. Ook rijden er veel auto's af en aan op de parkeerterreintjes bij de duinen. Waarschijnlijk een gebied waar homo's elkaar treffen of oppikken.

Weer rijden we dwars door Valencia en komen langs de "Ciudad de las Artes y las Ciencas" oftewel de Stad van Kunsten en Wetenschappen, een indrukwekkend staaltje moderne architectuur. Het ligt op de plek waar vroeger de rivier Turia stroomde, die na de overstromingen van 1957 is omgelegd. Valencia is een mooie stad, de moeite van een bezoek waard. Helaas is Jan niet van de grote steden en met een hond in de camper is het ook verre van ideaal, dus dat zal ik misschien ooit met een vriendin gaan doen.

  

de walvis, zoals dit gebouw wel wordt genoemd. Links genomen vanuit de camper, rechts van internet om een idee te geven

 

We laten Valencia achter ons en gaan verder naar El Grau de Castillón, omdat het de komende dagen warm belooft te worden en je daar heel mooi staat. Daar vertelt een Nederlander ons dat je hier 's avonds wordt weggestuurd en dat iedereen rond een uur of 6 vertrekt. Nou, dat wachten we dan maar af.

Inderdaad zijn de 5 campers gisteravond rond een uur of zes vertrokken. Drie van hen komen de volgende morgen (zondag) weer terug. Wij zijn vannacht als enigen blijven staan op het parkeerterreintje bij het voetbalstadion en vragen ons af of het weer zo'n verhaal is dat in omloop wordt gebracht, of dat er een kern van waarheid in zit. In ieder geval zijn wij (nog) niet weggestuurd.
De weersbelofte voor zondag wordt niet waargemaakt. Na een licht regenbuitje vanmorgen, blijft het de rest van de dag bewolkt met af en toe een flauw zonnetje. Rond een uur of 3 breekt de zon echt door en is het 21 graden.

  

Terwijl FC San Pedro het voetbalgevecht tegen La Alqueria aangaat, wandelen wij langs het planetarium naar de haven. Castellón is het centrum van de handel in sinaasappels, die in grote hoeveelheden vanuit de haven El Grau de Castellón worden geëxporteerd. Naast de grote industriehaven is ook een vissers- en jachthaven.

  vuurtoren bij de haven

 

Maandag 2 maart: traject El Grau de Castillón -> Benicassím (13 km.)

Het verhaal blijkt waar te zijn. Zitten we maandag aan de varkenshaas en boontjes, komt de politie ons om 19.00 uur vertellen dat we er niet mogen slapen. Inmiddels stonden we niet meer alleen, maar met nog 3 andere campers. We eten ons bord leeg, zetten de vuile vaat in het afwasteiltje en karren naar Benicassím. Bij het politiebureau, waar een stuk of 10 campers staan, staan we erg scheef dus zijn we vlakbij de loosplek gaan staan. Op zich sta je daar prima, alleen veel verkeerslawaai van de N340. Dat nemen we dan maar voor lief voor een nachtje. 

 

 de amandelbomen zijn bijna uitgebloeid

 

Dinsdag 3 maart: traject Benicassím  -> Els Muntells (134 km.)

Het plan om de dag aan het strand in El Grau de Castillón door te brengen, laten we varen. Het regent af en toe en het ziet er niet naar uit dat het op zal klaren. De zoveelste keer dat de voorspellingen niet kloppen, potverdorie! Daarom gaan we een stukje rijden, naar de haven van Vinarós. Daar staan nieuwe verbodsborden. Op een parkeerterrein bij het nieuwe gedeelte van de haven, staat ook een verbodsbord. Er staat wel een camper, die echter wegrijdt. Dan maar naar San Carlos de la Rápita, besluiten we. Met dit weer een prima plek om te staan en het is een leuke stad. Er staan 3 Franse campers in het park bij de haven. Als we op het punt staan de stad in te gaan, komt de politie die ons uiterst vriendelijk vertelt dat we daar niet mogen staan. Wel in de parkeervakken aan de straat, maar dat vinden we niks. Omdat we ook nog de Ebro-delta willen aandoen, doen we dat nu dan maar. Op naar Els Muntells. Volgens Facile en Route is daar een officiële camperplaats met stroom enz. Vanwege wegwerkzaamheden worden we omgeleid en moeten een vreselijke omweg maken over de smalle weg die door de delta voert. Om 17.00 uur arriveren we dan eindelijk in Els Muntells. Geen camperplaats, geen stroom, geen water, althans alles is afgesloten. Wel een bord met een camper erop, maar het is volstrekt onduidelijk waar de camperplaats is. Intussen zeikt het van de regen. We zijn het zat en parkeren de MD achter het schooltje met uitzicht op de polder. Het lijkt de Flevopolder wel. De nacht brengen we door in dit van God en alles verlaten oord. Leuke dag gehad? Niet echt!

   

 Daar staan we dan met een vreselijk saai uitzicht

 

Woensdag 4 maart: traject Els Muntells -> Deltebre (45 km.)

Vanmorgen ontdekken we het waterkraantje op het parkeerterrein voor het schooltje, dat gisteren vol stond met auto's van moeders die hun kindjes op kwamen halen. Dat is dus de camperplek. Enfin, we hebben goed geslapen en tegen de verwachting in is het vandaag droog, de zon schijnt maar het stormt enorm. Bij Sant Jaume d'Enveja nemen we de brug over de Ebro en rijden door Deltebre naar Riumar, wat aan een beschermd natuurgebied ligt. 

De Ebro mondt in 2 armen uit in zee, de zgn. Gola del Norte en de Gola del Sur. In het midden ligt het eiland Bula. Riumar ligt bij de Gola del Norte. In de delta komen ruim 300 verschillende vogelsoorten voor, zo'n beetje de helft van alle vogelsoorten die Europa kent (zegt het boekje). 

  

Duinen in Riumar                                                                               Veel Yucca's in de duinen

Mooie duinen, veel kitesurfers want daar is het ideaal weer voor. Wij vinden het geen doen om buiten te lopen. Het zand stuift alle kanten op en er is geen vogel te bekennen. Die hebben vast moeite om tegen de storm op te vliegen en houden zich kennelijk schuil. We rijden terug naar Deltebre. Op de heenweg hadden we daar een camper aan de rivier zien staan en het leek ons wel een leuk plekje. We staan te schudden in de wind, maar we hebben mooi zicht op de Ebro. Het water schijnt erg hoog te staan. Veel Spanjaarden komen een kijkje nemen en maken foto's. Een stel uit Zaragoza vertelde dat het aldaar extreem hoog water was.

De Franse camper is in de loop van de middag vertrokken, zodat we vannacht alleen staan aan dit mooie plekje aan de Ebro.

  

Vanuit de camper kijken we op de rivier

 

Donderdag 5 maart: traject Deltebre -> Miami Platja (62 km.)

Als we wegrijden bij de Lidl in Deltebre, zien we een camperbord aan de T340 richting L'Aldea. En warempel, achter de Cepsa-pomp is een camperplek met voorzieningen (gratis). Nu we er toch zijn, maken we gelijk maar gebruik van de voorzieningen. Daarna rijden we door naar Miami Platja. De 1e keer dat we hier waren (maart 2011) hebben we ca. 1 uur heen en weer gereden, voordat we de andere kant van het spoor wisten te bereiken. We dachten hier enigszins beschut te kunnen staan, maar ook hier is het schudden geblazen. De lucht is strakblauw, het is 17 graden, maar het is stormachtig. Niet leuk om naar buiten te gaan, dus vermaken we ons binnenscampers met een boek en wat internetten.

En weer staan we alleen. Na Alicante is dat al enkele keren gebeurd. Waarschijnlijk blijven de meesten nog wat in het zuiden hangen vanwege het weer. Vandaag zeiden we nog, dat we eigenlijk iets te snel noordwaarts zijn gegaan, maar als dat rustige plekjes oplevert, is dat wel zo prettig. 

Zo stonden we eerst, maar vanwege de storm hebben we hem later met de kont in de wind gezet.

De storm is gaan liggen! Er staat nog wel een stevige wind, maar dat zijn we gewend. We krijgen gezelschap van Spanjaarden met een, zeker voor Spaanse begrippen, zeer aparte camper. Als we terugkeren van de strandwandeling, hebben we Nederlandse buren gekregen die we kennen van Platja Llarga drie jaar geleden (Wies en Klaus). Vandaag zijn ze daar geweest. Hoewel er een Spaanse en Italiaanse camper stonden, zijn ze toch vertrokken vanwege de nieuwe verbodsborden. In Mont Roíg del Camp, hun volgende stop, blijkt inmiddels ook een nieuw verbodsbord voor campers te staan. Toen de politie kwam, zijn ze hierheen gereden. Eigenlijk wilden we daar morgen naartoe gaan, maar dat doen we dus maar niet. Weer een paar plaatsen die we definitief van ons lijstje kunnen schrappen.

Na de ochtendwandeling met Luna wil ik een foto maken van de Spaanse camper, is hij verdorie vertrokken. Nu weten we ook niet wat de silhouette tekening op de zijkanten voor moest stellen. Later op de morgen raken we in gesprek met een zeer praatgrage Spanjaard, die hier woont en zelf ook een camper heeft. Hij wijst ons op www.areasac.es, een nuttige website die we echter al kenden. Op een stuk papier tekent hij stap voor stap uit hoe de site werkt, welk knopje we aan moeten klikken enz. Na ongeveer een half uur was de man uitgepraat. Reuze goed bedoeld, maar erg vermoeiend.

  

paradijsvogelbloem (Strelitzia) en de hottentotvijg, een vrij algemeen bloeiende vetplant (carpobrotus)

Behalve bovenstaande bloemen, zagen we in de palmen ook veel parkieten. Het leek wel of ze ruzie hadden, zo veel kabaal maakten ze. Foto is helaas mislukt.

 

Dan is het ook weer de tijd van de processierups. Hier zitten aardig wat haarden in de naaldbomen (zie foto boven). Wanneer die rupsen een processie houden, die wel 10 meter lang kan zijn, kun je als mens en dier beter uit de buurt blijven. Hun ruggen bevatten uiterst gevaarlijke brandharen met een gifpunt die afgeschoten wordt bij aanraking. Als zo'n pijltje in de huid komt, geeft dat veel ellende. Wanneer een hond of kat naar de rups hapt en de pijltjes in de bek krijgt, heeft dat een heftige ontsteking tot gevolg, waarbij de halve tong kan afsterven. Komt de rups in de keel, dreigt verstikkingsgevaar. 

  

Maandag 9 maart: traject Miami Platja -> Vilafrance del Penedès (89 km.)

Na een leuk weekend in Miami Platja met aangenaam zonnig weer (17 graden, maar wij zijn snel tevreden), trekken we weer een stukje verder noordwaarts over de N340. Bij het plaatsje Roda de Berà staat een Romeinse triomfboog die rond 13 voor Christus is gebouwd en sinds het jaar 2000 op de Werelderfgoedlijst staat.

Arc de Berà

Rond 13.00 uur arriveren we in Vilafranca del Penedès, de hoofdstad van de wijnstreek Penedès. De gratis camperplek met voorzieningen ligt aan een drukke weg, maar wel op loopafstand van het centrum. Eerst staan we er met zijn tweeën, aan het eind van de middag met zijn zevenen. De plek ligt natuurlijk erg gunstig op de noord/zuid-route.

Via de Ramblas Sant Francesc wandelen we naar de oude stad. Daar waren we getuige van een fikse vechtpartij tussen 2 groepen jongeren, waarbij mobieltjes sneuvelden en er flinke meppen en trappen werden uitgedeeld. Een moedige man greep in en wist de ruziemakers van elkaar te scheiden.

Ramblas Sant Francesc

Van de gotische basiliek Santa Maria zijn de kerkdeuren gesloten. We treffen het telkens wel, als we een kerk willen bekijken. Zou het feit dat we atheïsten zijn er iets mee te maken kunnen hebben? Het er tegenover gelegen wijnmuseum, dat gehuisvest is in het oude paleis van de koningen van Aragon, slaan we bewust over. Proeven doen we thuis wel. We vinden het leuker om wat door de oude straatjes te slenteren. Als we bij het klooster (tevens ziekenhuis) Sant Francesc komen, blijkt dat pas om 17.00 uur open te gaan voor publiek. Jammer, want de binnentuin met booggewelven hadden we wel graag gezien.

  

Basílica de Santa Maria                                                           Monument Els Castelles *)

*) Het monument Els Castelles refereert aan het bouwen van menselijke torens (castell), een festiviteit dat jaarlijks in oktober plaatsvindt. De traditie ontstond in Valls in 1712 en is in de loop van de 18e eeuw overgenomen door andere plaatsen in Catalonië. 

Vilafranca del Penedès is geen grote stad. Aardig, maar daar houdt het wat ons betreft wel op. Aanvankelijk wilden we hier 2 dagen blijven, maar na 1 dag hebben we het voornaamste wel gezien. Bovendien houden we niet zo van verkeerslawaai om ons heen. Dus morgen op naar....

 

Dinsdag 10 maart: traject Vilafrance del Penedès -> Sant Feliu de Guíxols  (148 km.)

Jawel, we zijn er weer:

  

De camperplek staat tjokvol (meer dan 30 campers). Veel Nederlanders, maar ook enkele Duitsers, Engelsen, Fransen en een Italiaan. Het verbaast ons elke keer weer dat er zo veel campers staan, terwijl we hier amper 5 jaar geleden nog alleen stonden. Toch het gevolg van het groeiend aantal campers en internet. De plek is gratis en hoewel de maximale verblijfsduur 5 dagen is, staat het gros er beduidend langer. Wij ook, trouwens.

 De Kamer van Koophandel was ooit een observatorium

Het is al 3 dagen op een rij 20 graden en volop zon. Wat doen jullie zoal op een dag, zal niemand zich afvragen maar we vertellen het toch. Behalve eten, drinken, wandelen, lezen en slapen, gaan we dagelijks minimaal 1x de stad in. We halen vers brood bij de bakker, vlees bij de slager en groenten op de dagelijkse groentemarkt of in de overdekte markt, waar alles te koop is. De ene keer drinken we koffie op een terras, de andere keer gaan we ergens wat drinken in een van de leuke tapastentjes, die overigens steeds talrijker worden vergeleken met andere jaren. En omdat we hier gratis staan, gaan we af en toe ook ergens een hapje eten. Aan keuze is geen gebrek, maar het liefst gaan we naar La Constància *). Ook al is dat de laatste jaren sterk vercommercialiseerd, je kunt er een menu voor € 12,- krijgen. Geen haute cuisine, maar goed te eten. En niet geheel onbelangrijk, je kunt hier erg leuk winkelen.

*) La Constància (1889) was oorspronkelijk een conservatieve herenclub met een gokkamer, balzaal, mooi trappenhuis en bibliotheek. De structuur is hetzelfde gebleven, alleen het conservatieve karakter is verdwenen.

 

In het parkje bij het strand vliegen parkieten af en aan om een nest te bouwen. Ze breken takjes af van de nog kale platanen en transporteren die vervolgens naar het nest in wording in de palmen. Gisteren zat er een grote groep in het gras (geen fototoestel meegenomen), vandaag waren het er maar een paar. En nu we het toch over vogeltjes hebben...

 

  

 Het kwikstaartje dat je van noord tot zuid tegenkomt, het roodborstje wat minder

 

Vrijdag de dertiende komt deze prachtige Kassböhrer Setra uit 1961 het terrein oprijden. Hij ziet er schitterend uit en trekt enorm veel bekijks.

 

Na een regenachtige, koude zaterdag (10 graden), is het zondag 15 maart bijna warm te noemen met 14 graden. Een geschikte dag voor een bezoekje aan het historisch museum dat in het Benedictijner klooster is gehuisvest, denken we na terugkeer van de markt. Helaas, het is zondags gesloten.

Benedictijnerklooster en Porta Ferrada

Vonden we het van de week met ruim 30 campers al vol, vannacht stonden er wel 60. Het was proppen geblazen, zeker voor die grote joekels met aanhangers erachter. Veel Fransen, die vaak speciaal voor de markt hiernaartoe komen, vertrekken 's middags weer, evenals de Spanjaarden. Diehards als Duitsers en Nederlanders blijven.
 

Maandag 16 maart: traject Sant Feliu des Guíxols -> Palamós (29 km.)

Vannacht is het gaan regenen en dat doet het vanmorgen nog. Het ziet er niet naar uit dat het vandaag droog wordt. Bij gebrek aan zonlicht worden de huishoudaccu's niet opgeladen en alles wat leeg kan zijn, is zo ongeveer wel leeg. Daarom gaan we naar EmpordArea, de camperplaats in Palamós, om stroom te hebben en de boel weer goed op te laden. Toen we vorig jaar april in Sant Feliu stonden, kwam Rosalie (de eigenaresse) daar visitekaartjes uitdelen van deze nieuwe cp met plek voor ruim 40 campers. De reclame werkt goed, want er staat een 20-tal campers. Het is geen weer om je buiten te vertonen, tot om 16.00 uur de zon doorbreekt en we toch naar buiten kunnen om een babbel te maken.

 

CP EmpordArea is een zeer verzorgde camperplaats met alle voorzieningen incl. wifi voor € 10,- (met korting € 8,-)

Vandaag (dinsdag 17 maart) is het weer het omgekeerde van gisteren, want het is tot 16.00 uur droog en de zon schijnt. In ieder geval hebben we het droog gehouden toen we Palamós gingen bekijken. Het vissersstadje heeft een erg leuk oud gedeelte met kleurrijke gevels, smalle straatjes en een kerk die centraal staat. Het nieuwe gedeelte is als de meeste kustplaatsen, zo'n dertien in een dozijn badplaats.

  

het oude Palamós                                                                             het nieuwe Palamós

    

   

de centraal gelegen kerk en wat geveltjes

En dan zien we vaak de Catalaanse vlag wapperen voor woningen of aan balkons hangen. Daarmee geven mensen te kennen dat ze voor een onafhankelijk Catalonië zijn. Tijdens het niet-bindende referendum in november j.l. zijn van de 5,4 miljoen stemgerechtigde Catalanen zo'n 2 miljoen naar de stembus gegaan. Daarvan heeft ruim 80 procent vóór de onafhankelijkheid gestemd. Degenen die niet gestemd hebben, zijn veelal thuisgebleven uit protest tegen de officieuze status van de volkspeiling.

    

Vorige week zijn we door onze oude stoeltjes gezakt, maar omdat het steeds geen weer was om buiten te zitten, zijn we niet op zoek gegaan naar andere. Gisteren (woensdag 18 maart) hebben we er een gekocht om te testen. Hij beviel prima, dus de volgende dag hebben we een tweede aangeschaft want op 1 been kun je niet lopen.

Zitten we woensdagmiddag lekker buiten op ons nieuwe stoeltje, komen Frans en Gerda het terrein oprijden. Leuk om hen hier weer te treffen. Vandaag (donderdag 19 maart) was een aangename dag. Vanmiddag met Jos en Marlies, die meestal naar Griekenland gaan en nu voor de eerste keer in Oost-Spanje zijn, hun lijst met gedoogplekken langs de Spaanse costa's doorgenomen. Die lijst hadden ze van een kennis gekregen en is enigszins gedateerd. Er konden veel plaatsen van geschrapt worden.

Doet u dit vaak, vroegen we aan deze nettenboeter. "Todo el dia y todo el año", antwoordde de man lachend.

  

Al wandelend door Palamós, raakten we in een buurt verzeild met een opvallende bouwstijl. Vooral de balkonnetjes waren zeer apart. 

  

 

Om de seizoenen eer aan te doen, gaan we verder met een nieuw hoofdstuk: Lente 2015