Vanwege leuke, maar ook minder leuke gebeurtenissen zijn de camperplannen in duigen gevallen en waren we genoodzaakt de winter thuis door te brengen. Na een drukke winter hopen we, ijs en weder dienende, eind maart eindelijk de camper van stal te kunnen halen. Waar deze reis (een groot woord voor eropuit trekken met de camper) ons zal brengen, laten we afhangen van de stemming van het moment. Zonder planning vooraf, rijden we in ieder geval zuidwaarts.

 

Dinsdag 1 april: traject Hei- en Boeicop (stalling) -> Han-sur-Lesse (286 km.)

Nadat we het stuur van de MD recht hebben laten zetten bij de garage in Almkerk, rijden we om 13.30 uur eindelijk aan. Vorig jaar zijn de voorste bladveren namelijk vervangen en stond het stuur bijna 45 graden te veel naar rechts, wat een beetje l*llig sturen was.

Het doel voor vandaag, Noord-Frankijk, gaan we niet halen. Omdat we moe zijn en geen zin hebben om verder te rijden, besluiten we in de Ardennen om naar Han-sur-Lesse te gaan. Toevallig is het vandaag exact 1 jaar geleden dat we terugkeerden van 4,5 maand overwinteren en Han-sur-Lesse onze laatste stop was. Nu is het de eerste.  Er staan slechts 2 campers deze keer. We zitten tot 19.30 uur buiten in de zon, waarna we frites met een HaNburger halen (geen zin om te koken). Als we naar het acht uur-journaal willen kijken, komt de hele wereld langs op het televisiescherm, maar geen enkele Nederlandse zender. Zouden we het de komende maanden zonder journaal, DWDD en P&W moeten stellen?

Woensdag 2 april: traject Han-sur-Lesse -> Goncourt (307 km.)

Na een weinig spectaculaire rit belanden we weer eens in Goncourt (La Haute-Marne), eens een geliefde stop op de terugweg van een overwintering in Spanje. De eerste keer was dat in maart 2004 (waar blijft de tijd?). Er staat een 6-tal campers. Aan de zongebruinde huid te zien van de camperaars, zijn het eveneens terugkerende overwinteraars. In ieder geval onze Luxemburgse buren, waarvan de vrouw je de oren van het hoofd kletst.

Goncourt is een boerengat, gelegen aan de Maas die ca. 30 km. zuidelijker ontspringt en hier niet veel meer is dan een brede sloot met wat stroomversnellinkjes. De omgeving is mooi en nodigt uit tot lange wandelingen. Daarom blijven we morgen nog maar een dagje hier.

De CP is gratis. Er wordt echter wel een vrijwillige bijdrage van € 2,-  gevraagd voor het lozen en innemen van water. 

   

Vandaag (donderdag) breekt af en toe de zon door maar het is overwegend bewolkt. Bij een aangename temperatuur van ca. 20 graden is het goed wandelweer. Na de wandeling, als ik het boekenweekgeschenk uit heb gelezen - Een Mooie Jonge Vrouw van Tommy Wieringa - raad ik Jan aan om niet aan een jonge vrouw te beginnen, zeker geen mooie, want dat zou wel eens verkeerd kunnen aflopen. Deze keer is hij het met mij eens.

Op 3 campers na was de cp vanmorgen verlaten. Aan het eind van de middag stroomt het weer vol met veel terugkerende overwinteraars, maar ook net onderweg zijnde overlenteraars. Het voelt nog steeds een beetje vreemd om tot die laatste categorie te behoren.

 

Vrijdag 4 april: traject Goncourt -> Givry (199 km.)

Via de Route de Grands Crus rijden we door de Bourgogne. In de wijngaarden wordt volop gewerkt aan de draden waar de wijnranken langs geleid moeten worden. Na Beaune nemen we de zgn. Route des Grands Vins naar Givry.

    

De CP is gratis. Als wij daar arriveren, staan er 2 campers maar in de loop van de avond komen er nog een stuk of 10 Fransen bij en dan staat het aardig vol. Het is natuurlijk weekend en dan trekken de Fransen er massaal op uit. Grenzend aan het verharde parkeerterrein (veel meer is het eigenlijk niet) loopt de Voie Verte Givry-Cluny, een 40 km. lange fietsroute op een voormalige spoorbaan en die deel uit maakt van de Tour de Bourgogne (een rondtocht door Bourgondië van 800 km.) Er zijn ook korte themaroutes, dus voor fietsliefhebbers kan Givry een leuk startpunt zijn, hoewel het plaatsje zelf weinig voorstelt.

 

Zaterdag 5 april: traject Givry -> Tournon (236 km.)

Net als gisteren, is het ook vandaag bewolkt en slechts 15 graden. Over de RN rijden we naar Tournon. Bij het naderen van rotondes met samengeknepen billen, want de remmen piepen weer van jewelste. We dachten van het oude euvel verlost te zijn na diverse reparaties. Niet dus. Met enige vertraging bereiken we dan toch Tournon. Op het parkeerterrein met de mooie platanen is het tegenwoordig (of misschien wel langer dan wij weten) verboden voor campers. De CP waarnaar je wordt doorverwezen, vinden wij eigenlijk niks maar we blijven er toch maar staan voor 1 nachtje.

 

   

Inmiddels is de zon doorgebroken. We lopen de stad in en komen langs een Orange-winkel, dus meteen een Frans simkaartje gekocht. Even later belanden we op een plein waar festiviteiten gaande zijn voor de Tournonse kindjes, die gillend van plezier genieten van de voorstelling.

's Avonds eten we in een eenvoudig restaurantje een groot bord sla en een pizza. Natuurlijk een wijntje erbij.

 

Zondag 6 april:  traject Tournon -> St. Pierre-la-Mer (338 km.)

Om rotondes zo veel mogelijk te mijden, nemen we bij Valence de tolweg. Saai en slaapverwekkend, maar het schiet wel op. Opvallend is het aantal Concordes dat we noordwaarts zien gaan, al dan niet met auto of aanhanger achter de camper.

Als de voorspellingen van Metéo France kloppen, krijgen we de komende dagen prachtig zonnig weer, dus verlaten we bij Narbonne de tolweg en gaan naar St. Pierre-la-Mer. Het is er minder druk dan vorig jaar, maar er staan toch nog 25 campers. Om 17.00 uur is het 24 graden. Zo mag het wel blijven wat ons betreft.  Vanavond lekker asperges gegeten op traditionele wijze met ham, hard gekookte eieren en gewelde boter.

   

Bij de tapperij kun je behalve zelf wijn tappen ook heerlijke BIB-wijnen uit de La Clape-streek kopen.

Behalve wandelen, stukjes fietsen, lezen, eten en drinken doen we weinig en dat bevalt prima. Dan moet je opstaan uit je luie stoel om foto's proberen te maken van een oldtimer vliegtuigje dat een klein half uur rondcirkelt boven de cp en het Etang de Pissevaches.

    

Volgens de Franse buurman (die met zijn professionele camera ongetwijfeld mooiere foto's heeft gemaakt) is het dubbeldekker vliegtuigje een oldtimer uit de twintiger jaren van de vorige eeuw.

   

Iemand heeft bij het vogelobservatieplatform bij het Etang de Pissevaches een stuk aangespoeld wrakhout neergelegd, waarschijnlijk vanwege de vorm. De naam schijnt een verbastering te zijn van "pic de la vague" of "pis de la vache" In ieder geval heeft het iets met wateren te maken. Enkele dagen later ligt er weer een ander stuk wrakhout, waar je met een beetje fantasie ook een koe in kunt zien. 

 

  

In tegenstelling tot vorig jaar nazomer staat het koeienpismeer nu niet droog. Nadeel is wel dat er momenteel veel muggen zijn. Het is een groot drassig, moerasachtig vogelbroedgebied voor sternen, steltkluten, meeuwen, diverse eendensoorten. Behalve zilverreigers, laten de overige soorten zich niet fotograferen.

Na een overwegend zonnige week met temperaturen variërend van 20 tot 25 graden, is het vandaag (vrijdag) bewolkt en slechts 15 graden. Dus lekker weer om te wandelen naar het  Gouffre de l'Oeil Doux (foto's onder). Terwijl Jan met Luna boven blijft, daal ik via een eng rotsachtig paadje af naar beneden, tot ik op een gegeven moment bang word om naar beneden te storten en snel weer omhoog klauter.

  

Gisteravond stak er een harde westenwind op die ook vandaag woedt en zo nu en dan gepaard gaat met hevige windstoten. Zonder die wind zou het niet te harden zijn geweest in de zon (23 graden in de schaduw). Voordeel is ook dat we geen last hebben van muggen.

Er is dagelijks markt in St.Pierre, maar op zondag is hij zeer uitgebreid. Jan heeft zijn 1e paar schoenen gekocht (en we zijn nog niet eens 2 weken onderweg ). Verder nog wat lekkere kaas en worst, en aardappelen voor in de Salade Niçoise vanavond.

       

Met de klok mee: rode kaas met tomaat, de groene met pesto en basilicum; allerlei gedroogde worsten; leuke Marokkaanse groenteboer die dagelijks op de markt staat.

Was het gisteren met 27 graden bijna windstil en daardoor vreselijk veel muggen, vandaag is het met een frisse oostelijke zeewind slechts 17 graden en hebben we nauwelijks een mug gezien.

Omdat de weersvooruitzichten voor de rest van de week goed zijn en we het hier zeer relaxed vinden, blijven we tot en met Pasen staan waar we staan. De cp stroomt aardig vol en we verwachten dat het wel eens een topdruk paasweekend zal kunnen worden. Vandaar.

Gisteravond heerlijke lamskoteletjes gegeten. Nou, koteletjes, het waren behoorlijke koteletten. Ze waren zo groot, dat ze met zijn vieren amper in de koekenpan pasten, dus de lepeltje-lepeltje-methode toegepast. Tijdens het omkeerproces schoof de pan met koteletten en al van de kookplaat en kon het vlees op het nippertje van de val worden gered.

Verder geen nieuws onder de zon .

                                                                           

Maandag 21 april:  traject St. Pierre la Mer -> Narbonne (84 km.)

Omdat het gisteren een koude, natte dag was en het weer de komende dagen ook wisselvallig blijft, zijn we gaan rijden. Na 2 luie weken in St. Pierre zijn we aardig uitgerust. Eerst gaan we naar Montredon des Corbières (een paar kilometer ten westen van Narbonne) naar een Iveco-garage voor poids lourds om naar de remmen te laten kijken. Vermoedelijk zijn het de veertjes waardoor de remmen blijven hangen. De garage blijkt gesloten te zijn vandaag.  Dan maar terug naar Narbonne, om het morgen opnieuw te proberen. De CP ligt tegenover de Carrefour. Het is echt een dag om te winkelen en boodschappen te doen, maar ook de Carrefour blijkt vandaag gesloten te zijn. En wij maar denken dat alleen Nederland een 2e Paasdag kent. Na deze 2e tegenvaller, breekt in de loop van de middag de zon door en dan sta je op zo'n volle parkeerplaats langs de weg voor € 9,- (inclusief stroom, dat dan weer wel).

 

Dinsdag 22 april: traject Narbonne -> Gruissan Plage (52 km.)

Aan het eind van de ochtend rijden we eerst naar de Iveco-garage in Montredon des Corbières. Het was net lunchtijd, en dat gaat natuurlijk voor. We hebben de tijd gedood op een picknickplek in de erg mooie omgeving en hebben daar nog een leuke wandeling gemaakt.  

Luna (rechts) met haar nieuwe Griekse vriendje Rodos (genoemd naar het eiland Rhodos waar hij vandaan komt).

Terwijl de thuisblijvers genieten van het verjaardagsfeestje dat ik op touw heb gezet, lopen wij zaterdag naar Platja d'Aro (een flauw grapje van ons is dan om te zeggen "Waro?" " O, daro!"). Heen en terug is het 12 km. Het was een pittige wandeling met af en toe behoorlijke klimmetjes. We wilden de cp daar bekijken, maar die vinden we minder leuk dan die in San Feliu, waar je zo het sfeervolle stadje in kunt lopen en alles bij de hand hebt. Na enig rekenwerk zijn we erachter gekomen dat het zo'n 25 jaar geleden moet zijn dat we hier voor het eerst zijn geweest. Toen al wilden we het kerstgedoe ontvluchten en gingen met goede vrienden en hun twee kinderen tijdens de kerstvakanties naar Zuid-Frankrijk en Noord-Spanje.

    

 

Zondag stroomt het terrein vol met auto's, vanwege de wekelijkse markt. Daarnaast zijn er dit weekend allerlei festiviteiten aan de gang. Vandaag is de aankomst van groepen wandelaars die 189 km. hebben gelopen voor een of ander goed doel (trailwalkers). Er wordt gemusiceerd door een Catalaans Sardana-orkest (Sardana is een kringdans), voor kinderen is er van alles en nog wat te doen, er wordt geschaakt op straat enz.

  

Catalaans Sardana-orkest "Cobla Rossinyolets" + kringdansende dames

 

Zo levendig als het in de stad is, zo'n dooie boel is het op het mooie kerkhof aan het eind van de straat waaraan de cp ligt. 

  

De kapel                                                                                          graf van Una Sagrada Familia?

  

deze graftekens staan wel in schril contrast met de mooie familiegraven

 

Al met al was het een leuke "zon"dag, die we afsluiten met een etentje ter ere van mijn verjaardag. Dat doen we bij La Constancia, een gelegenheid waar veel geschaakt wordt, maar ook naar voetbalwedstrijden op groot scherm wordt gekeken zoals vanavond (Barcelona tegen Vila Real). We houden er niet van onszelf te etaleren, maar omdat het een bijzondere dag is, maken we een uitzondering.

We plakken er nog een dagje aan vast. De zon schijnt weer volop, het is lekker rustig want het weekend is voorbij en veel camperaars zijn vertrokken. Eerst brengen we de was naar de wasserij, die we vanavond gewassen en gevouwen weer op kunnen halen. Daarna maken we een wandeling langs de mooie, ruige kust naar St. Pol en keren via de weg weer terug.

  

 

Dinsdag 29 april: traject San Feliu -> Platja Llarga (211 km.)

Als we bij een benzinepomp bij Barcelona de vuilwatertank legen en schoon water innemen, worden we aangesproken door een, naar later blijkt, Poolse jongen. Hij stopt ons een kaartje in de hand waaruit blijkt dat hij deelneemt aan de AutoStopRace, een liftwedstrijd voor studenten van Wroclaw (Polen dus) naar València. Of hij en zijn vriend met ons mee mogen rijden. Even later komt een 3e student vragen of hij ook mee mag. "Nou, vooruit dan, maar meer komen er niet in,'' zeggen we uiteindelijk.  Zaterdag 26 april zijn ze vertrokken uit Wroclaw en 1 mei moeten ze in València zijn. Bij elke benzinepomp die we passeren, zien we mede-deelnemers aan de wedstrijd (herkenbaar aan het blauwe T-shirt met logo) om liften vragen.

  

We zetten de boys af bij een benzinepomp in Tarragona, wensen ze veel succes met de laatste 250 km. en rijden naar Platja Llarga. Er staan 10 campers waarvan er maar liefst 6 Nederlands zijn. Het is bijna windstil, een strakblauwe lucht, 22 graden in de schaduw en bloedheet in de zon.

Uitzicht vanuit de camper

1 Mei, Dag van de Arbeid. Spanje is vrij! Zo rustig als het de afgelopen dagen was, zo druk is het nu. Zelfs als we weg zouden willen gaan, we kunnen niet weg vanwege de vele personenauto's die voor, naast, tussen en achter de campers staan geparkeerd. Overigens treffen ze het wel met het weer, want in tegenstelling tot gisteren is het vandaag vrijwel onbewolkt en warm (22 graden).

  

  

 

Behalve mussen, zwaluwen, duiven en meeuwen zien we 1 vogel van betekenis. Eerst dachten we aan een of andere piepersoort, maar nu denken we dat het een citroenkanarie is (onze foto's maken het niet duidelijker, dus die laten we maar achterwege). De hop heeft zich dit jaar niet laten zien. Misschien vindt hij het ook een beetje te druk op dit moment, want druk is het tijdens dit lange vrije weekend. We blijven hier tot maandag staan, omdat we er vanuit gaan dat het momenteel overal volle bak is en we staan hier wel eerste rang. Omdat we temperaturen van 25 graden (in de schaduw) iets te  veel van het goede vinden, gaan we niet verder Spanje in want hoe zuidelijker, hoe warmer. Daarom gaan we volgende week terug naar Frankrijk.

We slijten de dagen met niets doen. 's Morgens halen we vers brood bij de benzinepomp. Daarna gaan de stoeltjes naar buiten, 's avonds gaan ze weer naar binnen. Gemiddeld staan er zo'n 15 campers. Het aantal Nederlanders is gereduceerd tot 2, hetzelfde geldt voor de Duitsers. De rest is Spaans wat naar ons idee de wegstuurkans verkleint, want we nemen met zijn allen toch wel veel parkeerplekken in beslag.

Sinds 2007 komen we in Platja Llarga. We dachten de omgeving aardig te kennen, maar we hadden het bos dat tussen de N340 en de spoorbaan ligt ingeklemd nog nooit gezien.  Voor Luna is het een heerlijke plek om te rennen en voor ons een mogelijkheid om even aan de zon en stranddrukte te ontsnappen.

Het milieubesef mag dan in het noorden dieper doorgedrongen zijn dan in het zuiden, toch zijn er ook hier mensen die zo nodig puin en rotzooi moeten storten in een mooi stukje natuur. En zoals op veel plekken, wordt ook hier gekampeerd (of gewoond?).

  

gestort puin                                                                                      de takken liggen klaar voor het vuur

 

Maandag 5 mei: traject Platja Llarga -> Sant Feliu (194 km.)

De rust is weergekeerd. Er is geen kip op het strand vanmorgen en er staan nog slechts 5 campers. Toch gaan we weg. Bij camping Las Palmeres is een gratis loosplek (direct aan de N340). We laten de sh*t van de afgelopen week door het putje weglopen en gooien de watertank weer vol. Zo, we kunnen er weer een week tegen.

Waar gaan we naartoe? Juist, naar Sant Feliu! En waarom? Om de simpele reden dat we ons daar thuis voelen en het een van de weinige plekken in het buitenland is waar we wel een poos zouden kunnen wonen.

In Sant Feliu treffen we Cees en Puck, maar dat was afgesproken werk. Zij wonen in Denia en zijn op weg naar NL om wat onroerende zaken te regelen. Leuk is ook dat het Duitse stel, dat in zowel St. Pierre als Gruissan onze buren waren, ook hier staat. We hadden ze dit als tip gegeven en ze vlogen ons zowat om de hals uit dankbaarheid (lichtelijk overdreven ).Verder stikt het hier van de Fransen, maar dat is altijd wel het geval. 

  

La Constanςia                                                                         Het "Times Square" van Sant Feliu

  

 De Rambla                                                                             Marktplein op een doordeweekse middag

Het wordt een beetje al te gezellig in Sant Feliu. Cees en Puck zijn naar Platja d'Aro gegaan, maar waren binnen 2 uur weer terug. Niks aan, zeiden ze toen wij terugkwamen uit de stad. Dan blijkt hoe klein de wereld soms kan zijn. Hun buren hadden aan hen verteld dat ze ons kenden. Nieuwsgierig geworden, zijn we kennis gaan maken.  Na onze hersens gepijnigd te hebben, viel het kwartje langzaam: we hebben  elkaar in juni 2006 in St. Girons (Les Landes) ontmoet en hebben toen tot 1 uur 's nachts bij hen in de camper zitten boemelen. Betsy had dat in haar verslag genoteerd (met nog wat details, maar die vermelden we niet.)

 

Donderdag 8 mei: traject Sant Feliu -> Leucate Plage (254 km.)

Het was ons het dagje wel. Via de N-11 rijden we door de mooie provincie Girona naar Amelie-les-Bains, een plaatsje in de Pyreneeën dat al lang op het verlanglijstje staat. Volgens zeggen zou het een enig plaatsje zijn, waar je goed kunt staan met de camper. Niet dus! De camperplek blijkt de loosplek te zijn van de naastgelegen camping (die barstensvol staat). Ook staat er een verbodsbord. Jan moet achteruit het veldje af zien te rijden (keren kunnen we er namelijk niet). Om überhaupt het stadje  uit te komen met die zware bak van ons is een ramp, maar het lukt. We rijden via dezelfde route terug richting Le Boulou en besluiten naar Port Vendres te gaan. Als we daar aankomen, staat de camperplek afgeladen vol. We kunnen er onmogelijk bij. Het is een doodlopend weggetje, we moeten keren wat niet vlot verloopt o.m. vanwege de personenauto's die aan weerszijden van het smalle weggetje staan geparkeerd. Het zweet staat Jan op het hoofd, wat niet verwonderlijk is want zonder stuurbekrachtiging is het hard werken, maar we komen weer met de neus de goede kant op te staan.  De stemming heeft inmiddels een dieptepunt bereikt. Dan maar naar Leucate Plage, besluiten we, want het is al 16.00 uur en we hebben er schoon genoeg van om op zo'n schitterende, zonnige dag in de auto te zitten. Vanwege wegwerkzaamheden en de ene deviation na de andere, komen we om 18.00 uur eindelijk aan in Leucate. Precies weten we het niet, maar we hebben minstens 100 km. voor Jan met de korte achternaam gereden.

   

We staan in een rijtje, maar wel met zeezicht.

Gisteren stormde het, vandaag is het bijna windstil. Er hangt wat sluierbewolking en het is broeierig (25 graden). We lopen naar Leucate Village om koffie te gaan drinken op een van de terrasjes. Daar raken we aan de praat met 2 Nederlanders die van Barcelona naar Eindhoven fietsen. Dit is hun 3e fietsdag. Petje af, want ze hebben nog een flink stuk voor de boeg.

   

Het oude Leucate is een authentiek plaatsje met smalle straatjes, kleurrijke gevels, leuke terrasjes en restaurantjes. Er is ook een Cave Coöperative (altijd handig).

   

  

Zondag komen Hervé en Junko ons opzoeken, net als wij ooit behorend tot de harde kern Mojácar-gangers. Beter is vaste kern, voordat iemand nog gaat denken dat we deel uitmaken van een politieke groepering. Ze wonen in Ste. Marie la Mer (nee, niet in de Camargue maar bij Canet). Als wij in Leucate zijn, geven we ze meestal een seintje en hebben dan een genoeglijk middagje samen. Doorgaans beginnen we met koffie - Junko zorgt altijd wel voor iets lekkers erbij - en we eindigen met wijn. Zo ook vandaag. Ook al was het weer een paar jaar geleden dat we elkaar hebben gezien, het was weer erg vertrouwd en ouderwets gezellig. Van hen hoorden we dat je momenteel met de camper goed in Ste. Marie kan staan (officieel verboden). Wie weet gaan we dat een dezer dagen doen.

  

Vandaag had Junko niet zo veel tijd maar het smaakte er niet minder om!

 

Maandag 12 mei: traject Leucate -> Sainte Marie la Mer (39 km.)

De dag begint stralend met 23 graden, maar rond het middaguur drijft de bewolking binnen en koelt het behoorlijk af naar een graad of 19.

Na een waarschuwingssms'je van Hervé over de storm die de komende dagen over Frankrijk zou gaan razen, zijn we vanmorgen toch naar Sainte Marie la Mer vertrokken. Op Metéo France hadden we al gezien dat er ook in de Camargue (waar we eigenlijk naartoe wilden) hevige rukwinden van om en nabij 80 km./uur aan zitten te komen. Hier staan we goed beschut langs een parkje aan zee, dus laat die wind maar komen.

   

   

Ste. Marie is niet de meest boeiende plek, zeker niet om daar dagen te verblijven, hoewel de taart van Junko vandaag beter smaakte dan die van zondag en het weer reuze gezellig was bij hen in de beschutte tuin, waar we lekker in de zon konden zitten. De storm zou tot vrijdag aanhouden en we voelen er niets voor om dat hier af te wachten. We overwegen om weer naar Spanje te gaan, omdat de weersvooruitzichten daar gunstiger zijn. En zo pendelen we dan maar wat heen en weer langs de Franse en Spaanse kusten. Ach, wat is een camper toch handig soms.

 

Woensdag 14 mei: traject Ste. Marie la Mer -> Figueres (89 km.)

Eindelijk zijn we naar Figueres gegaan om het Dalí-museum te bezoeken. 's Winters, op weg naar het zuiden, zeggen we: "dat doen we op de terugweg". om het vervolgens niet te doen. Nu dachten we altijd dat Figueres een provinciestadje was, maar niets is minder waar. Zonder coördinaten duurt het even voordat we de parkeerplaats vinden, maar na veel omzwervingen lukt het toch. Daardoor hebben we al meer van de stad gezien dan de bedoeling was. Als we later met de stadsbus naar het centrum gaan en de buschauffeur vragen of hij naar La Rambla gaat, schampert hij dat het te voet slechts "solo cinco minutos" is. Hij had gelijk, maar dankzij het busritje hebben we wel weer andere stukjes van de stad gezien.

Het Dalí-museum was de moeite waard. We hebben te veel gezien om op te noemen (van zijn  vroegste surrealistische werk tot aan zijn laatste werken). Ook de originele collectie sieraden van goud en edelsteen met de ontwerpen en schilderijen ervan was indrukwekkend. Al met al een leuke dag in een leuke stad. We hebben onze cultuurshot voorlopig wel weer gehad.

  

  

Meisje staart naar zee. Hetzelfde schilderij vanaf 20 meter afstand toont het portret van Abraham Lincoln

  

Het hoofd van May West is een soort tableau waarin het rode bankje haar mond is.

En ook hier stormt het, maar we staan in de luwte van een grote supermarkt.

 

Donderdag 15 mei: traject Figueres -> Sant Feliu de Guíxols (74 km.)

O, wat spannend. We zijn er weer . Ten eerste hadden we geen zin om een eind te rijden. Ten tweede moeten we boodschappen doen, het vodafonekaartje op laten waarderen en zo hebben we nog meer smoesjes om hiernaartoe te gaan. Last but not least; het is 24 graden, de wind is afgenomen en we kunnen lekker in de zon zitten. Toen wij aankwamen, stonden onze Nederlandse buren van afgelopen nacht al hier (was niet afgesproken).

Vanavond om 20.00 uur komen Ankie en Jan aan en kijken reuze verbaasd als ze ons op ongeveer dezelfde plek als twee weken geleden zien staan. Het was wel grappig dat ze dachten dat we niet weg waren geweest, terwijl we toch echt op dezelfde dag als zij zijn vertrokken.

 

Vrijdag 16 mei:  traject Sant Feliu -> Blanes (80 km.)

Ineens hadden we zin om naar Santa Susanna te gaan. Daar zou je goed met de camper kunnen staan, maar toen we de plek eenmaal hadden gevonden, viel het ons zwaar tegen. Misschien zijn we iets te veel verwend met dat andere heiligenplaatsje. Uiteindelijk zijn we in Blanes beland, een plek waarvan we ooit hebben gezegd er nooit meer te gaan staan. In november 2009 hebben we er een keer overnacht. Dat was 1 keer en nooit meer, zeiden we destijds. Die nacht zijn een paar campers met stenen bekogeld, wat één camperaar zijn voorruit heeft gekost. Gelukkig was de politie er snel bij en zijn de zatlappen afgevoerd naar het bureau. We vonden het een gribus, maar het terrein is inmiddels verhard en opgeknapt, en er zijn vakken gereserveerd voor campers. Naast de cp is een parkje waar jeu-de-boules wordt gespeeld.

   

We hebben langs de leuke boulevard een wandelingetje gemaakt naar de vishaven. De vissersboten waren net binnen en de vangst werd uitgeladen en naar de visveiling gebracht. Op het moment dat ik een foto maakte, werd Ik de veiling uitgestuurd. Alleen buiten mocht gefotografeerd worden.

   

De vis gaat van boord en wordt direct geveild.

 

Zaterdag 17 mei: traject Blanes -> Sant Feliu (43 km.)

Stonden we eerst met 3 campers op het parkeerterrein in Blanes, toen we terugkwamen van een etentje waren er nog een 8-tal aangeschoven. We stonden hutjemutje op elkaar, er kon geen stoeltje buiten staan, dus zijn we vanmorgen weer naar Sant Feliu gegaan, waar het wonderbaarlijk rustig is.

  geen vuiltje aan de lucht bij 21 graden

Intussen is het al weer dinsdag 20 mei. In afwachting van wat beter weer (vooral minder wind) in Frankrijk, zitten we nog steeds in Sant Feliu. Geen straf overigens, want we staan hier uitstekend. Het is 21 graden, bewolkt en drukkend. Voor vanavond en morgen wordt er regen voorspeld. Dat zou de 3e regendag zijn in de bijna 2 maanden dat we weg zijn, dus mogen we zeker niet klagen. Doen we dan ook niet.

Het is een prima dag om de bus eens goed schoon te maken, hij ziet er schandalig uit. We snappen nooit hoe andere campers er altijd zo schoon uit kunnen zien. Soms zie je (meestal) mannen poetsen alsof het hun dierbaarste bezit is. Maar vaak ook niet, tenzij er gepoetst wordt terwijl wij nog op één oor liggen? Enfin, wij mogen ook weer gezien worden.

Vannacht heeft het geregend, overdag was het droog maar wel bewolkt (18 graden). We hebben leuke babbels gehad met de wederzijdse buren,  zoals met onze Franse buren die 1 jaar rondtrekken door Europa met hun 2 kinderen en hond. Onderwijs verzorgen ze zelf. Nu gaan ze richting het noorden (o.a. Nederland en daarna Scandinavië) om vervolgens via Polen, Hongarije, Griekenland en Italië weer huiswaarts te keren. Of zoals onze Duitse buurman aan de andere kant die voor de 6e keer in Marokko is geweest. Hij heeft Jan visitekaartjes gegeven van garages in Tafraoute en Agadir, waar je voor weinig geld je auto kan laten spuiten. Aan zijn camper is voor  120,- vakwerk geleverd, waar Jan wel van onder de indruk was. Dus mochten we naar M. gaan, keren we wellicht met een juweel van een camper terug (aan de buitenkant dan).

Eigenlijk zouden we vandaag (vrijdag 23-5) weer naar Frankrijk gaan, maar het is zo'n schitterende dag dat we nog 1 dagje blijven. Bovendien hebben we vandaag weer iets te vieren en waar kan dat beter dan hier. Met Bob en Monika, onze nieuwe buren, klikt het leuk. Gisteren hebben we met zijn vieren een terrasje gepikt. Ze zouden 1 nachtje blijven maar ze zijn al net zo gecharmeerd van dit stadje als wij, terwijl we geen van vieren Costa Brava-liefhebbers blijken te zijn. Wat wel erg spijtig is dat het hier, zoals op zo veel plekken, uit dreigt te groeien tot een Nederlands camperkamp met de daarbij behorende gezelligheid. De Nederlanders lijken de Spanjaarden (in de weekends) en Fransen van hun 1e plaats te hebben verdreven: van de 13 campers die er op het boventerrein staan, zijn er maar liefst 11 Nederlanders (as we write). Het veldje beneden loopt ook aardig vol, dus het gemiddelde van 20 tot 30 campers per nacht zal wel weer gehaald worden.

En om de boel wat op te leuken, doen we er nog maar een plaatje bij. 

de haven en baai van Sant Feliu

Vanmorgen heeft Jan democratisch besloten dat we tot maandag hier blijven .Gehoorzaam als ik ben, heb ik me daarbij neergelegd, want a) het is te mooi weer om te gaan rijden; b) morgen is het weer markt (altijd leuk); c) Bob en Monika blijven ook, evenals Ankie en Jan; d) Spanje is wel erg mooi in deze tijd van het jaar; e) we kunnen ons Spaanse internettegoed erdoorheen jassen, en f) we hebben de tijd.

Enerzijds is het misschien een veeg teken om regelmatig en lang op een en dezelfde plek te verblijven, anderzijds kom je daardoor wel in aanraking met Spanjaarden en hun gewoonten. Bijvoorbeeld als om 17.00 uur de stad uit zijn middagslaap ontwaakt, de winkels hun deuren weer openen en de mensen aan het flaneren gaan om daarna neer te strijken op een terras of in een cafeetje.  Of het afschieten van vuurwerk (het lijken wel kanonschoten) tijdens een voetbalwedstrijd als de favoriete club een doelpunt heeft gescoord, zoals vanavond tijdens de wedstrijd Real Madrid-Atletico Madrid (en Real Madrid met 4-1 heeft gewonnen). Om maar niet te spreken van de luidruchtigheid van sommige Spanjaarden en hun kinderen die tot 's avonds laat buiten spelen. 

Gisteravond arriveerde de ene camper na de andere. Vanmorgen (zondag 25 mei) stonden er zeker 45. De reden: het Festo del Mar, een evenement met een 20-tal activiteiten op watersportgebied, waarvan de meeste niet aan ons zijn besteed. 

Het Sardana-orkest, waar weer vrolijk op de muziek werd gedanst, mocht natuurlijk niet ontbreken.

Behalve de zondagmarkt, was er ook een markt met streekprodukten, oude ambachten enz. Een soort braderie eigenlijk, waar we niet echt van houden maar waar wel aparte dingen te koop waren (veel geproefd, niets gekocht.)

   

Homemade Cakes                                                                                Overal is wel een kruid tegen gewassen

We hebben afscheid genomen van Bob en Monika, die een stukje verder noordwaarts gaan omdat ze eind volgende week thuis moeten zijn. Vanavond een afscheidsborreltje met Jan en Ankie gedronken, want morgen vertrekken we echt. Of het qua weer een verstandige keuze is, weten we niet maar het wordt ons hier een beetje te druk. Nu de Spanjaarden weer vertrokken zijn, is het een iets te grote Nederlandse kolonie naar onze zin.

 

Maandag 26 mei: traject Sant Feliu des Guixols -> St. Pierre la Mer (220 km.)

In de stromende regen verlaten we Sant Feliu. Bij Figueres is het droog en dat blijft het de rest van de dag. Voor de 2e keer deze trip rijden we over de N-11 naar Frankrijk en nemen bij La Jonquera de péage. Wellicht wekken we de indruk wat ongecoördineerd rond te trekken en dat klopt.

In de eerste plaats stond Spanje niet op het programma, maar het weer in Frankrijk gaf de doorslag om toch de Spaanse grens over te steken. We willen zon. In de tweede plaats zijn we vanwege de  piepende remmen genoodzaakt zo min mogelijk binnenwegen te rijden om de rotondes te mijden (die nota bene in zowel Frankrijk als Spanje met Europese subsidie zijn aangelegd). Daardoor zijn we enigszins beperkt in het opzoeken van leuke, afgelegen plaatsjes.

Dat we weer in St. Pierre la Mer zijn, heeft praktische redenen. Op de camping municipal kunnen we gebruik maken van de wasmachine en droogtrommel, en dan duiken we daar meteen even onder de douche.  Deze keer staan we met mooi uitzicht op het étang de pissevaches. Zoals gebruikelijk in deze hoek van Frankrijk, waait het stevig, het is droog, af en toe laat de zon zich zien (al is het niet van harte).

   

Zo staan we dan maar wel met fraai uitzicht

De witte vlek is een zilverreiger

We hebben wel meer vogels gezien (kluten, sternen, meeuwen, zwaluwen en 1 heel bijzondere waarvan we niet zeker weten of het en wielewaal of een groene specht was) maar gezien onze fotografeerkunsten en het eenvoudig fototoestel zijn die echter onzichtbaar of onherkenbaar op de foto. 

Rechts van de zilverreiger een paar sterntjes .

Vandaag (dinsdag) was het een fraaie dag met 22 graden, zon en weinig wind. Rond 16.00 uur begon het echter weer flink te waaien. We merken dat het Hemelvaartweekend eraan komt want het loopt helemaal vol hier. Daarom overwegen we om hier t/m het weekend te blijven, want we verwachten dat het overal erg druk zal zijn en we staan hier prima, ondanks de drukte. Ook de weersvooruitzichten zijn goed, al worden er wel rukwinden van in de 50 km. per uur voorspeld. 

Inmiddels is het zaterdag 31 mei. Er staat een keiharde wind van 75 km. per uur, morgen zou het iets afnemen maar met 65 km. per uur nog steeds krachtig. Maandag zou het over zijn, volgens Metéo France, maar af en toe vergissen die zich ook hebben we gemerkt. De temperaturen zijn prima en variëren tussen de 22 en 24 graden en er is zon.

Ondanks de hevige wind, blijft iedereen staan en is het vechten om een plekje. Behalve op sommige overwinterplekken in Spanje en Portugal, hebben we nog nooit zo'n opeenhoping van campers gezien. Het ergerlijke parkeergedrag heeft de nodige ruzies opgeleverd, gelukkig tussen Fransen onderling. Wij hebben woorden gehad met een Engels stel dat hun camper achter ons parkeerde midden op het doorgaande pad. Toen wij zeiden dat in geval van een calamiteit, wij maar ook anderen, geen kant op konden omdat ze de doorgang blokkeerden, kregen we de volle laag: "I don't want to be anywhere near you!" schreeuwde de man, waarop hij vertrok. Mooi, dachten we.

Zondagavond zijn we uit eten geweest. Ik heb Moules Frites a Volonté gegeten, maar de eerste portie was zo groot dat ik geen tweede portie meer heb besteld. Jan, die allergisch is voor mosselen, heeft een entrecôte met frites en salade gegeten. Het vlees was taai, dat hebben we later aan Luna gegeven, die er maar wat blij mee was.

 

Maandag 2 juni: traject St. Pierre la Mer -> Les Saintes Maries de la Mer (184 km.)

We verruilen de ene heiligenplaats voor de andere. Deze keer is het de beurt aan een vrouw, of eigenlijk twee vrouwen: Les Saintes Maries de la Mer (Camargue). Op de cp "Valée des Lys" (€ 10,-) oftewel Plage Est staan we niet op het verharde deel, maar buitendijks op het ongeveer 1,5 km. lange zand-/kiezelpad langs het strandje. Rechts kijken we uit op zee, links op etangetjes met wederom zilverreigers, sternen enz. Onderweg hiernaartoe hebben we al veel flamingo's gezien. Het is warm, licht bewolkt en het waait hier aanzienlijk minder hard dan in St. Pierre.

   

Links het dijkje, rechts de zee

Sfeerplaatje

Ik heb er een pokkenend voor gelopen, maar dichterbij kon ik niet komen om de flamingo's mooi op de foto te krijgen 

 

Woensdag 4 juni: traject Les Saintes Maries de la Mer -> Plage de Piemanson (77 km.)

Vanmorgen iets meer geluk dan de voorgaande dagen. Tijdens het uitlaten van Luna is het gelukt om duidelijke(r) foto's te maken van de zilverreiger en de steltkluut.

  

Aangezien we toch in de buurt zijn, nemen we een kijkje op Plage de Piemanson. Na het vernemen van veel enthousiaste verhalen, zijn we reuze nieuwsgierig geworden. De smalle weg na Salin de Giraud (wat een saai plaatsje is dat) voert door een niet zo fraai landschap, dus onze verwachtingen zijn niet hoog gespannen. We parkeren op het rechtergedeelte, waar het niet druk is. Van onze NL-buren horen we dat het het afgelopen weekend vol heeft gestaan. Dat zal met het Pinksterweekend voor de deur, het komende weekend ook wel het geval zijn.

   

We weten natuurlijk verdraaid goed dat als je naar een plek gaat waar niets is, dat je moet zorgen voor voldoende voorraad. Gisteren gingen we er vanuit dat we onderweg wel een supermarkt o.i.d. tegen zouden komen, maar dat was dus niet het geval. Nu hebben we wel altijd het e.e.a. aan blikken bij ons, maar om het pinksterweekend alleen maar blikvoer te eten, vinden we minder geslaagd. Chez Cathy, een restaurantje hier waar je o.m. ook brood kunt kopen, is nog niet in bedrijf, dus zijn we vanmorgen naar Salin de Giraud gereden. Bij de bakker vers brood gekocht, voor onszelf en voor de buren. De overige boodschappen hebben we bij de Spar gedaan. Weinig keus en bloedduur. Bij het uitrijden van het dorp zagen we pas dat het dorp ook nog een slager en een groenteboertje rijk is.

Je kijkt je ogen uit hier. Caravans, rijp voor de sloop, worden aangevoerd, gevolgd door afgeladen auto's met bouwmaterialen (veel sloophout). Er wordt hard gewerkt om het zomerverblijf seizoensklaar te maken (zie foto onder).

Tijdens de wandeling naar het naturistengedeelte, val je van de ene verbazing in de andere. Sommigen gaan creatief om met hun hutje aan zee. Een vlag op je strandverblijf hoort er natuurlijk bij. De duurdere objecten zijn zelfs voorzien van een schuifpui. Alles kan en alles mag, en dat is ook wel weer het aparte van deze plek.

    

Plastic tunneltent (links), caravan met bijtentjes (midden), maar je hebt ook rijtjescaravans (rechts)

Iemand heeft ook 2 paarden bij zich en daar moet natuurlijk mee gereden worden.

Het pinksterweekend blijven we hier, want we staan zo mooi aan het strand en lekker vrij. Of dat zo blijft? Het begint al langzaam vol te stromen, maar aan de andere kant is er ruimte genoeg.

   

Maandag loopt voor de meeste mensen het Pinksterweekend ten einde. De tentenkampjes links en rechts van ons (zie foto's boven) worden afgebroken, caravannetjes worden weer aangehaakt, maar desondanks blijft het deze 2e Pinksterdag - ook hier een vrije dag - nog lang druk.  We waren blij verrast toen Thole & Everdien onverwachts langskwamen om ons te begroeten. Leuk om mensen die je al bijna 3 jaar van o.m. foto's kent, live te zien.

Eigenlijk zouden we direct na het weekend vertrekken. De hoge temperaturen (26 à 27 graden) en het heerlijke zeewater maken dat we geen zin hebben om te gaan rijden. Daarbij hebben we ook nog leuke buren (Ellie&Peter en Frits&Wia). Bovendien is het vandaag bijna weer net zo rustig als voor het weekend, dus blijven we nog een paar dagen hangen. Vanmorgen (dinsdag 10 juni) hebben we in Salin de Giraud de prut van de afgelopen week geloosd, water ingenomen en bij de Intermarché in Port St. Louis inkopen gedaan.

   

Pontje over de Rhône van Salin de Giraud naar Port St. Louis

Woensdag hebben Everdien en Thole onze bus bekeken en tijdens een kopje koffie hebben we gezellig met elkaar gebabbeld. Vanmorgen (donderdag 12 juni) kwamen we elkaar weer tegen bij de vuilcontainers, even later bij Chez Cathy. Dus voordat het vervelend gaat worden, kunnen we beter vertrekken . Maar alle gekheid op een stokje, we moeten zo zoetjesaan weer op huis aan. Waar we morgen precies uit gaan komen, weten we nog niet. Dat is ook voor ons een verrassing.

Dit was ons uitzicht de afgelopen week. 

 

Vrijdag 13 juni: traject Plage de Piemanson -> Grignan (223 km.)

Net voor vertrek van het strand graaft Luna nog even een diepe kuil voor het rechter voorwiel. Het kostte was manoeuvreerwerk om de bus van zijn plaats te rijden. Daarbij moesten we ook de sporen van Elly en Peter vermijden die ze bij hun vertrek hadden achtergelaten, maar we zijn niet vast komen te zitten.

Bij Arles nemen we de tolweg om er bij Montélimar weer af te gaan. We willen naar de cp in Grignan (Rhône-Alpes). Als we daar aankomen, blijkt die plek verboden voor campers te zijn tegenwoordig.  Dan volgen we de borden waarop een parkeerplaats voor campers staat aangegeven. Deze gratis plek ligt bij de Grotte de Rochecourbiere, ca. 2 km. van het plaatsje verwijderd, in een mooie bosrijke omgeving. Met temperaturen van rond de 30 graden is het prettig toeven op deze schaduwrijke plek. En er is ook nog een waterkraantje. Na 10 dagen strand is het wel even wennen aan zo'n totaal andere, stille omgeving. We staan hier met 3 Fransen, later komt er nog een Duitser bij.

De picknick- en parkeerplaats ligt aan de D541 aan het Chemin du Tramway.

Grignan is een mooi en sfeervol middeleeuws dorp. Het kasteel is een belangrijke toeristische trekpleister. Markiezin De Sévigné, woonachtig in Parijs, heeft een drukke correspondentie gevoerd met haar dochter, die getrouwd was met de graaf van Grignan. Die correspondentie schijnt zeer bekend te zijn. Tegenwoordig schijnt de markiezin beschouwd te worden als een van de grootste schrijfsters van de 17e eeuw (nog nooit van het mens gehoord).

   

Onderweg naar het kasteel (vaag op de achtergrond) mooie lavendel en bloeiende oleanders langs de zijkant van het kasteel

   

Ingang kasteel                                                                                    Standbeeld van de markiezin 

Gisteren woei het al stevig, vandaag zijn er rukwinden van 54 km./uur. Hier onder de bomen hebben we er niet zo veel last van gelukkig. Morgen worden er rukwinden van 65 km./uur voorspeld. Nu maar hopen dat Jan het stuur onder controle weet te houden.

 

Zondag 15 juni: traject Grignan -> Villars-les-Dombes (244 km.)

Met de wind viel het mee. We zijn niet van de weg geblazen, wel waarschuwden de matrixborden op de péage voor "vent violent". We hebben dankzij de uitstekende bewegwijzering van de Fransen bij Lyon gigantisch omgereden (gvd). De N346 richting Parijs was afgesloten. We volgen de aanwijzingen en worden ca. 20 km. via de andere kant van de omleidingsroute weer teruggeleid naar dezelfde N346, alleen richting Marseille, naar het zuiden waar we  helemaal niet naartoe willen want daar komen we net vandaan. We gaan weer van de weg af en bepalen onze eigen "deviation" naar Bourg-en-Bresse. Al met al is er veel tijd verloren gegaan en zijn we maar bij het vogelpark in Villars-les-Dombes gaan staan. Daar kwamen we toch langs. Het hek gaat van 22.00-06.00 uur dicht. Benieuwd of we een toegangskaartje moeten overleggen, want niet-bezoekers van het vogelpark worden doorverwezen naar de 500 m. noordelijker gelegen camping.

   

We hebben uitzicht op zo'n 25 campers en een ooievaarsnest.

 

Maandag 16 juni: traject Villars-les-Dombes -> Thaon-les-Vosges (348 km.)

Vandaag nemen we niet de snelweg maar rijden over de D1083 naar Bourg-en-Bresse en Lons-le-Sauniers. En wie komen we daar tegen:

    

Een winkelcentrum, een industrieterrein, een camping... dat mens leent zich ook overal voor

Dan verder over de N83 naar Besançon en de N57 richting Nancy. Het is een mooie route door/langs de Jura naar Thaon-les-Vosges (Vogezen dus). De CP is gratis en ligt aan een kanaal. We vinden er niet zo veel aan hier en denken erover om morgen om naar het 15 km. noorderlijker gelegen Charmes te rijden, wat we iets meer charme vinden hebben.

Gratis CP in Thaon-les-Vosges bij Port Fluvial

We zijn toch maar gebleven. Uiteindelijk zouden we in Charmes hetzelfde doen als hier, bijv. wandelen en dat kan hier ook prima. Bovendien is ook hier een Lidl op loopafstand, dus in feite geen reden om te verkassen. En hier staan we gratis en daar niet. Morgen gaan we gewoontegetrouw naar Han-sur-Lesse en dan rijden we donderdag naar huis. Net als de afgelopen dagen, is het vandaag weer een graad of 24 en overwegend zonnig.

 

Woensdag 18 juni: traject Thaon-les-Vosges -> Han-sur-Lesse (315 km.)

We zijn weer in Han-sur-Lesse, daar waar we 1 april zijn begonnen. Het is wederom een mooie dag met 24 graden en zon. We willen de trip afsluiten met een malse steak au poivre, maar als we na een wandelingetje om 17.00 uur bij het café-restaurant vragen of de keuken om 20.00 uur nog open is (Jan wil namelijk graag eerst naar het voetbal kijken) gooien ze de tent net dicht. Dat wordt dan spaghetti vanavond.